- Όλα έγιναν πριν από έξι χρόνια, στις 21/07/2012. Ημερομηνία που δε θα ξεχάσω ποτέ. Μεγάλωσα σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη. Από τα 18 μου έφυγα για σπουδές στην Αθήνα
Τότε (21-07-2012), έμενα στην Αθήνα. Το απόγευμα εκείνο του Σαββάτου (21-07-2012), δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο του πατέρα μου, τον οποίο και λάτρευα διότι με είχε μεγαλώσει σχεδόν. Είχε έρθει στην Αθήνα για δουλειές και τελειώνοντας ήθελε να πάμε για καφεδάκι… είπε.
Συναντήθηκαμε κοντά στο σπίτι μου, όπου με περίμενε στο αμάξι του. Μπήκα μέσα όλο χαρά και ξεκινήσαμε προς την παραλιακή. Μέσα στο αμάξι -αυτή την μαύρη BMW του που ποτέ δε ξεχάσω- έκανε μια απότομη κίνηση προς το μέρος μου και δε θυμάμαι τίποτα από εκεί και πέρα.
Θυμάμαι να με πονάει το κεφάλι μου, να ζαλίζομαι και να νοιώθω ακινητοποιημένο το σώμα μου. Άνοιξα τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο με κόκκινους τοίχους γεμάτο καθρέπτες, δεμένη, φιμωμένη και χωρίς ρούχα.
Αυτός ήταν εκεί, απέναντί μου. Με κοιτούσε και κάπνιζε. Και μου είπε: “Επιτέλους, οι δυο μας τελείως παλιό τσ……κι. Αυτό το φανταζόμουν, από τότε που ήσουν 15 χρονών κρυφό π……..κι. Με άγγιζες δήθεν παιδικά αλλά ήξερα ότι ήθελες γ…….ι..”
Είπε κι άλλα, αλλά αυτά μόνο θυμάμαι. Η φωνή του είναι μέσα στο κεφάλι μου ακόμα.
Ήρθε κοντά μου και ασέλγησε, με χτυπούσε, έκλαιγα αλλά δεν με λυπήθηκε. Ασέλγησε πάνω από επτά φορές. Λιποθύμησα τουλάχιστον δυο φορές. Μου έριχνε κρύο νερό, συνερχόμουν με χτυπούσε με τα χέρια και μετά συνέχιζε.
Με έλυσε, μου είπε αν φωνάξω ή φύγω θα το μετανιώσω, φοβήθηκα, δεν μπορούσα να περπατήσω, πονούσα αφόρητα και στο σώμα και στη ψυχή.
Βγήκαμε από το δωμάτιο, με ένα ασανσέρ, και κατεβήκαμε σε ένα υπόγειο γκαράζ. Δεν μας είδε κανείς. Βγαίνοντας έξω, κατάλαβα ότι βρισκόμασταν στην Καλλιθέα σε ένα γνωστό “ξενοδοχείο” από αυτά που κάθε φορά που τύχαινε να περνώ από έξω τα χλεύαζα. Η ώρα ήταν 04:00΄το πρωί, με είχε εκεί περίπου 13 ώρες.
Με απείλησε ότι αν πω τίποτα σε κανέναν θα το μετανιώσω ακριβά. Επίσης ότι τα άξιζα όλα αυτά γιατί τον προκαλούσα. Μπορώ να σας το ορκιστώ, δεν τον προκάλεσα ποτέ! Ήταν σαν δεύτερος πατέρας για μένα, τον αγαπούσα, αλλά τώρα τον μισώ. Μισώ και μένα, σκέφτομαι ότι φταίω, δεν μπορώ να καταλάβω που, αλλά δεν μπορεί… κάπου θα φταίω για να το πέρασα αυτό.
Σιχαίνομαι το σώμα μου. Με σιχαίνομαι, πλένομαι να φύγει όλο αυτό από πάνω μου συνέχεια. Θέλω να καθαρίσει το σώμα μου, αλλά δεν καθαρίζει, νιώθω βρώμικη. Δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά. Κάθε φορά μου με πλησιάζει ένας άνδρας νιώθω αηδία. Άλλαξα. “Έχασα τον εαυτό μου, έχασα εμένα.”
Με ρωτάνε τι έχω; Αλλά τι να τους πω; Ντρέπομαι…
Πήγα σε ψυχολόγο, αλλά δεν μπόρεσα να πω τίποτα, δεν βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα μου, φτάνουν στον λαιμό και γίνονται κόμπος. Έφυγα, άλλαξα πόλη, μακρυά. Εδώ δεν με ξέρεις κανείς και δεν ξέρω κανέναν. Ήθελα να κάνω μια νέα αρχή… αλλά όταν με κοιτάνε οι άνθρωποι νομίζω πως ξέρουν! Ξέρουν τι έγινε. Νιώθω να με κοιτάνε με λύπη, με αηδία, απαξιωτικά. Στην πραγματικότητα μέσα μου, ξέρω ότι είναι αδύνατον να ξέρουν, αλλά όταν με κοιτάνε νομίζω βλέπω κάτι στα μάτια τους.
Συγνώμη για το λεξιλόγιο μου και που ήμουν τόσο περιγραφική, αλλά ήθελα να τα γράψω. Από το στόμα μου δεν βγαίνουν οι λέξεις.
Σήμερα διαπίστωσα όμως πως ότι δεν μπορώ να πω, μπορώ να το γράψω. Πρώτη φορά γράφω ότι μου συνέβη, πρώτη φορά το μοιράζομαι. Ίσως επειδή εδώ δεν νιώθω μόνη. Πιστεύω δε θα με κατακρίνει κανείς, γιατί αλήθεια, πιστεύω πως δε φταίω. Προσπαθώ να καταλάβω που έφταιξα και σε τι, αλλά δεν μπορώ.. Αλλά από την άλλη ίσως το άξιζα. Δεν ξέρω, Ξέρω οι σκέψεις μου δεν έχουν ειρμό και συνοχή.. αλλά πλέον μέσα μου είναι όλα ένα κουβάρι, που κάθε φορά μου πάω να το ξεμπλέκω γίνεται πιο μπερδεμένο.
Και να σας πω και κάτι τελευταίο. Νιώθω ότι μεγάλωσα απότομα, νιώθω να γέρασα. Δεν μπορώ να βρω νόημα στη ζωή μου, δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Σας ευχαριστώ, που είχα την ευκαιρία να τα πω! Ίσως γίνει κάτι μαγικό με τον καιρό και ξεχάσω… κάπου θα βρω τον “λωτό” ίσως πάλι όχι, ποιος ξέρει…;