Μέσα στις γιορτές είχα την τιμή και τη χαρά να παρακολουθήσω την εξαιρετική παράσταση Σκοτσέζικο ντους. Ήταν δε τόση η ικανοποίησή μου που ακολούθησαν μια σειρά αποκλειστικών συνεντεύξεων με όλους τους συντελεστές ώστε το κοινό να ενημερωθεί και να προσέλθει στο θέατρο Πρόβα.
Της: Έπη Τρίμη
Η κα. Ραζή και ο σύντροφός της και ομότεχνός της Σωτήρης Τσόγκας μαζί με την κόρη τους Κοραλία Τσόγκα κάθε χρόνο ανεβάζουν ποιοτικές παραστάσεις δίνοντας κυριολεκτικά τη δική τους μάχη καθώς το θέατρο βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος ενώ η περιοχή στην οποία βρίσκεται το θέατρο δυσχεραίνει την προσέλευση του θεατρόφιλου κοινού.
Κλείνοντας τον κύκλο των συνεντεύξεων η εξαιρετική Κατερίνα Ζαχαριουδάκη άνοιξε την καρδιά της και μας μίλησε για τον ρόλο της, τις σπουδές και την οικογένειά της, τους ανθρώπους που έχει στην καρδιά της, την καριέρα της και όσα απασχολούν έναν σύγχρονο άνθρωπο.
Μαίρη Ραζή στο tromaktiko.gr: «Οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί δεν με χρειάζονται σε αυτή τη φάση»
Κυρία Ζαχαριουδάκη, μιλήστε μας για τον ρόλο σας και εξηγήστε στο κοινό μας γιατί αξίζει να έρθει να παρακολουθήσει την παράσταση «Σκοτσέζικο ντους».
Η Λητώ είναι μια ηθοποιός, μέσα στον θίασο που προσπαθεί να ανεβάσει τη «Λυσιστράτη». Παράλληλα είναι και βοηθός σκηνοθέτη, και προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια δύσκολη θεατρική πραγματικότητα. Μοναδικό της όπλο πια στη ζωή της και την καριέρα της είναι η εμφάνισή της. Και αυτό γιατί από μια ηλικία κι έπειτα δεν κατάφερε να βρει δουλειά στο θέατρο. (εδώ η Σπηλιώτη θίγει από τότε τον ηλικιακό ρατσισμό στο θέατρο, κάτι που ισχύει και σήμερα). Έχει στηριχτεί στην εμφάνιση, κάτι που ίσως τελικά δεν την βοηθά ιδιαίτερα. Από εκεί ξεκινούν και οι παρεξηγήσεις με τον υπόλοιπο θίασο…
Σωτήρης Τσόγκας στο tromaktiko.gr: «Ξαναζούμε ένα ύπουλο, χρυσωμένο Μεσαιώνα»
Το «Σκοτσέζικο Ντους» εκτός από μια ιδιαίτερη κωμωδία – που σημαίνει ότι ο κόσμος θα περάσει ευχάριστα- περνάει πολλά μηνύματα. Κυρίως για την κοινωνία, για τις ανθρώπινες σχέσεις και για τα προβλήματα και το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα. Είναι πολύ ενδιαφέρον όταν μετά το τέλος της παράστασης, έρχονται θεατές και προβληματίζονται θετικά, παίρνουν τροφή για σκέψη, αλλάζουν, ανατρέπουν την οπτική τους… Αυτό είναι μαγικό και ο στόχος ο δικός μας ως καλλιτέχνες σημαίνει ότι έχει πετύχει…
Είστε πολυτάλαντη και σύμφωνα με το βιογραφικό σας πέραν της υποκριτικής
σπουδάστε χορό, γλωσσολογία ενώ μιλάτε και τρεις γλώσσες. Ήταν δική σας ανάγκη και προτεραιότητα ή σας πίεσαν οι γονείς σας για να έχετε ένα δίχτυ ασφαλείας σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά;
Ποτέ δεν αντιμετώπισα πίεση από την οικογένειά μου. Είμαι πολύ τυχερή γιατί μεγάλωσα σε ένα αστικό σπίτι με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο, ως ελεύθερος άνθρωπος. Και αυτή την ελευθερία στον τρόπο σκέψης προσπαθώ να την εφαρμόσω ως τρόπο ζωής.
Όλα αυτά τα έκανα – και εξακολουθώ να διδάσκομαι – γιατί από παιδί υπήρξα ανήσυχο πνεύμα. Ήθελα να μαζέψω αν γίνεται, τη γνώση και τη σοφία όλου του κόσμου, κάτι αδύνατον φυσικά… Αποφάσισα όμως να μάθω όσα περισσότερα μπορώ… Λατρεύω τον χορό, ασχολήθηκα πολλά χρόνια, καθώς επίσης ασχολήθηκα και με τους διαφορετικούς πολιτισμούς, με τις ξένες γλώσσες και τις μεταφράσεις. Οι μεταφράσεις και οι ξεναγήσεις, σε δύσκολες στιγμές που δεν είχα δουλειά, με στήριξαν πολύ οικονομικά. Και κάπως έτσι συνέχισα την ενασχόλησή μου. Βρήκα μαγευτικό τον κόσμο της μετάφρασης, ιδιαίτερα στα θεατρικά έργα. Και με αυτό θα ήθελα να ασχοληθώ τα επόμενα χρόνια.
Γενικότερα όμως, είναι πολύ χρήσιμο οι νέοι καλλιτέχνες – αλλά και όλοι ανεξαιρέτως – να μην στηρίζονται μόνο στο επάγγελμα της υποκριτικής και των Τεχνών. Να έχουν γνώσεις, να έχουν στα χέρια τους όσα περισσότερα πτυχία και εφόδια μπορούν. Να έχουν αυτό το «δίχτυ ασφαλείας» που λέτε… Για να μην νιώθουν ανασφάλεια. Για να είναι αυτόνομοι και να μην εξαρτώνται από κανέναν. Και για να κάνουν και τις επιλογές που θέλουν. Η γνώση είναι δύναμη!
Είναι ευλογία να δουλέψετε με την αφρόκρεμα των σκηνοθετών αλλά και των
ομότεχνών σας. Ποια συνεργασία αγαπήσατε περισσότερο και με ποιον άνθρωπο έχετε χτίσει μια σχέση ζωής ώστε να τον συμβουλεύεστε και τα λεγόμενά του να είναι για σας πολύτιμα;
Πράγματι, νιώθω πολύ τυχερή. Βρέθηκα από πολύ νωρίς ανάμεσα σε σημαντικούς σκηνοθέτες και καλλιτέχνες και με δίδαξαν πολλά. Ένιωθα πάντα ένα ιδιαίτερο δέος. Δεν μιλούσα, απλώς παρατηρούσα και έπραττα αυτό που έπρεπε ως ηθοποιός. Αυτό βέβαια στην πορεία σε κάνει και πιο επιλεκτικό και δύσκολο στην επαγγελματική σου πορεία. Αλλά είναι ευλογία.
Από συνεργασίες ξεχωρίζω τον «Διγενή Ακρίτα» του Κούνδουρου, πολλά χρόνια πίσω. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τη σκηνή, και μάλιστα στο Ηρώδειο. Εκεί πήρα το «βάπτισμα»… Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε μια μεγάλη και σπουδαία παραγωγή, η πρώτη μου δουλειά. Επίσης τα χρόνια της συνεργασίας μου στο Θέατρο Άλφα, με τον θίασο του Στέφανου Ληναίου. Συμμετείχα στο τελευταίο ανέβασμα του ιστορικού «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο, αλλά και στον «Εχθρό του Λαού» του Ίψεν. Βαθιά πολιτικά έργα…
Λατρεύω το πολιτικό θέατρο. Νιώθω ότι ο καλλιτέχνης έχει απόλυτα ουσιαστικό λόγο ύπαρξης με αυτό το είδος, και συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση των γεγονότων μέσα από την Τέχνη του.
Σχέση Ζωής … Μεγάλη κουβέντα… Δύο άνθρωποι με έχουν επηρεάσει αρκετά τα τελευταία χρόνια, στο θέατρο και στη ζωή: Η Άννα Φόνσου και ο Σπύρος Μπιμπίλας.
Η κυρία Φόνσου είναι ένας υπέροχος, απλός άνθρωπος… Πολύ δοτική, με καρδιά μικρού παιδιού… Μια σπουδαία προσωπικότητα, μια γυναίκα που πάντοτε έβλεπε και βλέπει πολύ μπροστά, παρά τα σκοτάδια του κόσμου. Αγαπάει πολύ τους νέους και οι συμβουλές της είναι πολύτιμες πάντα… Την ακούω πάντοτε με ιδιαίτερη προσήλωση…
Για τον Σπύρο (Μπιμπίλα) τι να πω; Είναι πολύ κοντινός μου άνθρωπος, πολύ καλός φίλος, αληθινός φίλος, παρά τις διαφωνίες που μπορεί να υπάρχουν – έτσι άλλωστε γίνεται σε όλους τους ανθρώπους. Με έχει διδάξει πολλά με την υπομονή του, τη διορατικότητά του, το χιούμορ του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Με μια απλότητα και μια παιδικότητα , σαν να είναι όλα απόλυτα φυσιολογικά… Μας ένωσαν ακόμη περισσότερο οι κοινοί αγώνες για το ΣΕΗ (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών) και το ΤΑΣΕΗ (Ταμείο Αλληλοβοήθειας) και του οφείλω πολλά.
Κυρίως, οι δύο αυτοί άνθρωποι, μου έδειξαν ακόμη περισσότερο τον δρόμο της προσφοράς και της φροντίδας. Τον δρόμο της ουσιαστικής αγάπης, απέναντι στους καλλιτέχνες, στη ζωή την ίδια, σε όσους έχουν ανάγκη…
Νιώθω τυχερή για τη συνεργασία μας, για όσα έχουμε μοιραστεί και τους ευχαριστώ θερμά, και πάντα θα τους ευχαριστώ…
Είναι δική σας επιλογή να μην εργάζεστε στην τηλεόραση;
Τώρα πια ναι, είναι επιλογή μου. Όπως είναι επιλογή μου να μην ασχολούμαι ακόμη πιο ενεργά με μεγαλύτερες παραγωγές ίσως, ακόμη και στο θέατρο. Ήθελα πολύ να εργαστώ στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο κάποτε. Από τη σχολή ακόμα, όλοι μου έλεγαν πως θα δουλέψω πολύ σε αυτά τα μέσα, κάτι έβλεπαν… Κάπως έτσι, ξεκίνησα κι εγώ πολύ ενεργά να «χτυπάω πόρτες» και να πηγαίνω σε casting, σε σκηνοθέτες, σε παραγωγούς, σε γνωστούς και φίλους… Λόγια…
Καμία πόρτα δεν άνοιξε ποτέ, πέρα από 2-3 μικρές, ίσα ίσα για την εμπειρία. Κάποια στιγμή κουράστηκα, βαρέθηκα να χτυπάω άλλο και γύρισα την πλάτη, αφού κανείς δε άκουγε… Τώρα πια δεν με ενδιαφέρει, δεν ασχολούμαι…
Με κέρδισε το θέατρο με τα χρόνια – κι αυτό με κόπο βέβαια. Κάθε ένας έχει την τύχη του στη δουλειά αυτή, δεν υπάρχει συνταγή ούτε υπάρχουν «πρέπει»… «Πρέπει να είσαι έτσι», όπως λένε ειδήμονες του χώρου μας …
Το μόνο που «πρέπει» ίσως, είναι να μάθει κανείς πότε οφείλει να αποχωρεί, με αξιοπρέπεια… Πότε να σταματήσει…
Θα ένιωθα πολύ άσχημα να συνεχίζω να «παρακαλάω» όλα αυτά τα χρόνια για έναν ρόλο ή ένα πέρασμα κάπου… Δεν ταιριάζει στην προσωπικότητά μου…
Είναι μεγάλη Τέχνη να μάθεις να φεύγεις…
Γιατί κατά τη γνώμη σας έχουν αυξηθεί οι γυναικοκτονίες καθώς και η βία σε όλες τις εκφάνσεις;
Τα τελευταία χρόνια ζούμε μια δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα και καθημερινότητα. Δεν ευθύνεται μόνο ο κορονοϊός για τη βία, όπως λένε πολλοί. Απλώς ο εγκλεισμός μας, έβγαλε στην επιφάνεια όλα αυτά τα βαθύτερα προβλήματα της κοινωνίας. Οι γυναίκες έχουν γίνει ακόμη πιο δυναμικές, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν. Από τις γυναίκες έχουν όλοι πολλές απαιτήσεις. Πρέπει να τα κάνουν όλα : οικογένεια, καριέρα, να φροντίζουν τους άλλους, να βγάζουν χρήματα, να είναι ευγενικές, να είναι όμορφες κτλ…
Δεν είναι εύκολο αυτό, αλλά οι γυναίκες πάντα τα καταφέρνουν… Και επειδή τα καταφέρνουν, η ανδρική φύση δεν το δέχεται αυτό εύκολα. Και δύσκολα θα αποδεχτεί ένας άντρας τον δυναμισμό μιας γυναίκας. Ίσως πολλοί φίλοι μας όταν τα διαβάζουν αυτά θα διαφωνήσουν, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, και το αναφέρω από την πλευρά μιας ανεξάρτητης, δυναμικής γυναίκας.
Έχω πολλές φίλες που έχουν υποστεί έντονη βία μέσα σε μια σχέση, όχι μόνο σωματική αλλά και λεκτική κτλ. Πολλές φορές με παίρνουν τηλέφωνο, ρωτάνε τι να κάνουν , εγκλωβίζονται σε μια κακοποιητική σχέση ή σε μια σχέση που νομίζουν ότι θα αλλάξει ο άλλος. Κακά τα ψέματα, κανείς δεν αλλάζει, ούτε θέλουμε να τον αλλάξουμε… Δυστυχώς από την αρχή φαίνονται πολλά σημάδια. Θα το ξαναπώ : Να μάθουμε να φεύγουμε… Με το κεφάλι ψηλά, με αξιοπρέπεια… Σε κάθε άνθρωπο – και στις γυναίκες φυσικά – αξίζει το καλύτερο και πρέπει να το πιστέψουμε και να το εφαρμόσουμε στη ζωή μας…
Όσο για τη βία σε όλες τις εκφάνσεις: είναι τόσα πολλά τα περιστατικά, είναι τόσα πολλά τα προβλήματα γύρω μας… Ο κόσμος θεωρεί πως τα προβλήματά του θα λυθούν με τα πολλά χρήματα, με τα υλικά αγαθά. Είναι λάθος αυτό… Η ύλη δεν φέρνει την αληθινή ευτυχία… Νομίζω πως οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την οικογένεια, σε όποια της μορφή. Αυτός είναι ο πυρήνας. Και την Αγάπη… Σε κάθε περιστατικό βίας, μπορούμε να απαντήσουμε με αγάπη, με κατανόηση και σεβασμό με τον συνάνθρωπο. Δεν είναι εύκολο, αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε…
Κυρία Ζαχαριουδάκη πώς βιώνετε τη σύγχρονη πραγματικότητα που όλα δείχνουν να καταρρέουν; Νιώθετε πως υπάρχει ελπίδα;
Χαίρομαι πολύ για αυτή σας την ερώτηση. Καμία φορά λέω στον εαυτό μου : «Κατερίνα ζεις σε μια ταινία, σε ένα έργο. Θα τελειώσουν όλα σύντομα…» Αυτός είναι και ο λόγος που έγινα ηθοποιός. Δεν μου άρεσε ποτέ η πραγματικότητα που ζούσα, ήθελα μια άλλη, κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος.
Πράγματι όλα καταρρέουν. Πολλές φορές νιώθω πως λυγίζω κι εγώ. Πως δεν αντέχω την καθημερινότητα… Δεν μου αρέσει ούτε τώρα ο κόσμος που ζούμε. Δε αντέχω τόση κακία γύρω μας, τόση ζήλια, τόσο ψέμα και τόση βία… Χωρίς λόγο όλα αυτά… Όμως είμαι εκ φύσεως, υπερβολικά αισιόδοξος άνθρωπος, έχω περάσει πολλές δυσκολίες και από τη στιγμή που τα κατάφερα έως σήμερα, νομίζω ο καθένας μπορεί να τα καταφέρει στη ζωή.
Πάντα υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία, είναι στην καρδιά μας, στις πιο βαθιές σκέψεις μας. Πάντα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, δεν είναι ουτοπικό, είναι η αλήθεια. Και μόνο αν το πιστέψουμε, αν το εφαρμόσουμε καθημερινά, μπορούμε να αλλάξουμε ουσιαστικά αυτόν τον κόσμο.
Προσωπικά, δεν θα πάψω ποτέ να ελπίζω και να πιστεύω στους ανθρώπους και στα θετικά που κρύβει ο καθένας μέσα του. Όσο κι αν δεν μας αρέσει η σκληρή πραγματικότητα, στο χέρι μας είναι να κάνουμε τη ζωή μας και τη ζωή των γύρω μας πιο όμορφη, πιο αληθινή, πιο ουσιαστική, με περισσότερη αστερόσκονη… Ας προσπαθήσουμε!
Υ.Γ: Μπορώ να αφιερώσω ένα τραγούδι – ποίημα στους αναγνώστες σας ; Και σε σας φυσικά…