Σε πέντε ημέρες, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφασίσουν για το ποιος ή ποια θα είναι ο επόμενος αρχηγός του κόμματος τους. Εκείνος ή εκείνη που θα πρέπει να αναγεννήσει την αξιωματική αντιπολίτευση και να τη θέσει άμεσα σε κυβερνητική τροχιά.
Από τους πέντε επίδοξους διαδόχους του Αλέξη Τσίπρα, οι τρεις είναι βουλευτές (Έφη Αχτσιόγλου, Νίκος Παππάς, Ευκλείδης Τσακαλώτος) και οι δύο εξωκοινοβουλκευτικοί (Στέφανος Τζουμάκας και Στέφανος Κασσελάκης). Επομένως, η βάση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επιλέξει για το αν μπορεί το κόμμα τους να επιβιώσει την επόμενη τετραετία χωρίς τον/την πρόεδρο του στη Βουλή.
Στη σύγχρονη πολιτική ιστορία υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι αρχηγοί κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν ήταν βουλευτές. Πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας, όταν εξελέγη πρόεδρος του Συνασπισμού. Ακολούθως, ο Δημήτρης Κουτσούμπας τα τρία πρώτα χρόνια που βρέθηκε στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ και τέλος, ο Νίκος Ανδρουλάκης για δύο χρόνια, όταν έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Κανένας, όμως, από τους παραπάνω δεν ήταν αρχηγός του κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή ενός εν δυνάμει κυβερνώντος κόμματος. Αυτή τη λεπτομέρεια δεν πρέπει να την ξεχνάμε. Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι παράγοντας του πολιτεύματος.
Άρα γίνεται ευκόλως κατανοητό ότι το εν λόγω ζήτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό, αλλά πρακτικό. Πόσο δε μάλλον, από τη στιγμή που στην Ελλάδα γίνεται σύγκριση ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε προσωπικό.
Αν, μάλιστα, αναλογιστούμε και το γεγονός ότι οι μεγάλες συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα στη Βουλή, στις συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών, τότε καταλαβαίνουμε ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κοινοβουλευτικό αρχηγό, τότε θα έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα έναντι της Νέας Δημοκρατίας.
Αν, για παράδειγμα, κερδίσει ο Στέφανος Κασσελάκης, που ακριβώς θα αντιμετωπίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Πως ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να βγάλει τα συμπεράσματα του για τις πολιτικές τους διαφορές και τα σημεία που υπερέχει ο ένας επί του άλλου;
Αντικειμενικά, λοιπόν, και πέρα από την έλλειψη συνεκτικού πολιτικού σχεδίου, η μεγάλη αδυναμία του εξ Αμερικής ορμώμενου επιχειρηματία, είναι η απουσία του από τη Βουλή.
Πάντως, υπάρχουν διάφοροι παράγοντες -ακόμα και μέσα από την Κουμουνδούρου- που θεωρούν ότι αυτό το ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί. Για παράδειγμα, θα ήταν δυνατό να υπάρχει δυαρχία στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως συμβαίνει σε άλλα κόμματα της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη. Να είναι άλλος πρόεδρος του κόμματος και άλλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Όμως, μια Κοινοβουλευτική Ομάδα, κυριολεκτικά αποδεκατισμένη σε σχέση με την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, πόσο «υπάκουα» και πόσο αποτελεσματική θα ήταν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Ειδικά όταν μιλάμε για μια χώρα που δεν έχει παράδοση στις δυαρχίες και που το πρόσωπο του προέδρου είναι πολύ ισχυρό. Απάντηση επ’ αυτού, δεν έχουν δώσει εκείνοι που απεργάζονται αυτά τα σχέδια.
Επίσης, υπάρχει και ένας ακόμα τρόπος να γίνει ξαφνικά βουλευτής ο κ.Κασσελάκης. Να παραιτηθεί από τη θέση του ο βουλευτής Επικρατείας για τους απόδημους, Όθωνας Ηλιόπουλος και να λάβει τη θέσει του ο επιχειρηματίας, καθώς ήταν και εκείνος υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας για τους απόδημους έλληνες.
Ποιος θα τολμούσε, όμως, να ζητήσει από τον σπουδαίο επιστήμονα και σύμβουλο του Αλέξη Τσίπρα από την περίοδο της πανδημίας, να παραδώσει την έδρα του; Μια τέτοια κίνηση θα δυσκολεύονταν να την πράξει ακόμα και κάποιος από εκείνους τους αμετροεπείς που «φούσκωσαν» τα μυαλά του Κασσελάκη, πείθοντας τον ότι μπορεί να ηγηθεί ενός ιστορικού πολιτικού χώρου, χωρίς πρώτα να έχει εκλεγεί καν διαχειριστής στην πολυκατοικία του.
Όλα τα παραπάνω παραμένουν σενάρια. Η αμείλικτη πραγματικότητα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζημιωθεί ακόμα περισσότερο αν βρεθεί με αρχηγό που δεν είναι βουλευτής, αφήνοντας τους Κυριάκο Μητσοτάκη και Νίκο Ανδρουλάκη, να αλωνίζουν στη Βουλή, ερήμην του.