Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη, είναι η γυναίκα που εμπνεύστηκε την ταινία μικρού μήκους «Ο Αδερφός μου», που με τη σκηνοθετική υπογραφή του Θοδωρή Παπαδουλάκη και κατάφερε να γίνει viral μέσα σε λίγες ώρες.
Η Αλεξάνδρα έχει εμπνευστεί την καμπάνια «Respect Life», που στόχο έχει να αναδείξει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα στις αφιλόξενες πόλεις της Ελλάδας.
Στο πλαίσιο αυτό, δημιούργησε και την ταινία μικρού μήκους «Ο Αδερφός μου», που σκοπός της, όπως αναφέρει η Αλεξάνδρα, ήταν να ξεκινήσει η συζήτηση περί του παραπάνω ζητήματος.
Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη, με καταγωγή από τα Χανιά, όπου και ζει τα τελευταία 11 χρόνια, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμερική, ενώ, όπως συμβαίνει και με το βασικό ήρωα της ταινίας «Ο Αδερφός μου» και η ίδια έχει μία αδερφή με κινητικά προβλήματα.
Η πραγματική ιστορία που αποτέλεσε έμπνευση
Όπως αναφέρει η Αλεξάνδρα στην εκπομπή «Ανδριανή» το «Repect Life» ξεκίνησε με τις διαφορές που εντόπιζε μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής, στον τομέα των υποδομών, του σεβασμού και της – εν γένει – αντιμετώπισης των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα.
Μάλιστα η ίδια αναφέρεται και στην εμπειρία που είχε η αδερφή της, όταν επισκέφτηκε τα Χανιά, με αφορμή το γάμο της. Όπως σχολιάζει: «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε μία απλή βόλτα σε ένα δρόμο. Θέλαμε να βγούμε, να της δείξω τα Χανιά και δεν μπορούσα. Έπρεπε να πάμε σε συγκεκριμένα μέρη, διότι δεν υπήρχε πρόσβαση. Πέρα από τα τραπεζοκαθίσματα, ίσως το πιο δύσκολο θέμα είναι τα αυτοκίνητα, τα οποία παρκάρουν όπου βρουν, πάνω σε ράμπες…»
Χαρακτηριστική είναι η φράση της Αλεξάνδρας ότι η αδερφή της δεν μπορούσε να καταλάβει για τι δεν ήταν εφικτό να πάει όπου ήθελε, καθώς έχει μεγαλώσει (στις ΗΠΑ) πολύ διαφορετικά: Εκεί (και όχι μόνο), οι άνθρωποι μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να κινηθούν άνετα στην πόλη τους, να έχουν πρόσβαση στα δημόσια κτήρια και χώρους, μπορούν να ταξιδεύουν μόνοι τους και να είναι πλήρως ανεξάρτητοι.
Αναφορικά με τις απόψεις που θέλουν την εν λόγω ταινία μικρού μήκους να εστιάζει στη βία, η Αλεξάνδρα αναφέρει: «Η ταινία δείχνει απλά μία αντίδραση που θα μπορούσε να υπάρξει. Δείχνει βία από δύο απόψεις: Το κοριτσάκι και ο αδερφός της περνάνε μέσω βίας το πεζοδρόμιο και η αντίδραση του ίδιου είναι βία. Η ταινία δε λέει “βγείτε έξω στο δρόμο και αντιδράστε έτσι”.»
«Εδώ, που έχουμε κάνει λάθος;»
«Εδώ, που έχουμε κάνει λάθος;», ρωτά η Ανδριανή Αγγελιδάκη, με την Αλεξάνδρα Μανουσάκη να απαντά: «Μακάρι να είχα την απάντηση. Νομίζω ότι πρέπει να αλλάξει λίγο η νοοτροπία. Δε βλέπουμε ΑμΕΑ, ή άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια έξω στους δρόμους – δεν είναι πως δεν υπάρχουν – όμως δεν τους βλέπουμε, επομένως δεν τους σκέφτεσαι. Είναι λογικό, μέχρι ένα σημείο, να μη σκέφτεται ο κόσμος: “Α, να μην παρκάρω εκεί, γιατί μπορεί ο άλλος να θέλει να περάσει.” Οπότε νομίζω πως σιγά – σιγά πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και σκοπός της ταινίας είναι αυτός: να ξεκινήσει η συζήτηση, να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας, να δούμε ότι υπάρχει πρόβλημα εδώ.»
Πηγή neakriti.gr