Αν μπορούσαμε να δούμε την αυλή ενός σχολείου την ώρα του διαλείμματος, θα παρατηρούσαμε το εξής: κάποια παιδιά χωρίζονται σε μεγάλες παρέες, κάποια άλλα παίζουν δυο- δυο και κάπου εκεί σε μια άκρη υπάρχει ένα παιδάκι που κάθεται μόνο του, χωρίς φίλους. Μπορεί εμείς να μην έχουμε τη δυνατότητα να το βοηθήσουμε άμεσα, όμως το παιδί μας μπορεί να το πλησιάσει, να του μιλήσει και να του δείξει ότι δεν είναι μόνο του.
Τώρα θα μας πείτε «και πού ξέρουμε εμείς ποιο παιδάκι δεν έχει φίλους στο σχολείο;». Οι μαμάδες που έχουν παιδιά στο δημοτικό ξέρουν πως συνήθως τα μικρά μας μοιράζονται μαζί μας τέτοιες πληροφορίες αλλά δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν μια τέτοια κατάσταση. Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να τους δείξουμε εμείς τον σωστό δρόμο για να βοηθήσουν με τη σειρά τους τον συμμαθητή τους που κάθεται μόνος του στο διάλειμμα ή/ και στο θρανίο.
Πώς να πείσετε το παιδί να μιλήσει στον συμμαθητή του που κάθεται μόνος του στο διάλειμμα
«Πώς θα αισθανόσουν αν ήσουν στη θέση του;»
Όταν κάνετε την πρώτη κουβέντα, εξηγήστε του ότι όσο ντροπαλό κι αν είναι ένα παιδί, δεν του αρέσει να κάθεται μόνο του. Είναι πιθανό να πάρετε την απάντηση : «μα είναι σαν να μη θέλει κανέναν. Γιατί να του μιλήσω εγώ;». Τότε, κάντε του την εξής ερώτηση: «Πώς θα ένιωθες αν ήσουν στη θέση του;». Προσπαθήστε να βάλετε το παιδί στη θέση του ντροπαλού συμμαθητή του ρωτώντας το πώς θα ένιωθε αν δεν είχε κάποιον φίλο να παίξει στο διάλειμμα. Μην χρησιμοποιήσετε αυστηρό ύφος- το θέμα δεν είναι να εξαναγκάσετε το παιδί να κάνει παρέα με τον συμμαθητή του. Αντίθετα, σκοπός είναι, μέσω της ενσυναίσθησης, να του δείξετε ότι κάποιες φορές πρέπει να σκεφτόμαστε τον διπλανό μας και να τον βοηθάμε ακόμα κι αν εκείνος δεν το ζητάει.
«Κι αν δεν ταιριάζουμε;»
Μπορεί το παιδί να νιώθει ότι δεν ταιριάζει με τον συμμαθητή του και ότι δεν έχουν κάποιο κοινό σημείο αναφοράς- δεν είναι κακό να μοιραστεί αυτόν τον προβληματισμό του μαζί σας. Έτσι θα σας δώσει την ευκαιρία να του εξηγήσετε ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ότι δεν είναι απαραίτητο όλοι να μοιάζουμε. Μάλιστα, χάρη σε αυτή τη διαφορετικότητα, ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και είναι η αιτία που κάθε σχέση είναι μοναδική. Η ιστορία του παραμυθιού «Το μικρό αγόρι και τα 4 αβγά» είναι αφιερωμένη στην ομορφιά της διαφορετικότητας αλλά ταυτόχρονα και στον σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας. Το παιδί θα μπορέσει να ταυτιστεί με το μικρό αγόρι του παραμυθιού που αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλία με μια χελώνα με πολύχρωμο καβούκι, η οποία του αναθέτει μια αποστολή. Στην πορεία, το αγόρι μαθαίνει πως όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε οι άνθρωποι εξωτερικά, στην πραγματικότητα είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι. Παράλληλα, βλέπει ότι από κάθε σχέση έχουμε να κερδίσουμε πολλά!
Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και η ισότητα πρέπει να πηγαίνουν χέρι- χέρι με τη διαφορετικότητα. Και όσο πιο νωρίς το μάθουμε αυτό στα παιδιά μας, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε είδους ρατσισμό και φοβίες.
«Είναι μια ευκαιρία να κάνεις έναν καινούριο φίλο»
Κακά τα ψέματα, αν το μικρό σας νιώσει ότι δεν έχει να κερδίσει κάτι από αυτή τη σχέση, δύσκολα θα προσπαθήσει να προσεγγίσει ένα παιδί με το οποίο δεν είναι φίλοι. Είναι στο χέρι σας να του εξηγήσετε πώς μπορεί να ωφεληθεί. Είναι μια καλή ευκαιρία, λοιπόν, να κάνει έναν καινούριο φίλο, με τον οποίο θα μπορεί να παίζει και εκτός σπιτιού αλλά και να μεγαλώσει την παρέα του στο σχολείο. Με αυτά τα επιχειρήματα, θα το κάνετε να σκεφτεί αυτά που του λέτε- κι αυτό είναι το πρώτο βήμα πριν αναλάβει δράση το μικρό σας.
Στο κάτω- κάτω, το παιχνίδι τα λύνει όλα
Πώς μπορούν να έρθουν πιο κοντά δύο παιδιά; Φυσικά μέσω του παιχνιδιού. Ο πιο εύκολος τρόπος, λοιπόν, είναι το παιδί να «βάλει» στην παρέα του τον ντροπαλό συμμαθητή του, καλώντας το παίξει μαζί τους. Εξάλλου, ποιο παιδί θα απαντούσε «όχι» στην ερώτηση «θες να παίξουμε κυνηγητό;». Τόσο απλά, ο … πάγος σπάει και η παρέα επικεντρώνεται στο παιχνίδι. Αφού γίνει το πρώτο βήμα, μπορείτε να προτείνετε στο παιδί να καλέσει στο σπίτι τον συμμαθητή του για να παίξουν.