Χρόνια παντρεμένη και ανικανοποίητη: Είναι πολύ συχνό να πνιγόμαστε στη ρουτίνα. Να θεωρούμε τον άλλο δεδομένο, το πως το λύνει ο καθένας το πρόβλημα όμως είναι τελείως υποκειμενικό…
Κάθισα και τον περίμενα στη συνηθισμένη μας γωνιά στο μπαρ του ξενοδοχείου, ενώ σκεφτόμουν τους οργασμούς που θα μου δώσει απόψε. Θα υπάρξει μια μακρά επαφή; Ή θα φτάσουμε κατευθείαν στα γρήγορα, που ξέρει ότι αγαπώ;
Τα μάτια μου μένουν χαμηλά, αποφεύγοντας επίτηδες το δαχτυλίδι στο δεξί μου δάχτυλο. Εκείνος εμφανίζεται και λέει ένα γλυκό «γεια». Αχ, αν αυτό συνέβαινε πιο συχνά από δύο φορές το μήνα… αχ αν στη θέση του ήταν ο άντρας μου.
Μέχρι πρόσφατα έπαιρνα τους όρκους μου στα σοβαρά. Ο σύζυγός μου ήταν ο όρκος μου για μένα, από τότε που γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο. Δεν υπήρχαν ποτέ τρελές σπίθες ανάμεσα μας, αλλά ήταν το πρώτο μου αγόρι – το πρώτο μου όλα – και ήταν επίμονος. Έτσι, όταν μου έκανε πρόταση γάμου δύο εβδομάδες πριν αποφοιτήσω, είπα ναι.
Πέντε χρόνια αργότερα, έχουμε δύο μωρά και μια τρομερά ήρεμη, μονόπλευρη σεξουαλική ζωή. Προκαταρκτικά παιχνίδια, πειραματισμοί, ρίξε με στον τοίχο;
Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Βέβαια αυτά τα προβλήματα δεν με είχαν καταβάλει ποτέ. Τουλάχιστον, για μέχρι όσο νόμιζα, γιατί μετά ήρθαν τα πάνω κάτω.
«Γιατί δεν προσπαθείς;» τον ρώτησα στο κρεβάτι ένα βράδυ. «Αυτό είναι δύσκολο για μένα», απάντησε. «Δεν μου αρέσει». Μετά από αυτό, μου είπε ότι θα προτιμούσε να μην τον ρωτήσω ξανά. Έτσι εκείνο το βράδυ, το σεξ τελείωσε με τον οργασμό του και εμένα ξαπλωμένη εκεί, ανικανοποίητη.
Λίγο αργότερα, παρατήρησα έναν καυτό τύπο να περιφέρεται κοντά μου στο παντοπωλείο. Τελικά, με πλησίασε και μου είπε: «Ζηλεύω τον τυχερό που έβαλε ένα δαχτυλίδι σε αυτό το δάχτυλο». Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν «δε νομίζω ότι ο άντρας μου να καταλαβαίνει πόσο τυχερός είναι».
Κάτι από αυτήν τη γρήγορη συζήτηση ξύπνησε μέσα μου ένα πάθος. Εκείνο το βράδυ, κατέβασα μια εφαρμογή γνωριμιών για άτομα που είναι ήδη σε σχέσεις, ελπίζοντας να βρω κάποιον που θα ήθελε να κάνει σεξ μαζί μου. Σύντομα, συνδέθηκα με τον Ιορδάνη. Φαινόταν όμορφος, ευγενικός και περιπετειώδης και μετά από τα διακριτικά μηνύματα που ανταλλάζαμε για δύο εβδομάδες, αποφασίσαμε να συναντηθούμε.
Εκείνο το βράδυ, ήμουν πάρα πολύ νευρική. Ακόμη και ως παντρεμένη γυναίκα, ήμουν ακόμα αρκετά άπειρη σεξουαλικά. Ένιωθα και ένοχη, φυσικά, αναρωτιόμουν αν είχα δοκιμάσει ό,τι μπορούσα για να φτιάξω το σεξουαλικό κομμάτι με τον άντρα μου.
Αλλά μετά σκέφτηκα όλους τους συμβιβασμούς που είχα κάνει και τους οποίους είχε απορρίψει. Το στοματικό ήταν αδιαπραγμάτευτο για εκείνον, οπότε αποφάσισα ότι αντί να αρνηθώ στον εαυτό μου αυτήν την εμπειρία, θα έπρεπε απλώς να την πάρω από κάπου αλλού.
Τώρα, προσπαθώ να βλέπω τον Ιορδάνη όσο πιο συχνά μπορώ και στέλνουμε μηνύματα καθημερινά σε μια εφαρμογή ιδιωτικών μηνυμάτων.
Αλλά ξέρω τι σκέφτεστε: Γιατί δεν αφήνω τον άντρα μου;
Είναι απλό: Έχουμε παιδιά και είναι η προτεραιότητά μου και ο σύζυγός μου είναι ένας υπέροχος πατέρας. Ίσως δεν είναι σωστό εκ μέρους μου να περιμένω από αυτόν να είναι όλα όσα χρειάζομαι. Και ίσως δεν είναι ρεαλιστικό για τον σύζυγό μου να μην περιμένει από εμένα να χρειαστώ περισσότερα.
Όμως μετά από αρκετούς οργασμούς, έπιασα τον εαυτό μου να έχει εμμονή με το πότε θα τους ξαναβιώσω, παρά με τον γάμο μου και το τι κάνω πίσω από την πλάτη του άντρα μου.
Αυτή είναι η ιστορία μου και δεν ξέρω πως σας φαίνεται, όμως είναι ένα πρόβλημα που είχα και κατάφερα, έστω και έτσι, να βρω τη λύση.