Βιώνω συμπτώσεις αρκετά συχνά στη καθημερινότητα, παράδειγμα αν σκεφτώ κάτι ίσως το βρω μπροστά μου μετά από λίγο ή αν δω κάποιο όνειρο με έναν άνθρωπο που έχω να δω καιρό τον βλέπω την άλλη μέρα. Είχα δει τον θείο μου στο όνειρο μου ενώ είχα να μιλήσω μαζί του πολύ καιρό και την άλλη μέρα έμαθα ότι τράκαρε με το αυτοκίνητο.
Αυτό το πράγμα έχει επηρεάσει τον τρόπο που σκέφτομαι . Για παράδειγμα, επειδή έχω στο νου μου αυτές τις συμπτώσεις, πιστεύω ότι εάν σκεφτώ ότι θα πάθω κάτι κακό τελικά θα μου συμβεί ή ότι ο Θεός μπορεί να το κάνει να συμβεί. Έχω αρκετές εμμονές και σκέφτομαι ότι επειδή αυτές οι εμμονές δεν φεύγουν στο τέλος αυτά που σκέφτομαι θα γίνουνε πράξεις. Κακά πράγματα δηλαδή. Τι μπορώ να κάνω ;
Αυτό που περιγράφεται σχετίζεται με μια ιδέα μαγικής σκέψης. Αυτός ο τρόπος σκέψης στηρίζεται στην ιδέα ότι όλα τριγύρω μας, όλα τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μας συνδέονται με μια σχέση αιτίας-αποτελέσματος, ότι δεν υπάρχει το τυχαίο και ότι η σκέψη συνδέεται με την πράξη (αφού το σκέφτομαι θα γίνει). Ο μαγικός αυτός τρόπος σκέψης όμως είναι μονοδιάστατος και σχετικά άκαμπτος καθώς θεωρεί ότι μόνο έτσι μπορεί να προκύπτουν και να εξελίσσονται τα πράγματα στη ζωή μας.
Είναι ένας τρόπος σκέψης που μας φορτώνει με πολύ μεγάλη ευθύνη, καθώς θεωρεί ότι μόνο εμείς έχουμε τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο, να προκαλέσουμε για παράδειγμα κάτι κακό σε κάποιον. Είναι ένας τρόπος σκέψης που μας φορτώνει και με πολύ μεγάλη ενοχή ακριβώς για τον ίδιο λόγο (σκέφτηκα για π.χ. ότι θα πάθει κάτι και το έπαθε). Αμελεί λίγο αυτός ο τρόπος σκέψης τον παράγοντα του τυχαίου ενώ επενδύει πάρα πολύ στη δυνατότητα που θεωρεί ότι θα έπρεπε να έχουμε στο να ελέγχουμε τα πράγματα στη ζωή μας. Ίσως και αυτός να είναι κατά μια έννοια και ένας από τους βασικούς στόχους του: να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο σε όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Πόσο δυνατό είναι όμως αυτό; Πόσο μπορεί να συνδέεται η ανάγκη του αυτή για έλεγχο με την προσωπική μας ιστορία; Μήπως κάποια στιγμή στη ζωή μας χάσαμε τον έλεγχο, πληγωθήκαμε πολύ και τώρα θεωρεί ότι πρέπει πάση θυσία να μας προστατεύσει πηγαίνοντας όμως στο άλλο άκρο; Πού μπορεί να μας οδηγήσει μια τέτοια υπέρμετρη ανάγκη για έλεγχο;
Μπορεί να μας οδηγήσει στο να υιοθετήσουμε αυτή την ιδέα στο έπακρο, την ιδέα ότι η σκέψη μου συνδέεται με πράξη, η σκέψη μου είναι η πραγματικότητα, έχω τη δυνατότητα να ελέγχω την πραγματικότητα με τη σκέψη μου. Αν αυτό συμβεί τότε μπορεί να έχουμε καταναγκασμούς ή ψυχωτικά συμπτώματα και τότε χρειαζόμαστε τη βοήθεια ειδικού ψυχικής υγείας.
Απαντά η ψυχολόγος Όλγα Κωνσταντίνου