Γίνεσαι μαμά και ο Γολγοθάς αρχίζει. Τα ξενύχτια, τα κλάματα, οι αμέτρητες πάνες που αλλάζεις καθημερινά και ο θηλασμός είναι μερικές από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζεις για πρώτη φορά. Όταν τελικά συνηθίζεις σ’ αυτήν τη δύσκολη καθημερινότητα, συνειδητοποιείς ότι τα μέχρι πρότινος μωρά σου έχουν περάσει στο επόμενο στάδιο, το στάδιο του μεγάλου παιδιού. Και τότε, οι γύρω σου αλλά και εσύ η ίδια θα κρίνεις τον εαυτό σου πιο αυστηρά από ποτέ. Όπως έκανε αυτή η μαμά…
«Κανείς δεν μου είπε πως τα δύσκολα αρχίζουν όταν τα παιδιά μεγαλώνουν»
«Μπορώ να είμαι ειλικρινής;
Όλοι σε προετοιμάζουν για το πόσο δύσκολη θα είναι η καθημερινότητά σου με ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί. Σε κρίνουν για το αν θηλάζεις ή χρησιμοποιείς ξένο γάλα, αν δουλεύεις ή αν μένεις σπίτι. Και φυσικά όλες σου τις δουλειές πρέπει να τις κάνεις με το ένα χέρι ή με ένα παιδί να κρέμεται από πάνω σου.
Όλα αυτά είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα.
Κατά μία έννοια, είναι δύσκολα γιατί η μετάβαση από την προηγούμενη ζωή σ’ αυτήν είναι δύσκολη και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή μέχρι να περάσεις στην απέναντι μεριά. Αλλά και πάλι, κανείς δεν σου μιλάει για το τι σε περιμένει εκεί. Εγώ έχω φτάσει… απέναντι- και πρέπει να πω ότι εύχομαι να είχα περισσότερη υποστήριξη για το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα τώρα.
Τον προηγούμενο μήνα, ένιωσα ότι ξεκίνησε μια καινούρια φάση της μητρότητας. Αντί για πάνες και βραδινό τάισμα, πλέον έχουμε άλλα θέματα να αντιμετωπίσουμε, όπως τις εξωσχολικές δραστηριότητες και τις φιλίες. Νιώθω σαν να είμαι χορογράφος της ζωής μας και το μόνο που κάνω είναι να δίνω εντολές στον άντρα μου φωνάζοντας ενώ αναρωτιέμαι πώς έγινα τέτοιος άνθρωπος.
Νιώθω ότι μπήκα σε αυτή την φάση με κλειστά τα μάτια, γιατί κανείς δεν με προειδοποίησε.
Κανείς δεν σε προειδοποιεί πως, οι άνθρωποι γύρω σου σε κρίνουν πιο αυστηρά όταν τα παιδιά σου έχουν μεγαλώσει γιατί πλέον δεν έχεις “δικαιολογίες”.
Ας το σκεφτούμε… Έχεις μωρά και μικρά παιδιά; Σίγουρα επιτρέπεται τα μαλλιά σου να είναι απεριποίητα και να φτάνεις στη δουλειά αργοπορημένη με βρώμικη μπλούζα- εξάλλου, έτσι είναι η ζωή σου τώρα.
Τώρα, ως μαμά μεγάλων παιδιών, νιώθω ότι όλο το βάρος είναι στους δικούς μου ώμους: φτάνουμε στο σχολείο με 10 λεπτά καθυστέρηση, τα παιδιά μου φοράνε τσαλακωμένα ρούχα, ξέχασα να πάρω μαζί το κολατσιό τους και να φέρω εκείνη τη φόρμα που έπρεπε να συμπληρώσουμε για να δώσουμε στη δασκάλα. […] Οι συναντήσεις, οι προπονήσεις, οι αλλαγές στο πρόγραμμα των εξωσχολικών δραστηριοτήτων των παιδιών, η φόρμα που χρειαζόταν η κόρη μου και ξέχασα να της αγοράσω, τα σνακ που δεν έδωσα στα παιδιά και το έτοιμο φαγητό που τρώμε σπίτι, το μεγάλο μου παιδί που λέει ότι δεν βλέπει καθαρά τον πίνακα, γι’ αυτό και δεν μπορεί να λύσει τις ασκήσεις που τους έβαλε η δασκάλα. Έχω καμία δικαιολογία; Τα παιδιά μου πλέον κοιμούνται όλο το βράδυ!
Πλέον, νιώθω ότι έχω ένα τεράστιο φορτίο να κουβαλήσω γιατί υπάρχει παντού πρόσφορο έδαφος για να με κρίνουν και να μου πουν τι είδους μαμάς είμαι. Είμαι η μαμά που δεν μπορεί να τα καταφέρει. Είμαι η μαμά που τα παιδιά της πάντα αργούν. Η μαμά που δεν φορά ποτέ μακιγιάζ. Η… ιερά εξέταση από την οποία με περνάνε είναι πολύ αυστηρή γιατί πια πρέπει να τα έχω όλα υπό έλεγχο, σωστά;
Όμως δεν τον έχω. Κυρίως γιατί, το παραδέχομαι, νιώθω ότι αυτό το στάδιο με έχει νικήσει. Απλώς δεν ήμουν έτοιμη γι’ αυτό.
Δεν αρκεί πια το “καταφέρνω να βγάλω τη μέρα”. Τώρα, νιώθω σαν να πρέπει να κάνω ζογκλερικά με 10.000 μπαλάκια στον αέρα ενώ είμαι σίγουρη ότι καλύπτονται οι ανάγκες 5 ανθρώπων. Οι ψυχολογικές τους ανάγκες και η υγεία τους. Στο ένα μου παιδί πρέπει ν’ αφιερώσω περισσότερο χρόνο, στο άλλο πρέπει να δώσω πολλές αγκαλιές, να το βοηθήσω με τα μαθήματα, να ανακουφίσω την κόρη μου από τον πονόκοιλο… Α! Και να σιγουρευτώ ότι το άλλο μου παιδί, που δεν τα πήγε καλά στο τελευταίο διαγώνισμα, διαβάζει αρκετά. Και μέσα σ’ όλα αυτά, υπάρχει και ο άντρας μου που έχω να “δω” τόσο καιρό, χωρίς καν να μιλήσω για το πόσο λίγες είναι οι προσωπικές μας στιγμές.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως αν υπάρχουν άλλες μαμάδες εκεί έξω που βρίσκονται στο ίδιο στάδιο με μένα, ελπίζω να κάνουν αυτό που κάνω κι εγώ τώρα:
Να θυμηθείτε ότι αυτή η περίοδος είναι μεταβατική, όπως ήταν τότε όταν κρατούσαμε αγκαλιά τα μωρά μας, όταν ονειρευόμαστε να έρθει η στιγμή για να φτάσουμε στο στάδιο που είμαστε τώρα για να δούμε τα μικρά μας να μεγαλώνουν και να γίνονται ενδιαφέροντες και στοργικοί άνθρωποι. Τώρα, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με περισσότερη επιείκεια απ’ ότι κάναμε τότε, όσο ήταν ακόμα μωρά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε χρόνο να προσαρμοστούμε.
Θα το “βρούμε” κάποια στιγμή, όπως το “βρήκαμε” όταν μάθαμε να τρώμε μεσημεριανό με το ένα χέρι και να αλλάζουμε πάνες οπουδήποτε και οποτεδήποτε.
Ήμουν πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου αυτή την εβδομάδα επειδή νιώθω ότι αποτυχαίνω σε ό,τι κι αν κάνω αλλά όλο αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αυτό είναι το ταξίδι της μητρότητας και πιστεύω (ή μάλλον ελπίζω) ότι θα προσαρμοστώ.
Προς τις μαμάδες που έχουν μωρά και μικρά παιδιά: μην ξεχάσετε όσα μαθαίνετε τώρα. Να θυμάστε πώς είναι να αλλάζει η ζωή σας από τη μια μέρα στην άλλη. Να θυμάστε ότι πρέπει να είστε ευγενική με τον εαυτό σας όταν συνειδητοποιείτε ότι δεν μπορείτε να τα κάνετε όλα και ότι κάποιες φορές, το να κάνεις το καλύτερο για την οικογένειά σου, δεν είναι αυτό που περιμένεις. Κρατήστε τα μαθήματα που παίρνετε τώρα γιατί, σας το υπόσχομαι, θα τα ξαναχρειαστείτε. […]
Προς τις μαμάδες που έχουν μεγάλα παιδιά και που πρώτη φορά πρέπει να έρθουν αντιμέτωπες με τις εξωσχολικές δραστηριότητες, το διάβασμα, τους πρώτους έρωτες και την τρομακτική συνειδητοποίηση ότι αυτά τα παιδιά που μέχρι χθες ήταν μωρά, πλέον είναι μικροί άνθρωποι και ζητούν να τους δείξουμε τα επόμενα βήματά τους:
Ας ξεπεράσουμε μαζί αυτό το στάδιο, με το αυτοκίνητό μας να είναι ακατάστατο αλλά το κεφάλι μας να είναι ψηλά- ξέροντας ότι, ακόμα μία φορά, θα δώσουμε στον εαυτό μας, αλλά και η μία στην άλλη, το δώρο της επιείκειας ενώ προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα.»