Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα και περισσότερο ανταγωνιστική αποζητώντας από τους ανθρώπους να καταβάλλουν διαρκώς προσπάθειες στο να αποκτούν όλο και περισσότερες ικανότητες και δεξιότητες. Στην εποχή του έντονου ανταγωνισμού, οι γονείς βιώνοντας άγχος για την πρόοδο και βελτίωση των παιδιών τους, ασκούν σε αυτά έντονες πιέσεις για τους βαθμούς και τις καλές επιδόσεις στο σχολείο.
Δεν διστάζουν μάλιστα να τα φορτώνουν με έναν αριθμό εξαντλητικών υποχρεώσεων όπως και με διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες, μην επιτρέποντας όμως σε αυτά να βιώσουν την παιδική τους ανεμελιά και ξεγνοιασιά. Ένα παιδί που δεν εμφανίζει καλή επίδοση στο σχολείο, δεν είναι πάντα “τεμπέλικο” όπως βιάζονται να το κατηγορήσουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί.
Μπορεί να μην έχει βρει το σωστό τρόπο ώστε να μαθαίνει και να συγκρατεί μέσα του τη γνώση ή επειδή δεν έχει τα σωστά ερεθίσματα ώστε να θελήσει να έρθει πραγματικά κοντά σε αυτή. Αυτό που θα έπρεπε να αναρωτηθούμε σε αυτή την περίπτωση είναι μήπως το παιδί τελικά δε μελετάει με έναν τρόπο ο οποίος θα του επιτρέψει να είναι αποδοτικός.
Η αλήθεια είναι πως ένας καλός μαθητής δεν σημαίνει πως καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για την απόκτηση καλών βαθμών, αλλά ούτε και πως πάντοτε είναι ιδιαίτερα έξυπνος ή ικανός. Η καλή βαθμολογία τις περισσότερες φορές είναι απόρροια αποστήθισης, οργάνωσης, καλής μνήμης και μελέτης. Ο μύθος “του καλού βαθμού”, ο οποίος υποτίθεται ότι μπορεί να οδηγήσει στην επιτυχία και πάλι δεν υφίσταται, διότι στην ίδια μας τη ζωή γινόμαστε μάρτυρες ανθρώπων οι οποίοι ενώ δεν είχαν αξιόλογες σχολικές επιδόσεις και όμως, κατάφεραν να προοδεύσουν στη ζωή τους.
Είναι σίγουρα σωστό και επιθυμητό να καλλιεργηθεί στο παιδί το αίσθημα πως δεν πρέπει να αδιαφορεί για τις επιδόσεις του στο σχολείο. Αυτό όμως στο οποίο θα πρέπει να υπάρχει αποφυγή είναι αυτή η άκαμπτη προσκόλληση στη βαθμοθηρία, η συνεχόμενη επιβολή του να θέλουμε το παιδί να είναι πάντοτε πρώτο και αριστούχο σε βαθμό αποπνικτικό, όπως και οι άτοπες και ιδιαίτερα ψυχοφθόρες συγκρίσεις με άλλα παιδιά ή και αδέλφια της οικογένειας.
Η είσοδος σε μία ανώτερη σχολή δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με την επιτυχία. Γι’ αυτό, ας μη σπρώχνουμε τα παιδιά σε κατευθύνσεις που δε θέλουν εκείνα πραγματικά, αλλά ας προσπαθούμε περισσότερο να τα ωθούμε να αγαπήσουν τη γνώση και το σχολείο με το σωστό τρόπο, χωρίς να τα φοβούνται ή να τα αποστρέφονται. Σεβόμενοι παράλληλα την παιδική ανεμελιά και αυθορμησία την οποία επιτρέπουμε να ανθίζει χωρίς να προσπαθούμε να την πνίξουμε μέσα από ατελείωτες δραστηριότητας και φροντιστήρια τα οποία την περιορίζουν και την πνίγουν, εμπιστευόμενοι περισσότερο την παιδική ενσυναίσθηση και περιέργεια.
Άλλο ενθαρρύνω και εμπνέω ένα παιδί και άλλο του ασκώ ψυχολογική βία για καλές επιδόσεις στο σχολείο. Μπορεί οι καλοί βαθμοί να είναι μία ηθική ικανοποίηση και το αποτέλεσμα μίας προσπάθειας, αλλά δεν εξασφαλίζουν την επιτυχία μας στη ζωή αυτή.