Συμβαίνει συχνά και σίγουρα έχει συμβεί σε όλους έστω μία φορά. Προφανώς από τον τίτλο μαντεύει κανείς ότι ο χωρισμός δεν έχει προκύψει κοινή συναινέσει ή έστω κι αν προέκυψε έτσι, το ένα από τα δύο μέρη δυσκολεύεται να το δεχτεί και να προχωρήσει στη ζωή του, με αποτέλεσμα να κολλάει σε μια σχέση τελειωμένη που δεν έχει να προσφέρει τίποτα πια.
Ακόμα κι αν ανήκουμε σε αυτούς που τους συνέβη αυτό κάποτε ή σε εκείνους που το βιώνουν αυτή τη στιγμή ως παρόν, μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε γιατί νιώθουμε έτσι; Ακολουθούν κάποιες από τις συνηθέστερες αιτίες για την όλη κατάσταση, καλό θα ήταν όμως ο καθένας μόνος του να ψάξει βαθιά μέσα του να βρει τι πυροδοτεί αυτή την άρνηση.
Η δύναμη της συνήθειας
Είτε η σχέση ήταν μακροχρόνια είτε όχι, θεωρούμε την παρουσία του άλλου προσώπου ισχυρή. Ζούσαμε μαζί μια ευχάριστη ρουτίνα, απολαμβάναμε την παρουσία του μέχρι που εκείνος ή εκείνη αποφάσισε να φύγει με ή ακόμα χειρότερα, χωρίς προειδοποίηση. Η αλλαγή της καθημερινότητας δεν είναι εύκολη για κανέναν, πόσω μάλλον η απουσία ενός προσώπου για το οποίο τρέφουμε ακόμη συναισθήματα…
Η δύναμη της εξιδανίκευσης
Πολλοί φτάνουν στο σημείο να «θεοποιούν» το άλλο τους μισό, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα απέχει πολύ από το τέλειο. Κανείς όμως, δεν είναι τέλειος και το «λιμάνι» που πίστεψαν ότι βρήκαν από τη στιγμή που αποφασίζει να αποχωρήσει, προφανώς δεν ήταν το κατάλληλο. Ακόμα κι αν το σεξ μαζί τους ήταν κι αυτό «θεϊκό».
Η δύναμη της πεποίθησης ότι δε θα βρούμε κάτι καλύτερο
Πάντα υπάρχει εκεί έξω κάτι καλύτερο, είτε πρόκειται για ρούχο, σπίτι, παπούτσι, είτε για σύντροφο. Αυτή η πεποίθηση πάει πακέτο με τη δύναμη της εξιδανίκευσης, αρκεί μόνο μια κρίση ειλικρίνειας από μέρους μας, ώστε να απαριθμήσουμε τα στραβά του πρώην συντρόφου μας. Απλώς, οι δύσκολες εποχές που διανύουν οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τελικά θα μείνουμε μόνοι.
Η δύναμη του εγωισμού
Γιατί να είναι ο άλλος αυτός που δίνει τέλος στη σχέση; Πώς είναι δυνατόν να μη μας θέλει πια στη ζωή του ή να μην τον ικανοποιούμε πια; Πώς τολμάει να μην μπορεί να ζήσει χωρίς εμάς; Όλα αυτά είναι εύλογα ερωτήματα, ειδικά αν τρέφουμε ακόμα συναισθήματα ή αν βαθιά μέσα μας θεωρούσαμε πάντα πως «και πολύ του πέφταμε»…
Η δύναμη του συναισθήματος
Το συναίσθημα θέλει το χρόνο του να καταλαγιάσει, ιδιαίτερα αν είναι ακόμα έντονο. Ας μην απαρνηθούμε ό,τι νιώθουμε παίζοντάς το υπεράνω, γιατί έτσι θα κοροϊδέψουμε μόνο τους εαυτούς μας. Αφήνουμε όλα τα συναισθήματα να μας κυριεύσουν ελεύθερα μετά το χωρισμό, ώστε να απαλλαγούμε και να μπορέσουμε να κάνουμε μια νέα αρχή το συντομότερο.
Η δύναμη του πείσματος
Δεν έχουμε πια αυτό που θέλουμε κι αυτό μας πονάει και μας πεισμώνει. Το θέλουμε πίσω και ίσως καταστρώσουμε ολόκληρες στρατηγικές για να κάνουμε το πρώην άλλο μας μισό να γυρίσει. Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε όμως, ότι δε θα γυρίσει για κανέναν λόγο, παρά αν το θέλει πραγματικά.
Η δύναμη της εν δυνάμει μοναξιάς
Δυστυχώς είναι πολλοί οι άνθρωποι εκεί έξω που ζουν μόνοι, που δεν έχουν καταφέρει ή δεν τους έχει τύχει να γνωρίσουν κάποιον αντάξιό τους που να είναι πρόθυμος να τους συντροφεύσει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Και αυτούς τους ανθρώπους, όσο κι αν οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι είναι μια χαρά, βαθιά μέσα μας τους λυπόμαστε και δε θέλουμε να έχουμε την τύχη τους.
Η δύναμη της ανασφάλειας
Είναι πολλοί επίσης εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς έναν σύντροφο στο πλάι τους, γιατί αισθάνονται πως μόνοι τους δε θα τα καταφέρουν. Επομένως αγκιστρώνονται στον πρώτο που θα βρουν, ακόμα κι αν δεν είναι ο ιδανικός, μόνο και μόνο για να έχουν κάποιον. Και μόλις αυτός φύγει, νιώθουν ότι χάνουν τον κόσμο όλο. Μήπως είμαστε κι εμείς σαν κι αυτούς;
Η δύναμη της οικειότητας
Οικειότητα και εγγύτητα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι μπορεί να αναπτυχθεί ταχύτατα χωρίς να απαιτείται η σχέση να γίνει μακροχρόνια. Σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο να επιτευχθεί και η λεγόμενη «χημεία» δεν αναπτύσσεται με όλους στον ίδιο βαθμό. Όταν χάνουμε λοιπόν ένα οικείο πρόσωπο από κοντά μας, κάποιον που μαζί του μπορούσαμε να είμαστε ο εαυτός μας και να του λέμε όλες μας τις σκέψεις, είναι σαν να βιώνουμε έναν «μικρό θάνατο».
Η δύναμη της απόρριψης
Ο άνθρωπος είναι γεννημένος με την ανάγκη της αποδοχής από το γύρω περιβάλλον του. Γι’ αυτό και τα παιδιά που βιώνουν απόρριψη από τους ίδιους τους γονείς τους γίνονται προβληματικοί ενήλικες αργότερα. Δε θέλουμε κανείς να μας απορρίπτει, πόσω μάλλον ένας άνθρωπος ο οποίος μας έχει γνωρίσει καλά. Αν δε μας ξέρει και τόσο, η «πληγή» μας ίσως να είναι πιο επιφανειακή, αν συμβαίνει όμως το αντίθετο, μπορεί να μας οδηγήσει σε μια κρίση αυτοπεποίθησης και αυτοκτίμησης, ειδικά αν δεν πολυπιστεύουμε στην προσωπική μας αξία…
Επιμέλεια: Βάνα Νικολαΐδου