Δεν μπορώ καν να σκεφτώ πώς θα ήταν η ζωή χωρίς Διαδίκτυο. Οι απεριόριστες δυνατότητές του για online επικοινωνία, εκπαίδευση, γνώση, ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών, αγορά υλικών αγαθών, πληρωμές, συναλλαγές και τόσα άλλα κάνουν την καθημερινότητά μας πολύ πιο εύκολη και ενδιαφέρουσα.
Επιπλέον, τα παιδιά μας μεγαλώνουν και εξελίσσονται σε αυτόν τον ψηφιακό κόσμο που ανοίγει μπροστά τους άπειρες επιλογές.
Ως μαμά όμως η σκέψη μου πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα από όλα αυτά που θεωρώ για όλους μας δεδομένα. Σε μια φαινομενικά συνηθισμένη ημέρα για την οικογένειά μου που όμως είχε να με διδάξει κάτι πολύ σημαντικό…
Το πρωινό μας ξεκινά με τους ίδιους οιωνούς όπως κάθε άλλο πρωινό καθημερινής. Ξύπνημα με το ζόρι, το παιδί στο σχολικό, η μαμά στο λάπτοπ.
Μια έκπληξη όμως ανατρέπει τη ρουτίνα μου. Δεν έχω σύνδεση, που για τη δουλειά μου ισοδυναμεί με απραγία. Τώρα, πού θα τα προλάβω όλα; Πώς θα δουλέψω; Τι θα πω στους συνεργάτες μου; Ότι δεν έχω Internet; Μοιάζει τόσο αστείο όσο η δικαιολογία που λέγαμε στο σχολείο για την άρρωστη γιαγιά, θυμάστε.
Καθυστερήσεις, απολογίες, αλλαγή πλάνων, νεύρα, νεύρα, νεύρα.
Η κόρη μου γυρίζει από το σχολείο, θέλει λίγο να χαλαρώσει στο YouTube πριν κάνει τα μαθήματά της αλλά… «μαμά, δεν μπορώ να μπω!». Νεύρα η μεγάλη, νεύρα και η μικρή.
Και όλη η υπόλοιπη μέρα κυλάει έτσι. Χωρίς σύνδεση. Και δεν εννοώ το Internet, η βλάβη αποκαταστάθηκε και οι οθόνες ξαναφωτίστηκαν. Όχι όμως και τα πρόσωπά μας- ήμασταν μαμά και κόρη συναισθηματικά offline.
Καμία επαφή, μηδέν επικοινωνία, κλειστές πόρτες και στόματα.
– Ρώτησα το παιδί μου πώς πέρασε στο σχολείο; Όχι.
– Κάθισα δίπλα του να το πάρω μια αγκαλιά και να του δώσω ένα φιλί; Ούτε.
– Σκέφτηκα να κάνουμε κάτι άλλο μαζί μιας και οι οθόνες μας δεν ήταν διαθέσιμες; Να παίξουμε ένα παιχνίδι, να βγάλουμε ένα τραγούδι ή να διαβάσουμε λίγες σελίδες από το βιβλίο μας; Προφανώς και δεν το έκανα.
Γιατί το να μην έχω Internet είναι τόσο καθοριστικό και σημαντικό για μένα ενώ το να μην έχω επαφή με το παιδί μου περνάει στα ψιλά γράμματα;
Ναι, το να ζήσεις λίγες ώρες χωρίς Διαδίκτυο φέρνει ανατροπές, φέρνει δυσκολίες αλλά σίγουρα δεν φέρνει το τέλος του κόσμου.
Το να περάσει μια μέρα που ένιωσες όχι και ο καλύτερος γονιός, επίσης δεν φέρνει το τέλος του κόσμου, εφόσον η βλάβη είναι άμεσα διαχειρίσιμη. Εάν όμως είναι μόνιμη; Πώς μπορείς να μεγαλώνεις ένα παιδί και να μην ξέρεις τι κάνει, πώς νιώθει, πώς περνάει τη μέρα του, ποια είναι τα δικά του άγχη και αγωνίες; Να είστε άγνωστοι στο ίδιο σπίτι, ο καθένας στον κόσμο του, με ή χωρίς οθόνες;
Η απάντηση είναι ένα στοίχημα από το οποίο βγαίνουμε όλοι κερδισμένοι: καλύτερη διαχείριση χρόνου στις οθόνες μικρών –μεγάλων και γόνιμη, ουσιαστική επικοινωνία με τα παιδιά μας.