«Αυτό που κάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουν όλοι οι Σοβιετικοί πολίτες που υπερασπίζονται τη μητέρα πατρίδα»
Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καμία άλλη χώρα δεν πλήρωσε μεγαλύτερο τίμημα από την Σοβιετική Ένωση, στον αγώνα για την ελευθερία. Η μάχη εναντίον των δυνάμεων του Άξονα είχε τον χαρακτήρα ενός μεγάλου παλλαϊκού αγώνα, με την συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών. Αυτή η συλλογική αντίδραση είχε σαν αποτέλεσμα να ξεπηδήσουν αμέτρητοι απρόσμενοι ήρωες, άνθρωποι που έγραψαν ιστορία δίχως να το επιδιώξουν, αλλά απλά κάνοντας αυτό που θεωρούσαν πατριωτικό καθήκον. Όπως συνέβη και με την Ρόζα Σανίνα, την θρυλική μαχήτρια η οποία εντάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα εξελίχθηκε σε εφιάλτη των Ναζί.
Γεννημένη το 1924, όταν ακόμη η Οκτωβριανή Επανάσταση έβαζε τις βάσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, πήρε από τους γονείς το όνομα Ρόζα προς τιμή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, της θρυλικής μορφής που έδωσε την ζωή της για τα κομμουνιστικά ιδεώδη. Ο πατέρας της είχε τραυματιστεί σοβαρά κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ τρία από τα αδέλφια της είχαν πέσει ήδη νεκρά από τους εισβολείς του Χίτλερ. Θα περίμενε, ίσως, κανείς ότι η Ρόζα θα έμενε πίσω. Ότι θα προτιμούσε να συνεισφέρει στον αγώνα πίσω από την γραμμή του μετώπου. Αντίθετα, εκείνη πριν καλά-καλά κλείσει τα 17 της χρόνια, εντάσσεται στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού όπου πολύ γρήγορα επιδεικνύει την σκοπευτική δεινότητά της. Σύντομα και παρά τις παραινέσεις να ασχοληθεί με την εκπαίδευση άλλων, αποφεύγοντας τα εχθρικά πυρά, εκείνη μετατρέπεται σε ελεύθερη σκοπευτή. Και μάλιστα από τους κορυφαίους, ανεξαρτήτως φύλου, που είχε να επιδείξει ο σοβιετικός στρατός.
Ο θρύλος της γιγαντώνεται την περίοδο της ιστορικής πολιορκίας του Στάλινγκραντ. Εκεί που κάποιοι έπεφταν για ύπνο ως απλοί άνθρωποι και ξυπνούσαν ήρωες. Χωρίς καν να το επιδιώκουν. Απλά κάνοντας αυτό που τους καλούσε να πράξουν οι καρδιές τους. Εκεί, στο Στάλιγκραντ, η ξανθομαλλούσα Ρόζα, μετατρέπεται σε φύλακα-άγγελο των συμπατριωτών της και ταυτόχρονα σε εφιάλτη και τιμωρό των εισβολέων.
Το τυφέκιό της «ξερνά» θάνατο. Οι Γερμανοί την αποκαλούν «αόρατο τρόμο». Δρα μόνη της, όπως κάθε ελεύθερος σκοπευτής, και η φήμη της σπέρνει τον πανικό. Σε μια μάχη, σαν εκείνη του Στάλιγκραντ, όπου η αντίσταση γινόταν σε επίπεδο οικοδομικών τετραγώνων ή και απλά ενός κτηρίου, η συνεισφορά ανθρώπων σαν την Ρόζα δεν μπορεί να αποτιμηθεί.
Η ίδια, φυσικά, δεν ένιωθε πως κάνει κάτι ιδιαίτερο, κάτι περισσότερο σε σχέση με τους υπόλοιπους συναγωνιστές της. Μάλιστα, σε μια καταχώρηση στο προσωπικό ημερολόγιό της με ημερομηνία 16 Ιανουαρίου 1945 έγραφε χαρακτηριστικά: «Αυτό που κάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουν όλοι οι Σοβιετικοί πολίτες που υπερασπίζονται τη μητέρα πατρίδα»….
Δώδεκα ημέρες αργότερα θα έχει την ίδια τύχη με εκατομμύρια άλλους υπερασπιστές. Το σημείο στο οποίο βρίσκεται η ίδια αλλά και άλλοι μαχητές γίνεται αντιληπτό από τους Ναζί, που αρχίζουν να σφυροκοπούν την θέση τους. Αυτή η κατάσταση δεν την φοβίζει. Άλλωστε ακριβώς ένα χρόνο πριν είχε τραυματιστεί από σφαίρα στον ώμο και αμέσως μετά την ανάρρωσή της είχε επιστρέψει στην πρώτη γραμμή. Αυτή την φορά δεν είχε την ίδια τύχη. Το θραύσμα μιας οβίδας την τραυματίζει θανάσιμα και βάζει τέλος στην ζωή και στην θρυλική δράση της…
Η Ρόζα Σανίνα ήταν τότε μόλις 20 ετών… Κι όμως είχε προλάβει ήδη να κάνει τόσα πολλά ώστε να της απονεμηθεί το μετάλλιο της Τιμής. Ακόμη σημαντικότερα, η ίδια και αμέτρητοι άλλοι σαν κι αυτήν, πρόλαβαν να κάνουν τόσα πολλά ώστε τελικά να σωθεί όχι μόνο το Στάλινγκραντ και η Σοβιετική Ένωση, αλλά και ολόκληρος ο ελεύθερος κόσμος.
