Στην Ελλάδα δεν μας πιάνει πια τίποτα! Ούτε καν το πνεύμα των Χριστουγέννων. Ούτε καν αυτό…
Μαθητές πλακώθηκαν στο ξύλο στο… Μύλο των Ξωτικών. Πιστολιές έπεσαν στο Γκάζι. Ένας αστυνομικός, νέο παιδί, σκοτώθηκε σε καταδίωξη…
Ένας 75άχρονος πήγαινε ανάποδα και πέρασε 17 κόκκινα φανάρια από το Κέντρο της Αθήνας μέχρι την Παλλήνη! Αυτά, έτσι σε πρώτη ανάγνωση!
Έχει κι άλλα; Σίγουρα. Πολλά! Κι ίσως ακόμα χειρότερα…
Νομίζω πως είμαστε κι επίσημα πια ένα λατινοαμερικάνικο κράτος στα Βαλκάνια. Νομίζω ότι είμαστε πια η Κολομβία των Βαλκανίων. Αν και στην Κολομβία, τα τελευταία χρόνια, λένε πως γίνονται κάποια βήματα προόδου. Άρα μάλλον τους αδικούμε τους Κολομβιανούς…
Κάθε μέρα, κάθε ώρα ακούς κάτι (αν είσαι τυχερός και δεν το ζήσεις) που σε κάνει να πιστεύεις ακράδαντα πια ότι από τύχη ζεις. Θα μπορούσε πχ να είσαι στο Γκάζι και να σ ‘έβρισκε μια αδέσποτη σφαίρα. Ή να σε είχε πάρει αμπάριζα ο 75άχρονος… Πολλά θα μπορούσες να είχες πάθει.
Το ότι ζεις είναι σαν να γίνεται το θαύμα των Χριστουγέννων κάθε μέρα! Σκέψου το. Και πίστεψε στον εαυτό σου. Στη χώρα μην πιστέψεις γιατί θα απογοητευτείς. Ζούμε το απόλυτο μπάχαλο. Όχι τώρα. Εδώ και χρόνια.
Και θα συνεχίσουμε. Γιατί στο τέλος της ημέρας, μάλλον δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Θέλουμε να μπορούμε να περνάμε με κόκκινο και να μην δίνουμε λογαριασμό, θέλουμε να συνεχίσουμε να πουλάμε τσάμπα μαγκιές σε όλους, θέλουμε να λέμε στους φίλους μας ότι πλακωθήκαμε στο ξύλο με τον απέναντι… Θέλουμε γενικά να συνεχίσουμε να είμαστε μαλάκες.
Κι αυτοί που κυβερνούν, χρόνια τώρα, μας το προσφέρουν απλόχερα…
Ας συνεχίσουμε λοιπόν… Μπορούμε και πιο κάτω.