Ένα από αυτά τα τσιτάτα του Facebook που πολυκυκλοφορεί τελευταία λέει πως ο άνθρωπος αλλάζει μόνο αν πονέσει πολύ.
Μαλακίες, έχω να σου πω.
Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν ερωτευτούν.
Όχι λίγο. Όχι όταν ενθουσιαστούν. Όχι όταν έχουν καύλες και δεν ξέρουν τι να τις κάνουν.
Όταν ΕΡΩΤΕΥΤΟΥΝ.
Βαθιά και απόλυτα.
Ολοκληρωτικά και καταστροφικά ή αυτοκαταστροφικά.
Είναι εκείνοι οι βαρύμαγκες που ποτέ δεν συγχώρεσαν τίποτα στην ζωή τους κι ονόμαζαν τους άλλους μπούληδες.
Εκείνοι οι σκληροί, απόλυτοι στις απόψεις τους, που η ματιά τους ήταν καθαρή κι ο λόγος τους μέτραγε καλύτερα κι από υπογραφή.
Ειλικρινής μέχρι αγένειας και αγενής μέχρι βλακείας, νόμιζε πως το «ντόμπρο» και το «σταράτο» του δεν πληγώνει.
Έλα όμως που πλήγωνε.
Κι επειδή όπου η ζωή ακούει για πολλές μαγκιές έρχεται να σου δείξει ποιος κάνει κουμάντο, την μετωπική με τον έρωτα θα την ζήσεις εκεί που δεν θα το περιμένεις.
Εκεί που θα τα έχεις όλα τακτοποιήσει, θα τα έχεις βάλει σε κουτάκια αριθμημένα και κατανεμημένα με τους δικούς σου κώδικες.
Τον λένε έρωτα κι όταν τον νιώσεις και στο τελευταίο σου κύτταρο, σε αλλάζει.
Μετράς τα λόγια σου δυο φορές και ακόμα κι όταν τα ξεστομίζεις με ευκολία και προκαλείς πόνο, νιώθεις ενοχές.
Νιώθεις ενοχές που είσαι εσύ ο μαλάκας που σβήνει το χαμόγελό της.
Νιώθεις ενοχές που δεν μάζεψες το στόμα σου άλλη μια φορά κι εκείνη βούρκωσε κι ας μην έκλαψε από αξιοπρέπεια.
Και σιγά σιγά αλλάζεις.
Λειαίνεις τις γωνίες σου και φοράς φερετζέδες στην αλήθεια σου.
Κι όχι μόνο σε εκείνη.
Αρχίζεις και το κάνεις και σε άλλους. Σε όσους αγαπάς.
Έλα, ξεκόλλα λέμε.. Αγάπη είναι και νοιάξιμο είναι και δεν είναι κακό να το λες με το όνομα του.
Και καλά, τα λόγια τα μαζεύεις, τα φτιάχνεις έτσι που να μην χαρακώνουν.
Με τις πράξεις τι γίνεται;;
Τόσα χρόνια έχεις μάθει να φεύγεις.
Ένα φευγιό, λίγο πριν δεθείς, λίγο πριν δοθείς, λίγο πριν φανερώσεις τα σκοτάδια σου.
Και τώρα δεν μπορείς να φύγεις.
Δεν θες να φύγεις.
Τώρα χαμογελάς μπροστά στο χαμόγελό της κι όταν σου λένε «τι σκέφτεσαι», εσύ απαντάς ένα ξερό «τίποτα».
Πολύ δεν σε άλλαξε αυτό το τίποτα ρε φίλε;;
Κι όλη εκείνη η μαγκιά πού πήγε;;
Όταν σου ζήταγαν να δώσεις μια ευκαιρία κι εσύ χαμογέλαγες κι άλλαζες διαδρομή.
Όταν σου ζήταγαν το τώρα σου κι εσύ τους έδινες λόγους να σ’ αναπωλούν και χανόσουνα στα δρομάκια της Τούμπας.
Κι εκείνο το «σ’όποιον αρέσω» που πιπίλαγες σαν καραμέλα, τώρα έγινε σιωπή.
Μουγκαμάρα.
Αλλάζουν οι άνθρωποι φίλε μου, μόνο όταν ερωτευτούν αληθινά.
Μόνο όταν καταλάβουν ότι μπορεί αυτός ο μαλάκας που έχουν μέσα τους να τα διαλύσει όλα και να χάσουν το λόγο που χαμογελάνε.
Ακόμα χειρότερα;;
Να πάψει εκείνη να χαμογελάει.
Αλλάζουν οι άνθρωποι φίλε μου όταν έρθουν σε μετωπική με τον έρωτα και αποκτήσει νόημα η ζωή τους, μέσα από το χαμόγελό της.
Μόνο που επειδή κι αυτός, ο έρωτας ντε, ο αληθινός κι απόλυτος, κρατάει λίγο, μην περιμένεις πως δεν θα ξαναγίνεις εκείνος, ο παλιός εαυτός σου.
Όσο σου χαμογελάει και φωτίζεται ο κόσμος σου, τόσο κρατάει ο έρωτας.
Μετά, ξέρεις εσύ… Φεύγα!!