«Εφόσον το διαδίκτυο κρύβει τόσους κινδύνους, γιατί δεν το απαγορεύουμε στα παιδιά μας να τελειώνουμε;» με ρώτησε μια φίλη μου, μαμά παιδιού Ε’ δημοτικού.
Το να απαγορεύσει ένας γονιός τη χρήση διαδικτύου στο παιδί του αποτελεί σίγουρα μια δική του επιλογή. Η επιλογή όμως αυτή, η λύση του γόρδιου δεσμού, δεν μπορεί παρά να κρύβει άγνοια, έλλειψη ενημέρωσης, και φόβο εκ μέρους του γονέα.
Φοβάμαι μήπως χτυπήσει το παιδί μου και δεν το πηγαίνω στην παιδική χαρά.
Φοβάμαι μήπως πληγωθεί και δεν το ωθώ να κάνει φιλίες.
Φοβάμαι τους κινδύνους που κρύβει το Ίντερνετ, καλύτερα να το βγάλουμε από τη ζωή μας να τελειώνουμε, και όταν μεγαλώσει το παιδί, βλέπουμε!
Αποτέλεσμα αυτών των γονεϊκών φόβων και των αυστηρών απαγορεύσεων είναι:
– Να περιθωριοποιείται το παιδί από τις σχολικές και φιλικές του ομάδες, και να γίνεται αντικείμενο αρνητικών σχολίων.
– Να εμποδίζεται η πνευματική του ανάπτυξη και να περιορίζεται το γνωστικό του επίπεδο και οι ψηφιακές του δεξιότητες.
– Να δημιουργείται ένα αρνητικό κλίμα στην οικογένεια, με πιθανή αντίδραση του παιδιού που οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις.
Είναι πολύ πιθανόν το παιδί να αναζητήσει με μεγαλύτερη περιέργεια πια το απαγορευμένο καθώς είναι βέβαιο ότι θα βρει κρυφά τον τρόπο να ασχοληθεί με αυτό, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι ένα παιδί στο οποίο οι γονείς του επιτρέπουν το σερφάρισμα με κανόνες και όρια.
– Να περνιούνται λάθος μηνύματα στο παιδί όσον αφορά στην τεχνολογία και τη χρήση της. Το Ίντερνετ δεν είναι ο κακός λύκος αλλά το μέσον για να βελτιώσει τη ζωή του έχοντας πάντα ως όχημα την κριτική σκέψη.
Ούτε η ανεξέλεγκτη ελευθερία, η πλήρης ασυδοσία («πάρε ένα κινητό και κάνε ό,τι θέλεις») ούτε η αυστηρή απαγόρευση («ξέχνα το Ίντερνετ») αποτελούν προτεινόμενες μεθόδους διαπαιδαγώγησης, τόσο όσον αφορά στο διαδίκτυο αλλά και γενικότερα στις συνήθεις και συμπεριφορές του παιδιού.
Ποια είναι, λοιπόν, η λύση, η μέση οδός; Η καταλληλότερη μέθοδος είναι η θέσπιση ορίων και κανόνων, η οποία για να εφαρμοστεί οι γονείς πρέπει:
1. Να ενημερωνόμαστε έτσι ώστε να ξεπερνάμε τον φόβο μας για το άγνωστο.
2. Να επισημαίνουμε τους πιθανούς κινδύνους αλλά και τα θετικά της τεχνολογίας.
3. Να γνωρίζουμε τι κάνουν τα παιδιά μας στο διαδίκτυο και όσο είναι ακόμα μικρά να βρισκόμαστε συνοδοιπόροι τους σε αυτό το ταξίδι.
4. Και τέλος, να θέτουμε όρια. Πόση ώρα μπορεί να σερφάρει το παιδί μας, ποιες σελίδες επιτρέπεται να βλέπει, ποιες εφαρμογές μπορεί να χρησιμοποιεί, ανάλογα με την ηλικία του, αλλά κυρίως ανάλογα με το γνωστικό-πνευματικό του επίπεδο και τον βαθμό της ωριμότητάς του.
Το διαδίκτυο είναι ο κόσμος των παιδιών μας- ας μην τους στερούμε το δικαίωμα να γίνουν οι ενεργοί και συνειδητοί ψηφιακοί πολίτες του αύριο.