Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να μην ακούμε αυτό που αισθανόμαστε, αλλά αυτό που θα έπρεπε να αισθανόμαστε. “Μην κλαίς, μην κάνεις σα μικρό παιδί… Μην παραπονιέσαι, είναι ανώριμο…” ακούγαμε και, αφού με τα χρόνια έχουμε καταπιεί αυτές τις φωνές, συχνά προσπαθούμε να εξηγήσουμε αυτό που νιώθουμε, αντί να το βιώσουμε. Να βρούμε τον λόγο που πονάμε και να τον χωρέσουμε στη λογική μας.
“Με πληγώνει, μα το κάνει γιατί είναι κι εκείνος πληγωμένος…” Ίσως σκεφτούμε για να καταπνίξουμε τη θλίψη μας όταν ματαιωνόμαστε, αφού φοβόμαστε ότι θα είναι τόσο τρομακτική αν εξωτερικευτεί, που θα διώξει τον άλλο από δίπλα μας.
Ή, άλλοτε, ίσως προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το συναίσθημά μας σκεπτόμενοι το λόγο που δεν καταφέρνει να μας αγαπήσει ο σύντροφός μας. Όμως, όταν σκεφτόμαστε, δεν είμαστε ποτέ μόνοι αφού μας συντροφεύουν οι φωνές της παιδικής μας ηλικίας. Εκείνες που μας έλεγαν “μη” στον αυθορμητισμό μας. Εκείνες που προσπαθούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του άλλου, αντί να αφουγκραστούν το συναίσθημά μας.
Το να εξηγήσουμε κάποιον είναι χρήσιμο, καθώς μας βοηθάει στο να οριοθετήσουμε την ευθύνη μας, όμως μέχρι ένα σημείο. Το πραγματικά χρήσιμο είναι να εξηγήσουμε τον άλλο σε σχέση με τον εμάς. Τι σημαίνει για εμάς η επιλογή ενός τέτοιου συντρόφου; Γιατί ενώ αισθάνομαι στέρηση ή πόνο παραμένω; Τι επαναλαμβάνω και τι παίρνω επαναλαμβάνοντάς το; Αυτή είναι η μόνη απάντηση που έχει αξία για να γίνει εποικοδομητική η εμπειρία μου. Αυτή που εμπεριέχει εμένα, όχι εσένα.
Στη θλίψη και το θυμό, η λογική δεν είναι παρά ένας στενός κορσές που μας σφίγγει για να χωρέσουμε μέσα του. Αυτό που χρειάζεται, όμως, είναι να αγκαλιάσουμε ακόμα πιο πολύ τον εαυτό μας, όχι να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό που αισθανόμαστε. Χρειάζεται να το αποδεχτούμε και να μας επιτρέψουμε να το βιώσουμε από τα βάθη της ψυχής μας, αφού μόνο όταν αποδεχτούμε κάτι, αυτό το κάτι μπορεί να αλλάξει.
Εκεί θα μας βρούμε. Στο βάθος. Αυτόν τον ενδότερο εαυτό χρειάζεται να τον φέρουμε στην επιφάνεια• να τον αντλήσουμε, κι όχι να τον εξαντλήσουμε σε μία μάχη με τη λογική μας. Όπως με τη γη, έτσι κι εμείς. Το δέντρο που αποδέχεται ότι το χώμα είναι λίγο, χώνει τις ρίζες του ακόμα πιο βαθιά στη γη κι επιβιώνει.
Επιμέλεια: Ιάκωβος Σιανούδης, Bsc Ψυχολογίας, Συνθετικός Ψυχοθεραπευτής-Συγγραφέας