Με το που γίνεσαι μαμά, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις σου αυτόματα εκτοξεύονται στα ύψη. Ωστόσο, όσο περνούν τα χρόνια συνηθίζεις στο ίδιο μοτίβο και καταλήγεις να τα κάνεις όλα εσύ. Είτε γιατί έχεις συνηθίσει είτε γιατί δεν θέλεις να «φορτώσεις» τα παιδιά και τον σύντροφό σου με τις δικές σου ευθύνες, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κάποια στιγμή, όμως πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σου έχουν ή μάλλον θα έπρεπε να έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Πρέπει, λοιπόν, να διδάξουμε τα παιδιά να κάνουν κάποια πράγματα μόνα τους, με μικρά αλλά σταθερά βήματα.
«Αν θες η οικογένειά σου να σ’ εκτιμήσει, σταμάτα να φροντίζεις για όλα»
«Πριν λίγες μέρες, ο γιος μου σηκώθηκε αργά απ’ το κρεβάτι, έκανε πολλή ώρα στο μπάνιο να φτιάξει τα μαλλιά του και μετά μου ζήτησε να ετοιμάσω το μεσημεριανό του.
Αλλά δεν μπορούσα. Ξέρετε γιατί; Προσπάθησα να τον κάνω να το φτιάξει μόνος του χθες το βράδυ και ο διάλογός μας ήταν κάπως έτσι: “Σε παρακαλώ, φτιάξε το φαγητό σου γι’ αύριο”.
“Θα το κάνω το πρωί”, μου απάντησε.
“Το είχαμε ξαναδοκιμάσει αυτό παλιά και κατέληξες να τρέχεις και να μην προλαβαίνεις, γι’ αυτό θα πρέπει να ετοιμάζεις το κολατσιό για το σχολείο από το προηγούμενο βράδυ.”
Εκείνος όμως δεν το έκανε και εγώ δεν του το υπενθύμισα.
Πιστεύω ότι η… πείνα λειτουργεί καλύτερα από την γκρίνια γιατί είναι η φυσική συνέπεια των πραγμάτων. Γι’ αυτό όταν μου ζήτησε να του το ετοιμάσω το επόμενο πρωί, αρνήθηκα.
Δεν ήταν εύκολο να του πω όχι, αλλά αν τα παιδιά μου δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτούς τους απλούς κανόνες, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να τα βοηθήσω να προσαρμοστούν. Αν δεν γίνει σαφές ότι πρόκειται για κανόνες, τότε δεν θα τους τηρήσουν. Κι αυτό σημαίνει καταστροφή. Δεν τους κάνω χάρη με το να τους τα δίνω όλα έτοιμα. Είναι πιο εύκολο να πάρουν αυτά τα μαθήματα τώρα που οι συνέπειες είναι μικρότερες και πιο εύκολες.
Δεν είναι εύκολο να στέλνεις τα παιδιά στο σχολείο γνωρίζοντας ότι έχουν πάρει μόνο ένα μήλο και μια μπάρα δημητριακών ενώ θα μπορούσα να έχω ετοιμάσει το φαγητό τους. Υπάρχει όμως ένα “αλλά”. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο γιος μου ξέχασε να ετοιμάσει το φαγητό του. Πρέπει να φτιάχνει την τσάντα με το κολατσιό κάθε βράδυ μετά το δείπνο. Οι κανόνες υπάρχουν γιατί μας βοηθούν κι αυτός ήταν ένας σκληρός τρόπος να το εμπεδώσουμε και οι δύο.
Υπήρξε εκείνη η εποχή που του έφτιαχνα το κολατσιό του. Υπήρξε εκείνη η εποχή που έκανα πολλά για τα παιδιά μου. Υπήρξε εκείνη η εποχή που έκανα τα πάντα. Παρόλα αυτά, πλέον ξέρω ότι η ζωή είναι πολύ καλύτερη όταν τα παιδιά δεν τα θεωρούν όλα δεδομένα γιατί μέχρι τώρα έκανα τα πάντα για εκείνα.
Νευριάζουν μαζί μου; Ναι. Νιώθω ενοχές κάποιες φορές; Ναι. Με εκτιμούν περισσότερο τώρα που δεν τους τα δίνω όλα έτοιμα; Ναι.
Ακόμα κι έτσι, όμως, πιστεύω ότι θα έπρεπε να με εκτιμούν περισσότερο (αυτή είναι η μητρότητα), αλλά το γεγονός ότι δεν εξαρτώνται από μένα για να κάνω τα πάντα- κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα μόνα τους- μας κάνει όλους πολύ πιο χαρούμενους.
Τα παιδιά μου δεν είναι τέλεια, ούτε κι εγώ άλλωστε. Όλοι έχουμε τις κακές μας στιγμές, αλλά ξέρουν πως αν δεν τηρήσουν τους κανόνες, αν δεν τακτοποιήσουν το δωμάτιό τους μόνοι τους ή αν δεν με αντιμετωπίσουν με σεβασμό, έτσι κι εγώ δεν θα κάνω κάποια πράγματα. Όπως το να τους κάνω δώρο “εκείνα τα αθλητικά που όλοι έχουν στο σχολείο”.
Είμαστε ομάδα, γι’ αυτό πρέπει να συνεργαστούμε. Θα τους βοηθήσω αν κι εκείνοι βοηθήσουν τον εαυτό τους. Αν με δουν να προσπαθώ και προσφερθούν να με βοηθήσουν, το αναγνωρίζω. Αν όμως κάνω πολλά πράγματα για εκείνα, περιμένω να το εκτιμήσουν και να δείξουν ευγνωμοσύνη.
Εκτιμάμε όλα εκείνα για τα οποία παλεύουμε. Εκτιμάμε τους ανθρώπους που μας ενθαρρύνουν να πετύχουμε τους στόχους μας. Είναι ωραίο να φροντίζεις εσύ για τις ανάγκες σου. Τα παιδιά αποκτούν αυτοπεποίθηση όταν μπορούν να κάνουν πράγματα μόνα τους και συνειδητοποιούν πόσο ικανά είναι. Κάποιες φορές μπορεί να μην το δέχονται τόσο εύκολα, αλλά και πάλι το νιώθουν.
Είναι δύσκολο να βλέπεις τα παιδιά να μεγαλώνουν και να πρέπει να αλλάξεις τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης που είχες μέχρι τώρα: από το να κάνεις τα πάντα για εκείνα φτάνεις να τα διδάσκεις πώς να τα κάνουν μόνα τους. Δεν ήμουν πάντα καλή σ’ αυτό. Είναι πολύ πιο εύκολο να καθαρίσω μόνη μου το μπάνιο από το να τα ακούω να γκρινιάζουν ενώ το κάνουν εκείνα. Ωστόσο, όσο ο καιρός περνάει και νιώθεις πως ό,τι κι αν κάνεις, δεν το εκτιμά κανείς, πρέπει να μιλήσεις σοβαρά μαζί τους.
Μπορείς να αναλάβεις μέρος της ευθύνης και να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο κάνεις κάποια πράγματα. Μπορείς να πεις “δεν μπορώ να το κάνω εγώ, αλλά μπορείς να το κάνεις μόνος σου”.
Σταδιακά καταλήγεις να έχεις λίγο περισσότερο χρόνο για τον εαυτό σου ή να μπορείς να πιεις έναν καφέ με τη φίλη σου γιατί οι υποχρεώσεις σου μειώνονται και τα παιδιά μαθαίνουν τι πάει να πει σκληρή δουλειά και εκτίμηση και η αλήθεια είναι ότι νιώθεις πολύ ωραία!»