…λίγο ή πολύ όλοι τη έχουμε βιώσει. Όχι μόνο στις αμέτρητες ώρες αναμονής στα δικαστήρια ή σύνταξης δικογράφων στα γραφεία, αλλά ακόμα περισσότερο στη ίδια τη καθημερινότητά μας.
γράφει ο Ραδάμανθυς Μακεδών
Η μοναξιά είναι περίεργο συναίσθημα. Μα πόσο παράδοξο ακόμα είναι, όταν τη ζεις μέσα σε τόσους ανθρώπους. Τη ζεις όταν γίνεται κάτι σαν τη μηχανή αναζήτησης της google μέσα στη ομήγυρη σου, στη παρέα, ακόμα και όταν κάτσεις να πιεις ένα καφέ ή να ρημαδοφάς μια τυρόπιτα και αντιλαμβάνονται οι παρευρισκόμενοι ή οι παρακαθήμενοι τη επαγγελματική σου ιδιότητα και αρχίζουν τον καταιγισμό ερωτήσεων ωσάν να μη υπάρχει αύριο.
Και εκεί έρχεται η δύσκολη στιγμή. Να απαντήσεις καταπατώντας κάθε επαγγελματισμό σου-άλλωστε η ύλη έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ που και η νομική συμβουλή πλέον δεν πρέπει να παρέχεται δωρεάν- ή να τους το κόψεις ευγενικά ή μη λέγοντας ότι αν θέλουν νομική συμβουλή πρέπει να περάσουν από το γραφείο σου και να καταβάλλουν το αντίστοιχο αντίτιμο. Και εκεί παύει κάθε κουβέντα με τον “ξινό κ αλαζόνα” δικηγόρο.
Τη ζεις όταν κάνεις κινητοποιήσεις για κάθε αίτημα και όχι μόνο επαγγελματικό ή κλαδικό.
Ποιος ξεχνά άλλωστε τις κινητοποιήσεις για τον νέο ΚΠολΔ -που άλλωστε μόνο τα συμφέροντα των πολιτών θίγει- και το σκυλοβρίσιμο στις πορείες από τις συναφείς “κοινωνικές ομάδες”; Ποιος λησμονεί τον οχετό εντός και αυτού του Μέσου Κοινωνικής Δικτύωσης για τον ίδιο λόγο και τη ίδια χρονική περίοδο.
Τη ζεις όταν σε κοιτούν μόλις μάθουν τη επαγγελματική σου ιδιότητα με βλέμμα σχεδόν απαξίωσης, λέγοντας “μακριά από εμάς και αχρείαστοι να είστε”. Όσο για το “αχρείαστοι” περιττή οιαδήποτε περαιτέρω νύξη ή ανάλυση…
Τη ζεις όταν λένε με διάθεση μομφής ότι η Βουλή αποτελείται από δικηγόρους. Λες κ πραξικοπηματικά εξελέγησαν όσοι εξελέγησαν…
Τη ζεις όταν ακόμα κ αν καταφέρεις να πάρεις χρήματα για μια εργασία σε κοιτούν λες κ τους πήρες τη μπουκιά από το στόμα και σε βλαστημούν, ενίοτε κ ευθέως….
Τη ζεις όταν αηδιασμένος/η από αυτή τη κατάσταση αναζητάς φιλίες μέσα στον επαγγελματικό σου χώρο διότι μόνο εκεί νιώθεις οικεία. Ερωτικές σχέσεις μεταξύ συναδέλφων καθίσταται – ως εκ παραδόξου- εξαιρετικά δύσκολες έως απαγορευτικές, διότι όσα βιώνουμε κάθε τι άλλο παρά ερωτική διάθεση θα μπορούσαν να ευνοήσουν μεταξύ ημών (ευτυχώς δεν ενυμφεύθην συνάδελφο!).
Τη ζεις όταν ξέρεις ότι ο εκάστοτε “εν δυνάμει” πελάτης είναι και “εν δυνάμει” εχθρός σου…διότι ελλοχεύει αυτή η εχθρικότητα στη σκέψη του ….
Τη ζεις, όταν νιώθεις συνεχώς μέσα σε ένα κοινωνικό “στόχαστρο”…..και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δεχθείς “πυρά”, όχι μόνο εχθρικά αλλά και φίλια…
Τη ζεις τόσο έντονα, που στο τέλος γίνεται έξη, τρόπος σκέψης, τρόπος ζωής…