Η δεύτερη γεμίζει το καλάθι της με ρύζι “νυχάκι” και καλαμάρι ‘Flokos’ σε κονσέρβα σε ποσότητες ικανές να καλύψουν τις διατροφικές της ανάγκες ακόμα κι αν νηστεύει 365 μέρες το χρόνο, ενώ ο μαθητής σηκώνει από τα ράφια του βιβλιοπωλείου της γειτονιάς, τόσα σχολικά αντικείμενα που δεν θα προλάβει να τα χρησιμοποιήσει ακόμα και αν μείνει πέντε χρόνια στην έκτη δημοτικού.
Το θέμα μας, βέβαια, δεν είναι τόσο η ποσότητα των σχολικών αντικειμένων που αγόραζε ο καθένας από εμάς, αλλά το γεγονός πως τα περισσότερα από αυτά τα αντικείμενα, γνωστά και ως ‘σχολικά’ (σκέτο), τα χρησιμοποιούσαμε από μισή έως μία φορά στη σχολική μας ‘καριέρα’. Αν δεν έχεις τοποθετήσει τουλάχιστον τα μισά αντικείμενα της παρακάτω λίστας, έστω μια φορά στην σχολική σου τσάντα, τότε δεν έχεις υπάρξει ποτέ παιδί.
Το συγκεκριμένο είδος ξύστρας κυκλοφορούσε σε διάφανο πλαστικό κουτάκι με μαύρη βάση. Πάνω στη βάση και κάτω από την ξύστρα κείτονταν δύο ανταλλακτικά της. Διεκδικούν άνετα θέση στην λίστα με τα πιο άχρηστα πράγματα στον πλανήτη.
Αν έχεις μεγαλώσει χρησιμοποιώντας μόνο μπλάνκο σε στιλό ή σε roll-on, μπορείς να αποχωρήσεις από αυτό το άρθρο. Οι υπόλοιποι, θα θυμάστε πως το μπουκαλάκι με το μπλάνκο το αγόραζες πάντα μαζί με ένα άλλο μπουκαλάκι που περιείχε το διαλυτικό. Θρυλείται πως όταν το μπλάνκο ξεραινόταν από τη χρήση, έπρεπε να ρίξεις ένα x αριθμό σταγόνων μέσα στο μπουκαλάκι με το μπλάνκο για να γίνει ρευστό ξανά. Τι κρίμα που μετά την απομάκρυνση από το ταμείο του βιβλιοπωλείου κανείς δεν ξανάβλεπε το μπουκαλάκι με το διαλυτικό.
Μπέσα. Έχεις μετρήσει πάνω από δύο γωνίες στη ζωή σου με αυτό το μαραφέτι;
Αφού πέρασαν μερικά χρόνια και οι κατασκευαστές του συγκεκριμένου μοιρογνωμονίου, είδαν πως οι πωλήσεις του δεν έφτασαν τα αναμενόμενα ποσοστά, είπαν να βγάλουν κάτι πιο ντιζαϊνάτο, όπως αυτό:
Για να μην είμαστε άδικοι με το μοιρογνωμόνιο, όλο το σετ γεωμετρίας (χάρακας, μοιρογνωμόνιο και 1 ή 2 τρίγωνα), εκτός του χάρακα, ήταν παντελώς άχρηστο.
Όταν αγοράζεις μια γόμα, 2/3 κόκκινη και 1/3 μπλε, ξέρεις τι να κάνεις. Μόλις τελειώσει το κόκκινο κομμάτι την πετάς (αφού πρώτα κατάφερες να σκίσεις μια σελίδα του τετραδίου σου, γιατί προσπάθησες να σβήσεις κάτι που είχες γράψει με στιλό, χρηιμοποιώντας το μπλε κομμάτι της). Όταν αγοράζεις μια ολόκληρη μπλε γόμα, τι διάολο την κάνεις;
Η πρώτη επαφή ενός ανήλικου με το ‘τριπάρισμα’.
Για (σχολικά) χρόνια είχε την τύχη των υπόλοιπων αντικειμένων της λίστας ως προς την χρησιμότητά του. Κάπου, όμως, στη Φυσική της 5ης δημοτικού, ερχόμασταν αντιμέτωποι με τη γνώση πως ένας μεγεθυντικός φακός μπορεί να συγκεντρώσει τις ακτίνες του ήλιου και να βάλει φωτιά στο αντικείμενο στο οποίο θα τις στοχεύσει. Έτσι, ο φακός από άχρηστο αντικείμενο, γινόταν για λίγους μήνες (μέχρι να εξολοθρευθούν όλα τα μυρμήγκια του προαυλίου) τρεντ για να περάσει ξανά στην αχρηστία.
Το συγκεκριμένο ποτήρι το έχουμε χρησιμοποιήσει όλοι μόνο μία φορά στη ζωή μας. Ούτε περισσότερες, ούτε λιγότερες. Αυτή τη μία φορά το ανοίξαμε, το τοποθετήσαμε στο θρανίο, ανοίξαμε ένα μπουκάλι νερό και προσπαθήσαμε να γεμίσουμε το ποτήρι. Στις πρώτες σταγόνες το ποτήρι κατέρρευσε και όλα έγιναν μούσκεμα.
Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι είχαμε στο μυαλό μας ότι θα τις κάνουμε κάθε φορά που τις αγοράζαμε. Υποθέτω πως θέλαμε να κάνουμε καμιά ‘αλητεία’ στο διάλειμμα και να γράψουμε στον πίνακα το όνομά μας, πλάι στον αριθμό της θύρας της αγαπημένης μας ομάδας σε ανάλογο χρώμα.
Η κόλλα που λόγω ‘σωματοδομής’ δεν το είχες σε τίποτα να τη χρησιμοποιήσεις πάνω στα σκασμένα σου χείλη αντί για Liposan. Και πες εμείς ήμασταν μικροί, οι γονείς μας, δεν έβλεπαν τι μας αγόραζαν;
Ανάλογα με το ποιο ‘κουμπί’ πατούσες άλλαζε και το χρώμα μελάνης που χρησιμοποιούσε το στιλό. Πόσες φορές γαμώτο μου είχαμε γράψει τις λέξεις της καρτέλας με πορτοκαλί;
Θυμίζει το μεγάλο παγούρι από φελιζόλ που έπαιρναν οι γονείς μας στην παραλία το καλοκαίρι για να μην κορακιάσουμε από τη δίψα. Κάθε μαθητής που σεβόταν τον εαυτό του είχε πάει τουλάχιστον μια σχολική εκδρομή κουβαλώντας αυτό το Super (sic) αντικείμενο. Μετά από μια-δυο εκδρομές συνειδητοποιούσαμε πως ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό ήταν πολύ πιο εύχρηστο και εγκαταλείπαμε το παγουρίνο μια για πάντα.
Τα συγκεκριμένα μολύβια κέρδισαν στο νήμα τα μηχανικά μολύβια και μπήκαν στη λίστα. Τα μηχανικά τα χρησιμοποιούσαμε περισσότερο γιατί είχαν και τη θήκη με τις μύτες και κάθε φορά που βάζαμε καινούργια μύτη, νιώθαμε καμπόσοι. Όσον αφορά αυτά με τις ανταλλακτικές μύτες, το μόνο καλό που είχαν ήταν πως δεν χρειαζόσουν ξύστρα. Όταν τέλειωναν οι μύτες, το μολύβι έμπαινε στην αποθήκη πλάι στο παγουρίνο και τα άλλα αντικείμενα της λίστας.