Ξύπνησα νωρίς, τα πάντα έξω ήταν άσπρα. Ντύθηκα ζεστά και κατέβηκα στη θάλασσα. Ήξερα ακριβώς τι θ΄ αντικρίσω, το είχα εξάλλου καδράρει νοερά κατά τη διάρκεια της μεταμεσονύχτιας χιονοθύελλάς που, τι παράξενο, εκεί πάλι βρέθηκα: τα δύο αυτά χιονισμένα παγκάκια που στέκονται δίπλα δίπλα σε μικρή απόσταση μεταξύ τους κι ατενίζουν τον ορίζοντα.
Προσεγγίζοντας πεζή διαπίστωσα πως δεν ήμουν η πρώτη επισκέπτρια αλλά η δεύτερη. Ένα ζευγάρι είχε παρκάρει το αυτοκίνητό σε απόσταση αναπνοής από τα παρακείμενα δέντρα . Στέκονταν σε μικρή απόσταση από τα παγκάκια, φοβούμενο μη χαλάσει το ειδυλλιακό αυτό τοπίο. Κοντοστάθηκα λίγο πιο δίπλα για να τους αφήσω τον απαιτούμενο προσωπικό χώρο, σεβόμενη την ιδιωτικότητα των συζητήσεων (τους).
Τους παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου για αρκετή ώρα. Χαμογέλασα ασυναίσθητα και γεμάτη ικανοποίηση. Άθελά μου, είχα γίνει μάρτυρας μίας σκηνής που σπάνια συναντούμε στις μέρες μας : μιλούσαν χωρίς να χρησιμοποιούν πολλές λέξεις αλλά κυρίως με τα μάτια που έλαμπαν από χαρά. Οι κινήσεις τους ήταν αρμονικές, θαρρείς συντονισμένες, όπως ενός ζευγαριού καλλιτεχνικού πατινάζ. Όταν αποφάσισαν να φυλακίσουν τη στιγμή σε μία σέλφι, τους πλησίασα προτείνοντας να τους φωτογραφίσω εγώ, προκειμένου να συμπεριλάβουν στο πλάνο όλο το τοπίο.
Δέχθηκαν με χαρά. Με ένα νεύμα της ευγενικής κυρίας, ο κύριος κατευθύνθηκε χωρίς να ρωτήσει πώς και γιατί προς το αμάξι και το μετακίνησε μερικά μέτρα πιο πέρα. Στη συνέχεια τους ζήτησα να ποζάρουν για μένα με πλάτη. Όχι απλώς το δέχθηκαν, αλλά πόζαραν αγκαλιασμένοι.
ΝΑΙ, αγκαλιασμένοι.
Αγκαλιασμένοι μέσα στο χιόνι με τα πολύχρωμα ρούχα τους να γράφουν καταπληκτικά στο λευκό – μπλε του τοπίου.
Αγκαλιασμένοι γιατί δε θεωρούν εαυτούς δύο αυτόνομες οντότητες, αλλά δύο οντότητες που συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται.
Αγκαλιασμένοι στο υπέρλαμπρο φως του χιονιού, ατενίζοντας τον ορίζοντα.
Γιατί αγάπη ίσον φως και φως ίσον αγάπη. Αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το αντιληφθείς. Μπορεί και να το αναζητάς σε λάθος μέρη ή με ελλειπή κριτήρια. Αλλού, όπως για παράδειγμα πίσω από την ανωνυμία και την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου. Παριστάνοντας κάτι που δεν είσαι, προβάροντας λόγια και συμπεριφορές ξένες προς το είναι σου.
Αυτό όμως δεν είναι αγάπη αλλά σκοτάδι.
Ίσως βέβαια αυτό το σκοτάδι να είναι απαραίτητο για να αντιληφθείς την ματαιότητα της αναζήτησης σου και να ψάξεις επιτέλους το άτομο εκείνο που θα διαβάσει στα μάτια σου αυτό που είσαι πραγματικά. Τους φόβους και τις ανασφάλειές σου. Τις αμέτρητες αγωνίες σου. Τα ελαττώματα και τις ατέλειες που τόσο προσπαθείς να κρύψεις. Το άτομο που θα σε αποδεχθεί αν όχι θα σε θαυμάσει γι΄ αυτό που είσαι. Θα σε στηρίξει στους αγώνες σου καθώς θα τους θεωρήσει και δικούς του αγώνες. Το άτομο που θα σε κάνει να χαμογελάς ακόμα κι όταν δεν υπάρχει εμφανής λόγος ή αιτία. Που θα σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Γιατί φως ίσον αγάπη κι αγάπη ίσον φως.