«My Friend the Wind». Αυτό ήταν πάντα ο Ντέμης Ρούσσος. Μια βελούδινη, αέρινη φωνή, που ήταν σίγουρο …
πως θα γινόταν μουσικός σου «φίλος», όσο περισσότερο τον άκουγες.
Δεν θα σε κέρδιζε ποτέ γιατί απλά ήταν κοσμογυρισμένος και επειδή είχε κάνει επιτυχία στο εξωτερικό. Ο Ντέμης Ρούσσος παρόλο που τα είχε ζήσει όλα, δόξα, φήμη, καταξίωση, χρήματα, παρέμεινε για πάντα σεμνός. Η έννοια του καλλιτέχνη. Ήταν η φωνή του, που κανονικά θα πρέπει να μελετηθεί, που όμοιά της δεν υπήρξε ποτέ και που σε καθήλωνε από την πρώτη στιγμή. Είτε σου άρεσαν, είτε δεν σου άρεσαν τα τραγούδια του.
Ξεκίνησε μικρός την σχέση του με την μουσική από την Αλεξάνδρεια. Ο πολυπολιτισμικός αέρας, οι διάφορες μουσικές, από την Jazz μέχρι και την εκκλησιαστική μουσική, τον μετέτρεψαν σε μια μουσική εγκυκλοπαίδεια. Είχε ακούσει διάφορα είδη σε ένα σταυροδρόμι πολιτισμών που θα τον έκαναν να αγαπήσει ακόμα περισσότερο αυτό το οποίο ακολούθησε σε όλη του την ζωή. Την μουσική και το τραγούδι. Όταν αργότερα γνώρισε την μουσική ιδιοφυία που λέγεται Βαγγέλης Παπαθανασίου, εκείνος δεν θα μπορούσε να γυρίσει το κεφάλι του από την άλλη. Γιατί με τον Ντέμη Ρούσσο δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι αδιάφορος μόλις άκουγες τις νότες που έβγαιναν από μέσα του.
Αυτές οι νότες που μπορούσαν να σε αναστατώσουν όταν τραγουδούσε το «The Four Horsemen» από τον δίσκο «666» των «Aphrodite’s Child».
Ή εκείνες που θα σου προκαλούσαν την απόλυτη γαλήνη όταν θα άκουγες το πρώτο του σόλο τραγούδι, το «We Shall Dance».
Φορώντας την κελεμπία του, που όπως δήλωσε κάποτε καθιερώθηκε εντελώς τυχαία, κάποιοι θα μπορούσαν αρχικά να μην τον πάρουν στα σοβαρά όταν θα τον αντίκρυζαν για πρώτη φορά στην σκηνή. Όμως ύστερα από το πρώτο τραγούδι, ήταν σίγουρο πως θα είχε για πάντα την απόλυτη προσοχή τους. Και ίσως το πρώτο πράγμα που θα έκαναν την επόμενη μέρα, θα ήταν να αγοράσουν κι εκείνοι μια κελεμπία…
Η ζωή του και η καριέρα του συνέπεσε με πολύ σημαντικά γεγονότα. Από τον Μάη του ’68, μόλις ξεκινούσε με τους «Aphrodite’s Child» στο Παρίσι που έβρεχε δακρυγόνα (τότε είχε γραφτεί τυχαία το «Rain and Tears» και έγινε αμέσως επιτυχία), μέχρι την αεροπειρατεία το 1985, που τα μέλη της «Χεζμπολαχ» και της «Τζιχάντ» μόλις τον αναγνώρισαν είπαν να αφήσουν για λίγο κατά μέρος τα σχέδια τους και να γιορτάσουν τα 39α γενέθλιά του. Ο Ντέμης Ρούσσος είχε μια οικουμενική αναγνώριση. Ήταν ένας τραγουδιστής σαν εκείνους τους καθηγητές που μπαίνουν σε μια τάξη και επικρατεί απόλυτη ησυχία, όχι από φόβο, αλλά γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει ούτε μια συλλαβή από την παράδοση.
Ονειρεύτηκε και μας έκανε να ονειρευτούμε. Μας είπε τι θα γινόταν αν ήταν βασιλιάς της γης ή αν ήταν μάγος. Κι εμείς πιστέψαμε ότι ίσως να ήταν. Σίγουρα το δεύτερο…
Είτε τραγουδούσε στο Μαρακανά της Βραζιλίας, όπου λέγεται ότι συγκέντρωσε κάτι λιγότερο από 150.000 θεατές, είτε σε σούπερ μάρκετ (!) του Βελγίου, είτε στο Ηρώδειο το 2010, ο Ντέμης Ρούσσος ήταν πάντα ο ίδιος. Πούλησε πάνω από 60 εκατομμύρια δίσκους. «Το 1975 είχα 5 album στο βρετανικό Top 10. Ταυτόχρονα. Και ανάμεσα σε αυτά το No1 album και το No1 single. Και το όνομά μου μπήκε 2 ή 3 φορές στο βιβλίο Γκίνες» είπε σε μια συνέντευξή του το 1999.
Ήταν ένας άνθρωπος που ξέραμε ότι θα μείνει παντοτινά μαζί μας. Όσα χρόνια κι αν περάσουν…
Όταν το πρωινό της 25ης Ιανουαρίου του 2015, ήρθε η είδηση για τον θάνατό του, νιώσαμε ότι τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο στην μουσική. Μια από τις μεγαλύτερες φωνές του 20ου αιώνα, δεν ήταν πια μαζί μας.
Όμως όπως και τα γραπτά, έτσι και τα τραγούδια, μένουν. Και ο Ντέμης Ρούσσος μας άφησε δεκάδες από αυτά. Εpωτεύτηκε, έκανε πολύ σeξ, κέρδισε δόξα και χρήματα, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Όμως αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι παρέμεινε πάντα ο δικός μας Ντέμης…
Πηγή: