Η εξέλιξη των κοινωνιών έχει οδηγήσει στη δημιουργία διαφορετικών μορφών οικογένειας και δεν θεωρείται πλέον ταμπού ή αρνητικό το να μεγαλώνει ένα παιδί μόνο με τη μητέρα ή τον πατέρα του. Σε αυτήν την περίπτωση εξάλλου, ο γονιός που μεγαλώνει μόνος το παιδί του τείνει να κάνει περισσότερο focus στη φροντίδα του και φροντίζει να καλύπτει τυχόν κενά. Πιο συγκεκριμένα:
Το παιδί καταλαβαίνει την έννοια της υπευθυνότητας. Ο γονιός συχνά στρέφεται στο παιδί για συνεργασία και υποστήριξη και τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς ποιες είναι οι ευθύνες τους και προσπαθούν αρκετά για να αντεπεξέλθουν. Αυτό τα κάνει και πιο ανεξάρτητα στην ενήλικη ζωή τους.
Τα παιδιά μαθαίνουν να είναι προσεκτικά με την επιλογή των συντρόφων τους. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα σπίτι με συγκρούσεις και διαζύγιο, ανακαλύπτει πόσο σημαντικό είναι να είσαι συμβατός με το σύντροφό σου. Ακόμα όμως και αν δεν λειτουργήσει η σχέση, είναι προετοιμασμένο να διαχειριστεί ένα χωρισμό.
Υπάρχει φιλική σχέση μεταξύ παιδιού και γονέα. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη μητέρα ή τον πατέρα τους έχουν συνήθως ενσυναίσθηση. Εξαρτάται ο ένας από τον άλλο και αυτό αναπτύσσει την επικοινωνία και το δέσιμό τους.
Ο γονιός αφιερώνει περισσότερο χρόνο στο παιδί. Όταν υπάρχει μόνο ένα παιδί, είναι λογικό ο γονιός να αφιερώνει όλο τον ελεύθερο χρόνο του σε εκείνο, να κάνουν μαζί δραστηριότητες και να συζητούν.