Μια λέξη που ορίζει πως τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο ή πως αυτό που θέλεις θα γίνει πραγματικότητα απλά δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι γι’ αυτό. Κρατάμε κάποιες επιφυλάξεις και πετάμε ένα «ίσως» δημιουργώντας σε αυτόν που ρωτάει, αγχώνεται, περιμένει μια ελπίδα.
Είναι η ίδια ελπίδα που το μόνο σίγουρο επίτευγμά της είναι να καθυστερήσει τον πόνο που έρχεται, τη στενοχώρια του «όχι». Το ίσως όταν γίνεται όχι, γιατί συνήθως είναι θέμα χρόνου να σβήσει η ελπίδα που μας διδάσκει το προφανές: Καλύτερα να πονάς πολύ για λίγο, παρά λίγο για πολύ.
Πείτε μας από την αρχή ένα «όχι» να βουρκώσουμε, να τα σπάσουμε όλα, να πιούμε, να ξενυχτήσουμε, να κάνουν διπλοβάρδια οι φίλες μας, να ανησυχεί η μάνα κουράγιο που μας ακούει να κλαίμε με αναφιλητά. Να αναρωτιόμαστε αν θα μας ξημερώσει η μέρα ή αν η απότομη θλίψη σκοτώνει. Πιστέψτε με όσοι επέζησαν από τη θλίψη και στενοχώρια συμφώνησαν πως η αβεβαιότητα είναι χειρότερη. Πώς το να μην ξέρεις τι να περιμένεις είναι χειρότερο από το τίποτα. Γιατί και καμιά φορά το τίποτα είναι μια άδεια χαρά. Δε σου ραγίζει την καρδιά, δε σου δακρύζει τα μάτια όπως κάνει το ίσως.
10 φορές που το ίσως σου ράγισε την καρδιά:
Όταν σου ζητάει λίγο χρόνο και σου λέει πως ίσως ξαναείστε μαζί
Το χειρότερο «ίσως» που έχει ακουστεί. Αυτό που σε κάνει να μετράς λεπτά και δευτερόλεπτα να δεις πότε τελειώνεις ο χρόνος που ζήτησε. Και τι αποφάσισε τελικά; Σε χώρισε. Ναι το «ίσως» στις σχέσεις θα είναι πάντα το χειρότερο «όχι». Αυτό που δε λέμε γιατί νομίζουμε πως θα πληγώσουμε λιγότερο τον άλλον και φυσικά καταφέρνουμε το αντίθετο.
Όταν δεν τα έχεις πάει καλά στη συνέντευξη/αξιολόγηση αλλά δεν στο λένε αμέσως
Εδώ το «ίσως» εμπεριέχει τον εχθρό του καλού, δηλαδή τον καλύτερο. Όταν σου λένε πως «ίσως» σε καλέσουν, πως δεν είναι σίγουροι αν τα πήγες καλά. Δέξου πως δεν τα πήγες καλά. Οι πιθανότητες να τους απογοητεύσουν χειρότερα όλοι οι επόμενοι υποψήφιοι ή να σου αλλάξει την αναφορά ο υπεύθυνός σου είναι απειροελάχιστες. Δεν έχει νόημα να τρέφεις αυταπάτες. Δέξου το και προχώρα μπροστά.
Όταν βρίσκεις επιτέλους το κουράγιο να κάνεις την πρώτη κίνηση κι εκείνος σου απαντάει «ίσως κάποια άλλη φορά»
Άστο καλύτερα. Την πάστα τη θες με νουτέλα και καραμελωμένα αμύγδαλα ή να βάλω μια black forest;
Όταν βλέπεις αυτόν που θέλεις με άλλη και προσπαθείς να πιστέψεις ότι ίσως δεν του είναι τίποτα
Το «ίσως» το ελπιδοφόρο που σκοτώνει αργά και σταθερά. Και επειδή δε βασίζεσαι στα δικά σου μάτια αρχίζεις να τις ρωτάς όλες μια προς μία. Λέτε να είναι μαζί; Εκείνες για να μη σε κακοκαρδίσουν απευθείας σου πετάνε ένα «ίσως και όχι» .
Όταν οι σχέσεις σου με κάποιους ανθρώπους εξελίσσονται κάπως έτσι: γνωστοί-φίλοι-δεν ξέρω τι κάνει, ρε δε μιλάμε πια
Αφορά ανθρώπους που σήμαιναν πολλά για σένα και όταν σε ρωτάνε για αυτούς λες πάντα χωρίς να πιστεύεις πως ίσως κάποια στιγμή τα ξαναβρείτε. Ίσως οι δρόμοι σας ξανασυναντηθούν. Ενώ ξέρεις καλά πως αυτό τώρα πια δε γίνεται να συμβεί. Γιατί κάποια ίσως τα έσβησε το ποτέ και τα άσχημα λόγια. Και δυστυχώς αυτά δε σβήνονται.
Όταν ο οδοντίατρος σου λέει ότι ίσως χρειαστείς απονεύρωση/εξαγωγή/γέφυρα
Γενικά, όταν ο οδοντίατρος ανοίγει το στόμα του είναι ξεκάθαρο ότι θα πονέσουν τα πάντα πάνω σου, δόντια, μαλλιά, σώμα και τσέπη αυτή κλονίζεται πιο πολύ απ’ όλα. Εννοείται πως το ίσως του είναι διακοσμητικό για τους ερασιτέχνες πελάτες που δεν τον ξέρουν ακόμα.
Όταν δεν ξέρεις αν σε θέλει/του αρέσεις και κάνεις γκάλοπ σε φίλους και γνωστούς για να λύσουν το μυστήριο
Από τότε που μπήκε το DM στη ζωή μας καις το μυαλό σου να αναρωτιέσαι αν του αρέσεις, αν απλά γελάει με τα αστεία σου ή αν σου μιλάει γιατί δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Αλλά ότι και να σου πουν γνωστοί φίλοι, αδέρφια, εμείς εδώ που τ αναλύουμε όλα η αλήθεια είναι πως αν υποθέτεις ότι ίσως/ δεν ξέρεις του αρέσεις η απάντηση είναι όχι.
Όταν τον ρώτησες αν σ’ αγαπάει και σου απάντησε «μπορεί»
Αδερφάκι του «ίσως» και αυτό μην την ψάχνεις. Όπως μην ψάχνεις κι αν σ αγαπάει. Γιατί το ίσως στην αγάπη είναι ό,τι το ασετόν για τα μανό. Αν πέσει μεγάλη ποσότητα δημιουργεί αλλοιώσεις.
Όταν ο γιατρός σου λέει πως ο ασθενής/εκείνος που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν, «ίσως τα καταφέρει»
Και αρχίζουν μετά το τέλος, τον χαμό πως δεν είμαστε Θεοί και πως «τα πράγματα είναι κρίσιμα ας βάλε ο Θεός το χέρι του». Ξαφνικά το «ίσως» γίνεται «θέλημα Θεού» και συ ορκίζεσαι να πιστέψεις σε όλα αρκεί μια φορά αυτή τη φορά το «ίσως» να κερδίσει τη ζωή.
Τέλος, αν η ζωή μετριέται στα ρίσκα που πήρες και στις στιγμές που σου κόπηκε η ανάσα. Τότε ζούμε για τα «ίσως» που θα γίνουν «Αχ ναι!», αλλά και για εκείνα τα χαμένα από χέρι που τα κυνήγησες κι ας ήξερες, που τα περίμενες και ήρθαν άλλα. Δεν είπες ποτέ πάσο γιατί κανείς δε κέρδισε με πάσο. «All in» θέλει και τρέλα. *