Το βίντεο από την New York Post, το σχόλιο από την Κεφαλονιά ?
Ο τρόπος με τον οποίο ενθουσιάζονται τα παιδιά είναι μοναδικός, κι είναι τόσο κρίμα που μεγαλώνοντας τον χάνουμε λίγο λίγο (όχι όλοι δηλαδή). Γιατί η χαρά τους είναι τόσο γνήσια και μοναδική που κάτι πολύ μικρό μπορεί να απογειώσει κι εκείνα, αλλά και τον ενήλικα που βρίσκεται μαζί τους.
Εδώ, μπαμπάς και μπέμπης βλέπουν μαζί το τρέιλερ του καινούριου Lion King.
Ο μπέμπης δίνει ρέστα, και με το δίκιο του, αν ήμουν στη θέση του θα έκανα τα ίδια και χειρότερα με τέτοιο τρέιλερ. Εγώ ο δόλιος με μια Μάγια Μέλισσα σε ασπρόμαυρη τιβί και με στρουμφάκια που τα έβλεπα μπλε μόνον στην εφημερίδα Στρουμφοπαρέα και όχι στην ίδια εκείνη ασπρόμαυρη τιβί, νόμιζα ότι ήμουν ο άρχοντας του κόσμου.
[Ακόμα το νομίζω ώρες ώρες, αλλά αυτά είναι για άλλη ενότητα της Lifo).
Λοιπόν, κάντε χάζι τί κάνει ο μπεμπούλης (και ο ντάντι δεν πάει πίσω) και πηγαίνετε όλοι να δείτε το Lion King. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι εκείνες που νιώθεις πόσο ωραίες στιγμές έχει το να μεγαλώνεις ένα παιδί.
Κι εκεί που δακρύζω που εγώ δεν έκανα δικά μου, παρηγοριέμαι και λέω… Την Τρίτη το πρωί, 8 η ώρα, τα 124 παιδιά σου (εμφανώς μεγαλύτερα από τον μπέμπη) σε περιμένουν (όχι βέβαια με τον ενθουσιασμό του μπέμπη, μάλλον παρακαλούν να έχεις αποκλειστεί κάπου στα χιόνια και να κάνουν κενό), αλλά… ακόμα κι έτσι, ωραία είναι… Τουτέστιν, πατεράδες, άστε κάτω τα τάμπλετ και τα τηλεκοντρόλια και δημιουργείτε ωραίες στιγμές με τα καμάρια σας (δεν είναι μόνο οι μαμάδες γι’ αυτή τη δουλειά!).