Στην τελική φάση έχει μπει η πολύκροτη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου, για τον θάνατο της 9χρονης Τζωρτζίνας.
Επεισόδιο μεταξύ του Μάνου Δασκαλακη και της Ρούλας Πισπρίγκου σημειώθηκε με τη λήξη της σημερινής συνεδρίασης της πολύκροτης δίκης.
«Δε θα ξαναπιάσεις τα παιδιά στο στόμα σου! Παιχνίδι με τους δημοσιογράφους θέλεις!», αναφώνησε η Ρούλα Πισπιρίγκου για να απαντήσει ο πρώην σύζυγός της: «Για ποια παιδιά λες, για τα παιδιά που δολοφόνησες εσύ, θα σου γ@@@@@ ότι έχεις και δεν έχεις»…
Η κρίσιμη συνεδρίαση για τη δίκη Πισπιρίγκου
Με την κατάθεση του πρώην συζύγου της Ρούλας Πισπιρίγκου, Μάνου Δασκαλάκη ξεκίνησε η ακροαματική διαδικασία στη δίκη της 35χρονης για τους θανάτους των άλλων δυο παιδιών της οικογένειας, Ίριδας και Μαλένας Δασκαλάκη.
Ο Μάνος Δασκαλάκης περιέγραψε για ακόμη μια φορά σε δικαστική αίθουσα τη γνωριμία του σε αγώνα ποδοσφαίρου με την κατηγορούμενη και το πως αυτή εξελίχθηκε σε σχέση. «Πολύ γρήγορα αποφασίσαμε ότι θελουμε να κάνουμε παιδί. Περίπου στις 20 ημέρες που ήμασταν μαζί κάναμε τη συζήτηση. Δεν θυμάμαι ποιος ξεκίνησε τη συζήτηση» είπε.
Πρόεδρος: Είχατε γνωρίσει τους γονείς της; Την οικογένεια της;
Δασκαλάκης: Ναι τους είχα γνωρίσει. Δεν ήταν και καλύτερη η γνωριμία μας με την οικογένεια της. Ήμουν τότε διανομέας… είχαν φιλοδοξίες για το παιδί τους, λογικό γιατί εγώ δεν είχα σταθερό εισόδημα.
Ο μάρτυρας περιέγραψε ότι μόλις έμεινε έγκυος η Ρούλα Πισπιρίγκου ήταν πολύ χαρούμενος. «Η οικογένεια ήταν αντίθετη στην αρχή αλλά μετά άλλαξαν τα πράγματα. Μου έλεγαν ότι είμαι πολύ μικρός αλλά τους είπα ότι το ήθελα και σταμάτησε εκεί το θέμα» είπε ο μάρτυρας και συμπλήρωσε πως στις πρώτες δυο εγκυμοσύνες οι σχέσεις τους είναι πολύ καλές.
«Στη δεύτερη εγκυμοσύνη ήταν διαφορετική. Σαν μην ήταν ίδια η θέληση με τη Τζωρτζίνα και σκέφτηκα μήπως υπάρχει επιλόχειος κατάθλιψη. Βέβαια αυτό κράτησε πολύ λίγο. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι ήταν μια χαρά. Αυτή η αποστασιοποίηση ήταν στο μαιευτήριο και σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι και από την καισαρική, που πονούσε ίσως» ανάφερε ο Μάνος Δασκαλάκης.
Πρόεδρος: Η κατηγορούμενη πως ήταν ως μητέρα;
Δασκαλάκης: Αυτό που μας έδινε να καταλάβουμε ήταν ότι ήταν άψογη. Περιποιημένα τα παιδιά πάντα, το σπίτι στην εντέλεια. Μας έδειχνε ότι ήταν άψογη εκείνη τη χρονική περίοδο.
Πρόεδρος: Πότε ξεκίνησαν τα προβλήματα στη σχέση σας;
Δασκαλάκης: Έκανα εγώ το 2018 μια επιπολαιότητα και δημιούργησα μια εξωσυζυγική περιπέτεια. Ήταν επιπολαιότητα της ηλικίας μου. Το έμαθε η κατηγορούμενη από τον άνδρα με τον οποίο ειχε σχέση η κοπέλα με την οποία είχα την περιπέτεια.
Πρόεδρος: Πως σας το είπε;
Δασκαλάκης: Ήρεμη ήταν. Από την αρχή μου έλεγε ότι επειδή είμαι μικρός ξέρει ότι μπορεί να κάνω κάποια επιπολαιότητα. Με πήρε τηλέφωνο, πήγα στο σπίτι και μου είπε ότι θα το συγχωρέσει. Εγώ της εξήγησα ότι εγώ στη θέση της δεν θα το δεχόμουν. Επίσης της είπα ότι αν είναι να μην γυρίσω σπίτι για να μου κάνει τα ίδια. Μου είπε ότι σε καμία περίπτωση δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, ότι έχουμε οικογένεια.
Πρόεδρος: Δεν υπήρξε καμία ένταση μεταξύ σας;
Δασκαλάκης: Όχι ένταση δεν υπήρξε. Ερχόταν όμως στην επιφάνεια μια στο τόσο. Υπήρχαν στιγμές ζήλειας που το ανακαλούσε. Ήταν εμμονική ζήλεια.
Πρόεδρος: Γιατί το λέτε αυτό;
Δασκαλάκης: Θα προκύψουν στην πορεία πράγματα.
«Ήμασταν έντονοι χαρακτήρες. Κάναμε καβγάδες αλλά για ασήμαντα πράγματα, αλλά μη φανταστείτε με φωνές στο σπίτι. Όταν γύριζα στο σπίτι όλα ηρεμούσαν. Εκτός από δυο φορές, την περίοδο της Ίριδας, πολύ μετά δηλαδή» είπε και συνέχισε: «Σαν γονείς η σχέση μας ήταν παρά πολύ καλή. Στο μεταξύ μας υπήρχε μια μόνιμη έντονη διαμάχη ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά μετά ερχόταν πάλι η ένωση». Όπως εξήγησε, οι καβγάδες ήταν τόσο συχνοί που το ζευγάρι έφτασε να λέει τη λέξη «χωρισμός για πλάκα», χωρίς όμως να προχωρά ποτέ σε κάτι τέτοιο.
Για τη Μαλένα
«Τον Μάρτιο του 2019 ένα πρωί ξυπνάμεκαι βλέπουμε στον λαιμό της Μαλένας ένα μικρό καρουμπαλάκι, ένα πρήξιμο. Το είδε πρώτη η κατηγορούμενη. Ενημερώσαμε την παιδίατρο η οποία μας έδωσε μια αγωγή για 10 ημέρες. Σε αυτές τις ημέρες δεν έδειξε να υποχωρεί το πρήξιμο. Όταν ξαναπηγαμε μας έγραψε εξετάσεις για το παιδί, ανάμεσα σε αυτές και για καρκινικούς δείκτες. Οι εξετάσεις βγήκαν πεντακάθαρες και μας είπε να κλείσουμε ραντεβού σε μια παιδογκολόγο. Όμως επειδή το ραντεβού ήταν αρκετά μακριά, πρότεινα να πάμε στο Αγλαΐα Κυριακου. Εκεί το παιδί έκανε μια σειρά εξετάσεων, την κοίταξαν πάρα πολλοί γιατροί, για περίπου 3-4 ημέρες. Είχε προγραμματισμένο υπέρηχο για τους λεμφαδενες όπου φάνηκαν κάποια οζίδια» περιέγραψε.
Όταν πήγαν το παιδί στο «Ελπίδα» για λήψη μυελού των οστών οι γιατροί τους ενημέρωσαν ότι το παιδί έχει λευχαιμία. «Όταν το άκουσα κατέρρευσα. Αρχίσαμε και οι δυο τα κλάματα και οι γιατροί μας καθησύχαζαν. Πήγαμε στο «Ελπίδα» και μας εξήγησαν ότι αυτή η ασθένεια ήταν άκρως ιάσιμη με βεβαιότητα 1.000.000/100 ότι το παιδί θα γίνει καλά. Μας είπαν ότι θα πρέπει να κάνει χημειοθεραπείες και ότι θα πρέπει να μείνει το παιδί τουλάχιστον 8 μήνες στο «Ελπίδα» και ότι μετά θα πρέπει να παρακολουθείται το παιδί για 2 χρόνια σε τακτά χρονικά διαστήματα».
Σε ερώτηση της προέδρου σχετικά με το εάν συνέβη κάτι περίεργο το διάστημα που το παιδί νοσηλεύτηκε στο «Ελπίδα», ο μάρτυρας απάντησε: «Το πιο περίεργο από τη διαμονή μας στο νοσοκομείο ήταν όταν μια μέρα χρειάστηκε να της βάλουν ένα φάρμακο στον μυελό στη σπονδυλική της στήλη και το παιδί έπρεπε να κάτσει ανάποδα. Της έκαναν μέθη, της χορήγησαν αυτήν την ουσία και το παιδί είχε υπερένταση, δε συνεργαζόταν, χτυπιόταν. Ενώ είχε κάνει τόσες εξετάσεις και είχε συνεργαστεί, τότε δεν μπορούσαμε να την κρατήσουμε. Τις επόμενες ημέρες το παιδί είχε έντονα ξεσπάσματα. Φτιάχναμε παζλ και ξαφνικά τα πετούσε όλα κάτω. Ζωγραφίζαμε και μετά έσκιζε τις ζωγραφιές. Και επειδή είχε πλήρη αντίληψη μετά ζητούσε συγνώμη».
Η διαφωνία
Ο μάρτυρας περιέγραψε πως είχαν διαφωνήσει τότε με την κατηγορούμενη σχετικά με το πως θα διαχειριστούν την κατάσταση, εφόσον υπήρχε κι ένα παιδί στην Πάτρα. «Είχαμε κάνει μια συζήτηση για να γυρίσω στην Πάτρα και να είμαι κοντά στην Τζωρτζίνα και να δουλεύω για να τα βγάλουμε πέρα σε αυτήν τη διαδικασία. Σε αυτό το ενδεχόμενο ήταν αρνητική η κατηγορούμενη. Η πρόταση της ήταν να μπω στο ταμείο ανεργίας και να ερχόμασταν όλη στην Αθήνα, να φέρναμε και την Τζωρτζίνα. Η συζήτηση αυτή ήταν σε πολύ ήρεμο κλίμα. Στις 12/4 κάναμε μια κουβέντα να φύγω να πάω σπίτι να ξυριστώ για λόγους υγιεινής, επειδή είχα γένια και μας το είπαν οι γιατροί για να μην μεταφέρονται μικρόβια. Θα ήταν η πρώτη ημέρα που θα έφευγα. Είπα να επιστρέψω το απόγευμα, αλλά μου πρότεινε να μείνω το βράδυ στο σπίτι των θείων μου και να επιστρέψω το επόμενο πρωί».
Κάποια στιγμή, ο μάρτυρας ενώ βρισκόταν στο σπίτι των θείων του δέχτηκε τηλεφώνημα από την Ρούλα Πισπιρίγκου στο οποίο του ανακοίνωσε πως «το παιδί έμεινε». Όπως περιέγραψε, «ήταν ταραγμένη. Έτρεμε η φωνή της. Για να βάλω τα παπούτσια να φύγω…τα έβαζα στη σκάλα. Στη διαδρομή την έπαιρνα τηλέφωνο. Μου έλεγε «δεν ξέρω τι έγινε, είναι μέσα οι γιατροί». Εγώ παρακαλούσα να είναι καλά. Σε κάποιο τηλεφώνημα μου είπε ότι δεν λειτουργούσαν κάποια μηχανήματα και τα άλλαζαν. Έφτασα και πήγα να μπω στο δωμάτιο και δε με άφησαν οι γιατροί. Κάποια στιγμή βγαίνει ο κ. Τζιούβας έξω και μας λέει ότι προσπαθεί 20 λεπτά. Του λέω «γιατρέ ξαναμπές». Ήταν και η κατηγορούμενη δίπλα μου».
«Δε θα μου χαρακώσετε το παιδί»
Έπειτα από κάποια ώρα ένας γιατρός ενημέρωσε τους γονείς ότι το παιδί δεν κατάφερε να ζήσει. Ο Μάνος Δασκαλάκης εμφανώς συγκινημένος περιέγραψε πως «πλέον αυτό που μου φαίνεται παράξενο είναι ότι η κ. Μπάκα είπε να γίνει νεκροψία- νεκροτομή να δούμε τι έγινε. Η κατηγορούμενη αντέδρασε και είπε «Όχι! Δε θα μου χαρακώσετε το παιδί!». Της είπαν ότι το παιδί θα είναι μια χαρά και δε θα φαίνεται κάτι από αυτό».
Στο σημείο αυτό ο Μάνος Δασκαλάκης ζήτησε ολιγόλεπτη διακοπή εμφανώς φορτισμένος από τα όσα κλήθηκε να ανακαλέσει στη μνήμη του. «Το μόνο χαρακτηριστικό που μπορώ να σας πως ήταν ότι η κ. Μπάκα φώναζε «γιατί παιδί μου; Δεν το περίμενα αυτό από εσένα;». Δε θυμάμαι η κατηγορούμενη τι έκανε».
Πρόεδρος: Θυμάστε κάτι στην εικόνα του παιδιού που να σας έκανε εντύπωση;
Δασκαλάκης: Δε θυμάμαι κάτι άλλο πέρα από το ότι είπες βαμβάκι στη μυτούλα της με πύον και αίμα. Η θεία μου ότι νεκροτομείο της φάνηκε ότι είδε ροδαλό το μάγουλο της και μου είπε «είναι ακόμα ροδαλό το παιδί».Πρόεδρος: Μετά τι έγινε;Δασκαλάκης: Όταν επιστρέψαμε σπίτι ρωτούσαν ολοι τι έγινε. Η κατηγορούμενη μιλούσε. Έπαιρνε τους δικούς της. Υπήρχε ένα χάος στο κεφάλι της εκείνη τη στιγμή. Μετά όταν μείναμε με τους θείους μου τη ρώτησα τι έγινε ακριβώς.
«Αυτό που έρχεται σε αντίθεση με τα τωρινά γεγονότα είναι ότι τότε μου είπε πως άκουσα το παιδί να βγάζει μια κραυγή και να πέφτει πίσω και αμέσως έτρεξε να φωνάξει τους γιατρούς. Μου είπε ότι έτρεξε στο γραφείο των νοσηλευτών και δεν ήταν κανείς εκεί και τους βρήκε σε άλλο δωμάτιο και πήγαν τρέχοντας στο δωμάτιο του παιδιού. Μου είπε ότι η κ. Νικήτα ήταν σαστισμένη και της είπε «ενεργοποιήσου τι κοιτάς το παιδί;». Την επόμενη ημέρα γυρίσαμε στην Πάτρα και μόνο κλαίγαμε. Δεν ανταλλάξαμε σχεδόν κουβέντα. Πήρε μόνο το θείο της και ζήτησε να πάρει μια φίλη του ψυχολόγο σχετικά με το πως θα διαχειριστούμε το παιδί. Ο θείος της είπε ότι είπε η ψυχολόγος να αφήσουμε το παιδί να εκφραστεί όπως θέλει κι αν θελήσει να δει την αδελφή του να το κάνουμε» ανέφερε και συμπλήρωσε πως έπρεπε να εξηγήσουν στο παιδί πως «η Μαλένα είναι αγγελάκι στον ουρανό και πως μπορεί να κοιτάζει τον ουρανό και να της μιλάει».
Πρόεδρος: Πως αντέδρασε το παιδί;
Δασκαλάκης: Στεναχωρήθηκε, δεν έκλαψε. Ήταν πολύ μικρή, δεν καταλάβαινε. Την είδε στο γραφειο τελετών την αδελφή της, αλλά νόμιζε ότι είναι στο κρεβατάκι της.
Ο Μάνος Δασκαλάκης ξέσπασε ξανά σε κλάματα ζητώντας συγγνώμη και λέγοντας πως θέλει να τα διαχειρίζεται μόνος του αυτά τα ζητήματα. «Δε θέλω να κλαίω, συγχωρέστε με!» είπε και συνέχισε λέγοντας πως πρώτο μέλημα για τη Τζωρτζίνα ήταν να κοινωνικοποιηθεί «και να ξεπεράσει το θάνατο, τη δολοφονία της αδελφής του!».
Σύμφωνα με όσα περιέγραψε, η Τζωρτζίνα, την οποία παρακολουθούσε παιδοψυχολόγος, είχε εκφράσει έντονα την επιθυμία της για ένα αδελφάκι. «Εγώ πίστευα ότι πρέπει να δώσουμε βάση στη Τζωρτζίνα. Θεωρούσα ότι το να κάνουμε ένα παιδί δε θα έλυνε το πρόβλημα. Εγώ δεν ήμουν θετικός σε παιδί. Η κατηγορούμενη ήταν πάντα θετική σε τέτοιο ενδεχόμενο. Ήταν η πρώτη φορά που συζητήθηκε σοβαρά ο χωρισμός. Η κατηγορούμενη βέβαια κάθε φορά που μίλαγα για χωρισμό έκανε τα αδύνατα δυνατά να μη συμβεί».
Πρόεδρος: Δηλαδή;
Δασκαλάκης: Ας πούμε μια φορά μουείπε «λιποθύμησα, πάω νοσοκομείο». Δεν θυμάμαι ποτέ ακριβώς ειχε γίνει αυτό. Τα περισσότερα πράγματα εξάλλου έχουν διαγραφεί από το μυαλό μου.
Πρόεδρος: Πως αντέδρασε στο ενδεχόμενο χωρισμού που της είπατε εσείς;
Δασκαλάκης: Με μηνύματα τα λέγαμε κυρίως αυτά. Έβλεπα εγώ ότι αν πάμε σε χωρισμό…μου έστελνε με απειλούσε ότι δε να ξαναδώ το παιδί. Εκεί ήταν το κουμπί της. Έκανα πίσω εγώ. Γύρισα στο σπίτι και συνεχίσαμε τη ζωή μας.
Για την Ίριδα
Η γέννηση της Ίριδας βρήκε το ζευγάρι ξανά αγαπημένο, όπως είπε ο Μάνος Δασκαλάκης στην κατάθεση του. «Το κλίμα είχε αρχίσει να φτιάχνει. Το Φλεβάρη βλέπω ένα like στο Facebook και μου μπήκαν υποψίες. Άρχισα να το ψάχνω περισσότερο. Τρεις με τέσσερις ημέρες πριν τη δολοφονία της Ίριδας μου το παραδέχτηκε. Πήγα από το σπίτι και της είπα ότι ξέρω και το παραδέχτηκε. Εγώ το είχα καταλάβει από τον τρόπο της, έστελνε μηνύματα το βράδυ που ξαπλώναμε. Το έμαθα τελοσπαντων, δε θέλω να επεκταθώ σε αυτό. Μου είπε κι ένας ποδοσφαιριστής κάτι κι εφτιαξα μια ισότητα δικιά μου ότι το ξέρω και το παραδέχτηκε το ειχε εξωσυζυγική σχέση» είπε.
Μάλιστα, περιέγραψε λεπτό προς λεπτό τον καβγά, στον οποίο ήταν μπροστά η κόρη τους Τζωρτζίνα. «Της είπα ότι εμείς οι δυο τέλος. Άρχισε να μου επιτίθεται λεκτικά και πάει να κάνει και μια κίνηση προς τα πάνω μου. Ήταν η Τζωρτζίνα μπροστά και της λέω δε θα φωνάζεις μπροστά στο παιδί. Μου λέει θα πάρω την αστυνομία για εγκατάλειψη συζυγικής στέγης και πήρα εγώ τη Τζωρτζίνα στο δωμάτιο. Είναι η πρώτη φορά που τη χαστούκισα και η τελευταία. Για να ηρεμήσει».
Μετά το επεισόδιο αυτό, ο Μάνος Δασκαλάκης έφυγε από το σπίτι και την επόμενη ημέρα όταν πήγε να πάρει τα πράγματα του ήρθε αντιμέτωπος με όλη την οικογένεια της κατηγορουμένης. «Για μια ημέρα δε μιλήσαμε καθόλου. Στις 21/3 είχα πάει να καθαρίσω μια γκαρσονιέρα για να μείνω.
Έλαβα ένα τηλεφώνημα από την αδελφή της κατηγορούμενης και μου είπε πως «το παιδί δεν αναπνέει». Δεν μου είπε καν ποιο παιδί κι εγώ πήρα το αμάξι και πήγα στο σπίτι. Ήταν μισάνοιχτη η πόρτα, μπαίνω μέσα και αντικρίζω την κατηγορούμενη να κάνει ΚΑΡΠΑ στο παιδί. Σάστισα, έπεσα στα γόνατα, δεν ηξερα τι να κάνω. Πιάνω το πόδι του παιδιού, τι χεράκι της…ρώτησα αν κάλεσαν ασθενοφόρο. Το πόδι της ήταν παγωμένο σε αντίθεση με το χέρι της. Αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες γύρω από το στόμα του παιδιού ήταν από μια αλοιφή που έπαιρνε γιατί είχε εκδηλώσει κάτι δερματικό».
Φτάνοντας στη στιγμή που ήρθε το ασθενοφόρο, ο μάρτυρας επανέλαβε ότι είχε σαστίσει εκείνη τη στιγμή. «Ήρθε το ασθενοφόρο και πήγαμε στο νοσοκομείο. Έμεινε στο σπίτι η αδελφή της κατηγορούμενης με τη Τζωρτζίνα. Κάποια στιγμή βγήκε ένα γιατρός και μας είπε ότι προσπαθούν να επαναφέρουν το παιδί, αλλά με τα μάτια μου έδειξε ότι δεν τα έχει καταφέρει. Λίγο αργότερα βγαίνει μια γυναίκα γιατρός και μας ανακοινώνει ότι το παιδί δεν τα κατάφερε.
Σε όλο αυτό το διάστημα η κατηγορουμένη η διαρκώς σαστισμένη, τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι έχει γίνει. Δεν ημέρα γιατί πήγα στο νοσοκομείο εκείνη την ώρα. Εγώ ήμουν σοκαρισμένο. Αυτή απλά ήταν με γουρλωμένα μάτια, όχι όπως ήταν στη Μαλένα που έκλαιγε και ωρυόταν. Μετά έλεγε που είναι το παιδί μου; Σε ποιο δωμάτιο το έχετε; Αν υποθέσουμε ότι ήταν εικόνα τρέλας που την έπιασε εκείνη τη στιγμή, θα κρατούσε… αυτό σκέφτομαι τώρα. Έκανε πως λιποθύμισε. Δε λιποθύμησε. Τα πόδια της λύγισε απότομα ότι και καλά πέφτει. Ήμουν δίπλα εγώ και την κράτησα. Είχε πέσει πάνω από το παιδί. Δεν έκλαιγε συνέχεια ούτε έκανε κάτι που να δείχνει ότι σπαράζει. Ήταν σε ένα σοκ».
Το πανάκι και οι κηλίδες
Πρόεδρος: Εσείς;
Δασκαλάκης: Εγώ δε σταμάτησα να κλαίω και θυμάμαι την κατηγορούμενη να μου λέει «προσπάθησε να ηρεμήσεις θα πάθεις τίποτα». Ήρθε η αστυνομία και μας είπαν να περάσουμε από το τμήμα για κατάθεση. Μας είπαν ότι θα γίνει αυτοψία του χώρου γιατί αυτό προβλέπεται. Πήγαμε στο σπίτι, κι έτσι φύγαμε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ρωτήσει τίποτα. Η αδελφή της μου είπε ότι πήγε να πάρει το παιδί αγκαλιά για να το ταΐσει, και «λύθηκε» το παιδί στα χέρια της.
Η κατηγορούμενη μπήκε στο δωμάτιο του παιδιού και σπάραξε. Εκείνη την ώρα όπως πέφτει στην κούνια, βλέπω το πανάκι της μικρής γιατί είχε κάποιες κηλίδες.
Πρόεδρος: Που ήταν το πανάκι;
Δασκαλάκης: Χωμένο στα κάγκελα, δεξιά όπως ξαπλωνε η μπέμπα στο ύψος του χεριού. Πήρα το πανί και το άνοιξα. Σταμάτησε και με κοίταξε, ενώ έκλαιγε μέχρι τότε. Λέω «τι είναι αυτό;». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το μυρίσω. Ήταν κολλώδες και υγρό. Ήταν καφέ οι κηλίδες. Κοίταξα τα σεντόνια δεν υπήρχε κάτι. Το φορμάκι της το ίδιο. Λέω της αδελφής της να πάρει το πανάκι στο τμήμα που θα πήγαινε να καταθέσει.