Ξεκινώντας από το δίλημμα εάν πρέπει ή όχι να τρυπάμε τα αυτιά των παιδιών, μια μητέρα μας μιλάει για την υποχρέωση των γονιών να σέβονται τα παιδιά τους. Όταν παρεμβαίνουμε στην εμφάνισή τους, αυτός ο σεβασμός χάνεται μαζί με το δικαίωμα της επιλογής. Μεγαλώνοντας, τα παιδιά μπορούν να διαθέσουν το σώμα τους όπως θέλουν εκείνα, αρκεί να είναι εντός κάποιων ορίων. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να στηρίζουμε περήφανοι τις επιλογές τους.
«Γι’ αυτό δεν θέλω να τρυπήσω τα αυτιά της κόρης μου»
«Από τότε που έμαθα ότι είμαι έγκυος στην κόρη μου, συζητάω με πολλές μαμάδες που έχουν κορίτσια. Μία συχνή τους ερώτηση είναι αν θα τρυπήσω τα αυτιά της κόρης μου, όσο είναι ακόμη μωρό. Είναι ένα θέμα που διχάζει τους γονείς, αφού κάποιοι το θεωρούν φυσιολογικό, ενώ άλλοι διαφωνούν κάθετα.
Απ’ ότι φαίνεται, πολλές μαμάδες επιλέγουν να τρυπήσουν τα αυτιά της κόρης τους από μικρή ηλικία. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Στη δική μου σκέψη, το να αποφασίσω εγώ για το αν θα τρυπήσει τα αυτιά της, ισοδυναμεί με το να της επιβάλλω τι θα κάνει με το σώμα της, κάτι με το οποίο διαφωνώ. Μπορεί το τρύπημα των αυτιών να είναι μια μόδα, αλλά δεν το θεωρώ αναγκαίο.
Δεν έχω κρατήσει ακόμα την κόρη μου αγκαλιά. Δεν γνωρίζω ποια θα είναι τα ενδιαφέροντά της, τί θα της αρέσει και τί όχι. Γι’ αυτό και μου φαίνεται αρκετά ανόητο να τρυπήσεις τα αυτιά ενός μωρού.
Η δική μου μητέρα, τρύπησε τα αυτιά μου μόλις έγινα 1 έτους. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Και μέχρι αυτή την στιγμή δεν το είχα σκεφτεί. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα σκουλαρίκια, αλλά δεν τα θεωρώ αναγκαία. Αμφιβάλλω αν θα είχα εξελιχθεί διαφορετικά, αν η μαμά μου δεν επέλεγε να τρυπήσει τα αυτιά μου. Επίσης, δεν θεωρώ ότι το να φοράω σκουλαρίκια από 1 έτους ανέδειξε την ομορφιά μου.
Το ότι παίρνουμε μια απόφαση, όμως, για το σώμα του παιδιού μας σε μια ηλικία που δεν καταλαβαίνει τί συμβαίνει και δεν έχει την δυνατότητα να αρνηθεί, με κάνει να νιώθω άσχημα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να ξέρει η κόρη μου από μικρή ηλικία ότι το σώμα της, της ανήκει. Άρα οποιαδήποτε επιλογή είναι δική της. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις που την αφορούν, ούτε καν εγώ που είμαι μητέρα της.
Αν κάποια στιγμή, για παράδειγμα στα 6 της χρόνια μου ζητήσει να τρυπήσει τα αυτιά της, θα δώσω την συγκατάθεσή μου γιατί θα το έχει εκφράσει η ίδια. Μπορεί να είναι μικρή, αλλά θα αποφασίσει εκείνη για τον εαυτό της. Και επειδή, κακά τα ψέματα, το τρύπημα των αυτιών δεν είναι κάτι επικίνδυνο, θα στηρίξω την επιλογή της.
Όταν μεγαλώσει θα ανακαλύψει πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που θα θελήσουν να την επηρεάσουν ή να την συμβουλεύσουν σχετικά με την εμφάνισή της. Αυτό το μεταβατικό στάδιο που από παιδί γίνεσαι έφηβη, είναι πολύ σημαντικό. Τα περισσότερα κορίτσια έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση και αμφιβάλλουν για την εμφάνισή τους.
Σίγουρα θα βρεθεί στον δρόμο της μια φίλη ή το αγόρι της που θα την παροτρύνουν να κάνει μια αλλαγή στην εμφάνισή της. Θέλω να ξέρει ότι η επιλογή θα πρέπει να είναι καθαρά δική της. Και ό, τι κι αν κάνει πρέπει να την ευχαριστεί.
Οτιδήποτε κι αν αποφασίσει στο μέλλον θα σταθώ περήφανη δίπλα της και θα στηρίξω την επιλογή της. Μπορεί κάποιοι να παραξενευτούν που δεν τρύπησε από μικρή τα αυτιά της. Πιστεύω, όμως, ότι αυτό θα την διδάξει πως δεν πειράζει να είναι διαφορετική και πως δεν είναι αναγκαστικό να ακολουθεί την μόδα, όταν δεν το θέλει η ίδια.
Δεν πρόκειται για το τρύπημα των αυτιών. Πρόκειται για ένα μάθημα ζωής. Δικό μας το σώμα, δικές μας οι επιλογές.»