Στις μονογονεΪκές οικογένειες, η είσοδος ενός νέου συντρόφου και η ανακοίνωση του στο στενό οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί ένα λεπτό ζήτημα, το οποίο απαιτεί προετοιμασία και αναμφισβήτητα επικοινωνία μεταξύ της οικογένειας, αλλά και κατανόηση από τον άλλο γονέα, και αν είναι εφικτό τη συγκατάθεσή του.
Το βασικό κριτήριο για την είσοδο του νέου συντρόφου στη ζωή των παιδιών είναι η σοβαρότητα της σχέσης που έχει ο γονέας με τον σύντροφο, καθώς οι περιστασιακές σχέσεις αποφεύγεται να συστήνονται στα παιδιά.
Οι γονείς αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους, χωρίς ενοχές ή φόβο ότι πληγώνουν τα παιδιά τους. Σύμμαχός τους είναι το οικογενειακό περιβάλλον, αυτό που βοήθησε στην προσαρμογή της οικογένειας στη νέα πραγματικότητα μετά το διαζύγιο.
Σίγουρα οι γονείς δεν μπορούν να κρύβονται για πάντα. Ο νέος σύντροφος εφόσον είναι κομμάτι της ζωής τους, πρέπει να γίνει με κάποιον τρόπο και κομμάτι της ζωής των παιδιών. Εάν οι γονείς το πιστέψουν και το μεταδώσουν με χαρά στο παιδί, τότε και εκείνο, στις περισσότερες περιπτώσεις, θα το υποστηρίξει και θα αισθανθεί το ίδιο.
Όταν μιλάμε για μικρότερης ηλικίας παιδιά, δηλαδή μέχρι 7 ετών, συζητούμε μαζί τους με απλοϊκές εκφράσεις και παραδείγματα που υπάρχουν στην καθημερινότητά τους ή τουλάχιστον τους είναι οικεία. Εξηγούμε ότι θα γνωρίσουν έναν φίλο της μητέρας που περνάει χρόνο μαζί της και την κάνει να αισθάνεται όμορφα.
Συζητώντας με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας και εφήβους, οι γονείς μπορούν να μιλήσουν με μεγαλύτερη ευκολία για τη σχέση τους, διότι και οι ίδιοι οι έφηβοι συνάπτουν σχέσεις και μπορούν να καταλάβουν ότι η μητέρα τους δεν θα μείνει για πάντα μόνη της.
Τα αρχικά συναισθήματα σύγκρισης των παιδιών με τον καινούριο σύντροφο μπορούν εύκολα να ξεπεραστούν αν βρεθούν κοινά ενδιαφέροντα μεταξύ τους και έρθουν πιο κοντά, χωρίς αυτό να γίνει με τη μορφή επιβολής, λαμβάνοντας υπόψη τον αντιδραστικό χαρακτήρα των εφήβων. Το ιδανικό για το παιδί ή τον έφηβο είναι να του αφαιρεθεί η δυνατότητα να θέσει τον εαυτό του σε ένα είδος σύγκρισης και ανταγωνισμού.
Σε όλη αυτή τη μεταβατική περίοδο της γνωριμίας δοκιμάζεται και η ψυχολογία του γονέα, καθώς λειτουργεί σαν δίαυλος ανάμεσα στους δύο πόλους. Στο διάστημα που έχει προηγηθεί, αναμφισβήτητα επικρατούσε σύγχυση, διότι το άτομο εξέταζε αν ο νέος σύντροφος αξίζει να μπει ενεργά στη ζωή των παιδιών. Αλλά και μετά τη γνωριμία δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στο να διατηρούνται οι λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην οικογένεια και τον σύντροφο, χωρίς να μεταφέρονται σχόλια.
Ακόμα κι αν το άτομο δεχτεί κριτική για την επιλογή του από το στενό οικογενειακό περιβάλλον είναι σημαντικό να μην τάσσεται με τη μία ή την άλλη πλευρά, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην ένταξη του συντρόφου στην οικογένεια.
Κωνσταντίνα Πελίτογλου
Παιδοψυχολόγος