Θα δίνατε στο μωρό σας φράουλες ή φυστικοβούτυρο; Τα φαγητά αυτά θεωρείται ότι εγκυμονούν κινδύνους για το παιδί σας και μας έχουν προειδοποιήσει πολλάκις για την προσεκτική κατανάλωσή τους.
Αλλά το μέλι; Γιατί κανένας δε μιλάει για το μέλι; Μισοί απ’τους φίλους μου που επέστρεψαν απ΄το νοσοκομείο με το νεογέννητο στην αγκαλιά, τους προειδοποίησαν αόριστα να το αποφεύγουν, ενώ οι άλλοι μισοί δεν ενημερώθηκαν καθόλου.
Αλλά ευτυχώς γνωρίζουν εμένα. Και να πως έχει η ιστορία μου:
Καθώς μεγάλωνα, ήξερα ότι κανείς άλλος δεν είχε σημάδι στο λαιμό του όπως εγώ, αλλά επειδή ήμουν μικρή ακόμα δεν έδινα μεγάλη σημασία στο γεγονός. Ωστόσο, φτάνοντας πια στο γυμνάσιο, είχα κουραστεί να με ρωτάνε οι συμμαθητές μου με περιέργεια και απέχθεια μαζί για την τρύπα στο λαιμό μου. Τότε το γύριζα στην πλάκα λέγοντας ότι με δάγκωσε ένα περίεργο βαμπίρ που είχε μόνο ένα δόντι.
Βέβαια, μέχρι τότε, δεν είχα αξιολογήσει τον τρόμο που είχαν ζήσει οι γονείς μου με μένα, μέχρι που το δικό μου μωρό έφτασε την ηλικία των έξι μηνών. Γιατί αυτή είναι η ηλικία που τα μωρά μπορούν να αρχίσουν να γεύονται ‘πραγματικές’ τροφές. Έτσι, η μητέρα μου άρχισε να μου δίνει πολτό από βρώμη, γιαούρτι, μουστάρδα, και (ναι) μέλι.
Στην αρχή με έβλεπε κάπως ανόρεχτη. ‘Επειτα παρατήρησε ότι έβγαζα το γάλα πάλι έξω, και ότι δεν μπορούσα να καταπιώ. Αμέσως με πήγε στο νοσοκομείο.
Εκεί, μου έβαλαν αμέσως σωλήνα τροφοδοσίας μέχρι την μύτη και μου έκαναν τραχειοτομή. Είχα παραλύσει από το κεφάλι (και τα μάτια) μέχρι τα πόδια. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Δεν μπορούσα να καταπιώ. Δεν μπορούσα να ανασάνω.
Αλλά αυτό ήταν τις μέρες που δε γνωρίζαμε ότι η κατάσταση αυτή λέγεται ‘παιδική αλλαντίαση’, που ουσιαστικά μεταφράζεται σε παιδική τροφική δηλητηρίαση. Το ακατέργαστο μέλι φέρει βακτήρια που ένα παιδικό στομάχι δεν μπορεί να επεξεργαστεί.
Έτσι, οι μισοί γιατροί νόμιζαν ότι είχα όγκο στον εγκέφαλο, αλλά ευτυχώς οι άλλοι μισοί πίστευαν ότι ήταν κάτι άλλο, που δεν μπορούσαν να εντοπίσουν.
Οι γονείς μου περίμεναν μια τελική διάγνωση των γιατρών, ελπίζοντας ότι θα συνέλθω. Ώσπου μια μέρα, καθώς έμπαινε ο πατέρας μου στο δωμάτιό μου στο νοσοκομείο, παρατήρησε κάτι διαφορετικό – τον ακολουθούσα με τα μάτια.
Έτσι σιγά σιγά, άρχισα να καλυτερεύω, κι έπειτα από 2,5 μήνες νοσηλείας, γύρισα στο σπίτι. Φυσικά, μέχρι τότε είχα ξεχάσει πως να καταπίνω οπότε οι γονείς μου έπρεπε να με τροφοδοτούν. Αλλά επειδή μπορούσα να κουνηθώ, έβγαζα το σωλήνα τροφοδοσίας, τον οποίο μου τοποθετούσαν με το ζόρι ξανά οι γονείς μου. Μέχρι την ηλικία των 10 ετών, πανικοβαλόμουν και απωθούσα ό,τι ερχόταν πολύ κοντά στο πρόσωπό μου.
Έκανα εργοθεραπεία γιατι οι γονείς μου δεν πίστευαν ότι θα ξαναπερπατούσα. Οι λεπτές κινητικές μου δεξιότητες ήταν δραματικά πίσω και έτσι οι γονείς δεν με έστειλαν στο σχολείο εκείνη τη χρονιά προκειμένου να δυναμώσω.
Δύο χρόνια αργότερα, οι γιατροί κάλεσαν τους γονείς μου για να τους πουν ότι αυτό που είχα, δεν ήταν όγκος στον εγκέφαλο, αλλά κάτι που λέγεται «παιδική αλλαντίαση».
Μπορώ να πω ότι η περιπέτειά μου ήταν ο λόγος που απαγορεύτηκε το μέλι σε μωρά κάτω του ενός έτους. Ας πούμε καλύτερα, ότι ήμουν από τα πρώτα κρούσματα, αν όχι το πρώτο.
Γιατί όταν πρωτοαρρώστησα κανείς δεν ήξερε πολλά για το μέλι και όλη αυτή η ιστορία ήταν άγνωστη. Τώρα ευτυχώς ο κόσμος γνωρίζει ότι μπορεί να προκαλέσει παιδική θνησιμότητα. Τώρα, υπάρχει επιγραφή πάνω στο βαζάκι που λέει να μην καταναλώνεται από μωρά κάτω του ενός χρόνου. Τώρα το μέλι παστεριώνεται, και οι πιθανότητες για αλλαντίαση μειώνονται – αλλά πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο.
Και ακούω ακόμα ιστορίες ανθρώπων που βάζουν μέλι στις πιπίλες γιατι κανείς δεν τους είπε να μην το κάνουν στο νοσοκομείο. Στο βιβλίο μου μαγειρικής για παιδιά, το μέλι ανήκει ξεκάθαρα στην κατηγορία του «ενός χρόνου και άνω» μαζί με το ψάρι και τα εσπεριδοειδή. Βέβαια το πορτοκάλι αποτελεί μικρότερο κίνδυνο από το μέλι, δηλαδή μπορεί να προκαλέσει έντονο εξάνθημα, αλλά όχι αλλαντίαση.
Για αυτό, σας ζητώ να το διαδόσετε, σε φίλους, συγγενείς και άλλους ότι το μέλι μπορεί να αποβεί μοιραίο σε μωρά κάτω του ενός έτους. Και αν δεν σας πιστέψουν, στείλτες τους σε μένα. Μπορεί τα ψυχικά σημάδια που άφησε στους γονείς μου όλη αυτη περιπέτεια να μην είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, όμως το δικό μου σημάδι είναι εκεί.
Και είναι από μια τραχειοτομή που κάποτε μου έσωσε τη ζωή.