Από τη Σάντρα Μπούλοκ στην «Πρόταση» και τη Μέριλ Στριπ στην ταινία «Ο Διάβολος Φοράει Πράντα» μέχρι γυναίκες, όπως η Χίλαρι Κλίντον, η Μισέλ Ομπάμα, η Άνγκελα Μέρκελ και η Κριστίν Λαγκάρντ. Ονόματα γυναικών με υψηλόβαθμες θέσεις στον τομέα τους και επιρροή παγκόσμιας εμβέλειας. Υπάρχουν κι άλλες πολλές, ανώνυμες ωστόσο για το ευρύ κοινό, υψηλόβαθμες στους δικούς τους τομείς. Το κοινό τους; Ένα αίσθημα φόβου που συνδέεται με τα πρόσωπά τους.
Aπό τη Μαρία Αγγελακοπούλου
Ποια είναι η πιο τρομακτική γυναίκα που ξέρετε; Έχει φίδια στο κεφάλι της, τρομακτικά μάτια και μεγάλα κοφτερά δόντια; Ή μήπως φοράει άνετα, κοντά τακούνια και κοστούμι; Οι γυναίκες συνεχίζουν να ανεβαίνουν τρέχοντας τη σκάλα της επαγγελματικής δύναμης και σήμερα βρίσκονται σε θέσεις εταιρικών ηγετών, επικεφαλής ομάδων, καθοδηγητών γνώμης στα ΜΜΕ, ακόμη και αρχηγών κρατών. Γυναίκες της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, όπως η Άνγκελα Μέρκελ και η Κριστίν Λαγκάρντ που βρίσκονται σε θέσεις τεράστιας ισχύος, σε πολύ κόσμο προκαλούν, όχι δέος λόγω της θέσης τους, αλλά φόβο. Και το ερώτημα που τίθεται, είναι το εξής: Θα προκαλούσαν τον ίδιο φόβο εάν ήταν άντρες;
Ας φύγουμε όμως από τις υψηλές και ολιγάριθμες θέσεις στις ανώτερες βαθμίδες τής πολιτικής, και ας μπούμε στην καθημερινή ζωή. Πολλοί από σας, και ίσως κυρίως οι άντρες, θα θυμάστε τη γυναίκα γυμνασιάρχη σας, όχι για την υψηλή απόδοση στο πόστο της, αλλά γιατί αποτελούσε τον τρόμο και τον φόβο για τους αδίστακτους 15χρονους σκανταλιάρηδες. Κάποιοι άλλοι μπορεί να θυμάστε το πρώτο σας αφεντικό, το οποίο ήταν γυναίκα και όλοι στο γραφείο φρόντιζαν να φτάσει στα αυτιά σας ο ψίθυρος πως δεν θα ήταν συνετό να την προκαλέσετε με οποιαδήποτε απόκλιση από τις εντολές της, μαζί με μια ιστορία για κάποιον πρώην συνάδελφο που «δεν γλίτωσε από τα νύχια της μέγαιρας».
Άραγε για τον τρόμο αυτόν φταίνε οι ίδιες οι γυναικείες προσωπικότητες που φτάνουν σε υψηλές επαγγελματικές βαθμίδες, ή μήπως ακόμη παρεξηγούμε τον επαγγελματισμό ως έκφραση του πραγματικού τους εαυτού;
Δυστυχώς εν έτει 2015, ακόμη υφίστανται στερεότυπα για τις γυναίκες με επιτυχημένη και ανοδική επαγγελματική πορεία. Θεωρούνται σκληρές, αυταρχικές, παγωμένες, μοναχικές, ακόμη και πιο αρρενωπές, λες και η πυγμή και η πειθαρχία αποτελούσαν ανέκαθεν αποκλειστικό χαρακτηριστικό του αρσενικού φύλου.
Αυτό που πιθανόν η κοινωνία έστω και τόσο αργά πρέπει να καταλάβει, είναι ότι αυτές οι γυναίκες από πολύ παλιά αλλά και για πάντα, είναι οι μαμάδες μας. Οι ίδιες «μέγαιρες» στο γραφείο που σε τιμωρούν γιατί δεν έκανες τη δουλειά στην ώρα της είναι οι ίδιες ακριβώς γυναίκες που σε τιμωρούσαν εάν δεν μάζευες το δωμάτιό σου πριν το μεσημεριανό φαγητό ή εάν έπαιζες όλο το απόγευμα αντί να κάνεις τα μαθήματά σου για το σχολείο. Μήπως τελικά η πειθαρχία και η αυταρχικότητα αποτελούσαν ανέκαθεν στοιχεία του «αδύναμου» φύλου;