«Μόνο τα παιδιά ξέρουν αυτό που ψάχνουν» μας λέει ο Μικρός Πρίγκιπας, και τα παιδιά ψάχνουν την ευτυχία και τη χαρά. Τα όπλα τους είναι ο αυθορμητισμός και η παρορμητικότητα που διαθέτουν σε αφθονία, ενώ πολλές φορές δίνουμε στις πράξεις και τα κίνητρά τους την ταμπέλα της «αφέλειας» και της «άγνοιας». Παρόλα αυτά, τα χαρακτηριστικά των παιδιών, που κάποτε τα είχαμε κι εμείς, μπορούν να γίνουν φωτεινό παράδειγμα και πρότυπο για τη ζωή μας. Εάν αφήσουμε να μας παρασύρει έστω και λίγο ο ενθουσιασμός τους, ίσως ανασύρουμε από τα σκονισμένα μας σεντούκια το παιδικό χαμόγελο που χάσαμε στο χάος της ενηλικίωσης.
Είναι σχεδόν… ατρόμητα!
Μπορεί να τους τρομάζει μία άγνωστη σκιά στον τοίχο του δωμάτιου τους λίγο πριν κοιμηθούν, αλλά δείχνουν παροιμιώδη ψυχραιμία και γενναιότητα σε οποιαδήποτε νέα πρόκληση και εμπειρία! Είναι πρόθυμα να δοκιμάσουν τα πάντα, να γευτούν όλες τις απολαύσεις της ζωής, να ξεπεράσουν τα όριά τους και να ζήσουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Αντίθετα, στον έμπειρο κόσμο των ενηλίκων, στον οποίο όλα είναι προγραμματισμένα και οριοθετημένα, ο ενθουσιώδης κόσμος των παιδιών μοιάζει με όνειρο.
Οι μεγάλοι σκέφτονται δύο και τρεις φορές κάθε κίνησή τους και νιώθουν φόβο μπροστά στο καινούριο, ενώ η παρορμητικότητα των παιδιών τους φαίνεται αφελής. Ωστόσο, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Τα παιδιά μπορούν να παρασύρουν τους συντηρητικούς και μετρημένους γονείς, ενώ η αυθόρμητη και θετική ματιά τους μπορεί να προσθέσει πινελιές ξεγνοιασιάς και νέων εμπειριών στους λίγο… δυσκίνητους ενήλικες.
Δεν τους νοιάζει η γνώμη των άλλων
Πόσες φορές δεν έχουμε πάρει λάθος αποφάσεις γιατί μας το υποδεικνύουν οι άλλοι. Πόσες φορές δεν έχουμε στερηθεί απολαύσεις και ευκαιρίες για τα μάτια του κόσμου. Κι ακόμα περισσότερες φορές έχουμε καταπιέσει συναισθήματα κι επιθυμίες γι’ αυτό το «τι θα πει ο κόσμος».
Η ζωή των παιδιών, ωστόσο, είναι ακόμα απαλλαγμένη από αυτό το κοινωνικό βαρίδι, μία συνθήκη που τα απελευθερώνει και τους επιτρέπει να είναι ο εαυτός τους. Η ελευθερία τους είναι, πραγματικά, αξιοζήλευτη και καλό θα ήταν να έχουμε πού και πού ως παράδειγμα και οδηγό.
Θέλουν να τα μαθαίνουν όλα
Η παιδική δίψα για τον κόσμο, την φύση, τον άνθρωπο, το σύμπαν, τα πάντα, είναι αξιοζήλευτη και αξιοθαύμαστη. Μέσα σε μια πραγματικότητα ενηλίκων που το ενδιαφέρον τους για τα μικρά καθημερινά θαύματα εξασθενεί μέρα τη μέρα, οι απορίες και η λαχτάρα των παιδιών να τα μάθουν όλα είναι, συχνά, συγκινητική. Ένα από τα στοιχεία των παιδιών που θα μπορούσαμε να μιμηθούμε – ή καλύτερα να επαναφέρουμε- είναι αυτή ορμητική και αυθεντική όρεξη για ζωή και μάθηση.
Νιώθουν χαρούμενα με τα καθημερινά μικρά πράγματα
Δεν είναι πολύ συχνό για μας τους μεγάλους να δείχνουμε ευχαρίστηση με τις μικρές καθημερινές απολαύσεις που μας προσφέρονται. Μερικές φορές, μάλιστα, τις αγνοούμε επιδεικτικά και στερούμαστε κάθε απόλαυση που θα μπορούσαν να μας προσφέρουν. Σε αντίθεση με τα μικρά παιδιά, τα οποία θα δεις συχνά να μαγεύονται ή να γελούν στη θέα ενός σπουργιτιού, μιας μικρής πεταλούδας ή του ήλιου που γαργαλάει το πρόσωπό τους.
Μήπως να αρχίσουμε κι εμείς να υιοθετούμε τέτοιες μικρές συνήθειες και να εντάξουμε στη ζωή μας την ευγνωμοσύνη και τη χαρά για όλα αυτά που έχουμε; Και πιστέψτε με, είναι πολλά!
Ζουν το παρόν
Ναι, τα παιδιά ζουν στο εδώ και τώρα! Απολαμβάνουν τη στιγμή στο μέγιστο, είτε πρόκειται για καλή, είτε για τη χειρότερη της ζωής τους. Βιώνουν τα πάντα με την ένταση της πρώτης και τελευταίας φοράς, διότι ζουν στο απόλυτο παρόν τους. Δεν σκέφτονται το μετά, ούτε το πριν. Το τώρα τους είναι τόσο σημαντικό όσο τίποτε άλλο.
Ίσως μια τέτοια απόλυτη συμπεριφορά να μην ταιριάζει εκατό τοις εκατό σε έναν υπεύθυνο κόσμο ενηλίκων, αλλά μπορούμε να δανειστούμε λίγη από την τρέλα τους και να μεταμορφώσουμε την καθημερινότητά μας σε κάτι που θα θυμίζει περισσότερο γιορτή, παρά αγχωτικό στίβο.