Πού πήγαν τα παιδικά χαμόγελα;

Πριν μερικές μέρες υπήρξα μάρτυρας ενός σκηνικού που έλαβε χώρα στο κολυμβητήριο όπου πηγαίνει η κόρη μου -αλλά νομίζω πως θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε- , και με προβλημάτισε αρκετά.

Καθώς περίμενα τη μικρή να τελειώσει το μάθημα, μπαίνει μια κυρία με ένα κοριτσάκι που έκλαιγε δυνατά κι επαναλάμβανε τη φράση «δε θέλω να κάνω σήμερα μάθημα».

Αμέσως κατάλαβα τι είχε γίνει και καθώς μιλούσαν δυνατά άκουσα όλη την κουβέντα μεταξύ τους. Το κοριτσάκι παρακαλούσε (στην κυριολεξία) να μην κάνει το μάθημά της και μάλιστα το ζητούσε ως χάρη. Είχαμε όλοι αναστατωθεί, κυρίως με τα παρακάλια της.

Κάποια στιγμή άκουσα και το γνωστό «αφού δε θες, μην κάνεις σήμερα προπόνηση αλλά να δω τι θα πεις στον πατέρα σου»!

Τις κοιτούσα, κι ομολογώ πως αν δεν ερχόταν ο προπονητής της θα πήγαινα εγώ να τους μιλήσω. Μετά από λίγο, φανερά συγχυσμένο και στεναχωρημένο το κοριτσάκι, ίσως κι από ντροπή που είχε γίνει τέτοια φασαρία, ίσως κι από τον φόβο του μπαμπά, μπήκε μέσα, ντύθηκε κι έκανε κανονικά το μάθημά της.

Όλο αυτό με τάραξε πολύ. Δε μπορούσα να σταθώ πουθενά. Είχε κοπεί η ανάσα μου. Ήθελα να πάρω μια αγκαλιά αυτό το παιδί που ζητούσε απλώς να χάσει μια προπόνηση.

Αναρωτήθηκα πού πήγε το χαμόγελο αυτού του παιδιού, αυτό που είχε την πρώτη μέρα όταν ήρθε στο κολυμβητήριο. Μάλλον χάθηκε μέσα στις σκληρές προπονήσεις που ίσως πλέον μόνο κούραση και άγχος του πρόσεφεραν κι όχι τη χαρά της άθλησης.

Αναρωτήθηκα γιατί τα σημερινά παιδιά γελούν λιγότερο. Γιατί χαίρονται λιγότερο. Γιατί υπάρχει τόσο έντονα το άγχος στη ζωή τους.

Όλοι μας όταν πήραμε την απόφαση να γίνουμε γονείς, οι μεγαλύτερες ευχές μας ήταν να έχουμε υγιή και χαρούμενα παιδιά. Πού είναι λοιπόν αυτά τα παιδιά;

Το χαμόγελο είναι υγεία. Τους στερούμε το χαμόγελο, τους στερούμε και την υγεία τους.

Χάθηκαν τα χαμόγελά τους πίσω από το άγχος των εξετάσεων, των τεστ, των ατελείωτων ωρών σε φροντιστήρια και δραστηριότητες. Πίσω από ελέγχους και διαγωνίσματα όπου το 20 έγινε 15 κι ήρθε το τέλος του κόσμου.

Χάθηκαν μέσα σε ένα γυμναστήριο όπου ενώ ξεκίνησε με το «νους υγιής εν σώματι υγιεί», έχει γίνει άγχος για την πρωτιά. Ένα μέρος όπου θα πρέπει ο νους να χαλαρώνει και να ηρεμεί, έγινε ένα μέρος με δάκρυα, όπως αυτού του κοριτσιού.

Χάθηκαν πίσω από τις ακριβές μάρκες των ρούχων, τα πολλά ηλεκτρονικά παιχνίδια και την απάντηση που τα πληγώνει περισσότερο από όλα «δεν έχω χρόνο».

Αυτό το τελευταίο για τα παιδιά μας σημαίνει «δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου» κι είναι κρίμα γιατί τα χρόνια περνούν γρήγορα. Κι είναι επίσης επικίνδυνο γιατί ίσως βρεθεί κάποιος άλλος που θα έχει χρόνο να «ασχοληθεί» με τα παιδιά μας, και τότε θα είναι πολύ αργά.

Δήμητρα Μουλαρά
συγγραφέας

ΠΗΓΗ