Οι Μάνος Χατζηκαντής, Νικολέττα Τσαπαρλή και Ozan Çiçek είναι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. «Αφόρμηση για αυτή την ταινία, υπήρξε ένα project για τη σχολή» λένε οι ίδιοι στα Μικροπράγματα. «Μας ζητήθηκε να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με θέμα σχετικό με τη Θεσσαλονίκη. Έτσι πειραματιστήκαμε με νέα δεδομένα, όπως η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, τα γυρίσματα και το μοντάζ. Η διαδικασία αυτή μας ενθουσίασε.»
Να πώς είναι σήμερα από μέσα
– Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το μέρος;
Θέλαμε να προβάλλουμε μια διαφορετική όψη της Θεσσαλονίκης, εστιάζοντας στα αστικά κενά και συγκεκριμένα στην εγκαταλελειμμένη βιομηχανία της πόλης. Αστικά κενά ανάμεσα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές που χιλιάδες άνθρωποι τα βλέπουν καθημερινά, αλλά κανείς δεν τα παρατηρεί πραγματικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εργοστάσιο Αλλατίνι, το οποίο βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης. Κάποτε αριθμούσε 250 υπαλλήλους και ήταν το κόσμημα των αλευρόμυλων της Ανατολής. Σήμερα, όμως, αποτελεί μια νεκρή ζώνη, έρμαιο της φθοράς του χρόνου, ένα άδειο κουφάρι ως στιγμιότυπο μιας μεγαλειώδους εποχής. Αυτό μας ιντρίγκαρε.
– Από πού μπήκατε μέσα; Είναι ανοιχτό για όλους;
Το κτήριο έχει περιμετρικά περίφραξη, γεγονός όμως που δεν εμποδίζει την πρόσβαση σε αυτό, μιας και υπάρχουν ανοίγματα. Έτσι μπήκαμε και εμείς. Μέσω αυτών των περασμάτων, την ημέρα συχνά εισέρχονται παιδιά που θέλουν να παίξουν (καθώς υπάρχουν πολλά σχολεία στην περιοχή), αλλά και την νύχτα, γίνεται πόλος έλξης τοξικομανών και αστέγων.
– Πώς ήταν η εμπειρία εκεί μέσα;
Τρομακτική! Λόγω της φθοράς του χρόνου και της εγκατάλειψης, τα κτήρια ήταν ετοιμόρροπα. Έτσι κάθε μας βήμα έπρεπε να ήταν ιδιαίτερα προσεκτικό. Ειδικά, όταν κρατάς την κάμερα και πρέπει να είσαι προσηλωμένος στα πλάνα, είναι ακόμα πιο δύσκολο να κινείσαι. Για ευνόητους λόγους, μπήκαμε μέρα. Παρόλα αυτά η ατμόσφαιρα θύμιζε στοιχειωμένο κτήριο από ταινίες θρίλερ. Είχαμε την εντύπωση ότι κάποιος μας παρακολουθεί και θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά μας για να μας διώξει. Από την άλλη πλευρά, νοιώσαμε δέος, αντικρίζοντας ένα αρχιτεκτόνημα που μαρτυρά τα απομεινάρια μιας μεγάλης βιομηχανίας.
– Τι σας παραξένεψε πιο πολύ;
Το κτήριο φαίνεται σαν να εγκαταλείφθηκε ‘εν μια νυκτί’. Είδαμε παρατημένα έγγραφα, τιμολόγια, σκουριασμένες μηχανές, άδεια χρηματοκιβώτια, παλιούς υπολογιστές, που μαρτυρούν ένα μυστηριώδες τέλος. Φεύγοντας από εκεί, μας έμεινε μια απορία: Γιατί έφυγαν τόσο βιαστικά;
– Φοβόσασταν μην πάθετε κάποιο ατύχημα;
Φυσικά. Στο κτήριο γίνονται συχνά ατυχήματα. Μάλιστα, μερικές μέρες πριν μπούμε για γυρίσματα, έγινε ένα θανατηφόρο ατύχημα. Το γεγονός αυτό, εννοείται πως μας έκανε ακόμη πιο προσεκτικούς και να σκεφτούμε διπλά πριν μπούμε. Στο δάπεδο του κτηρίου, υπάρχουν μεγάλες τρύπες στις οποίες είναι πολύ εύκολο να πέσει κανείς. Μάλιστα, σε μια στιγμή, ενώ στεκόμασταν σε ένα σάπιο ξύλινο δάπεδο, ακούσαμε τα σανίδια να τρίζουν… – εκεί τα χρειαστήκαμε! Βέβαια, καταφέραμε να βγούμε σώοι και αβλαβείς, έχοντας ζήσει μια αξέχαστη εμπειρία.