Οι Φόβοι του Πρίγκιπα «όρμησαν» στην ελληνόφωνη rock στα μέσα της δεκαετίας του 1990, άφησαν το δικό τους στίγμα και αποχώρησαν ξαφνικά στις αρχές του 21ου αιώνα. Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, τι φιλοδοξεί να πετύχει η ελληνικά μπάντα με την επαναδραστηριοποίησή της; Τις απαντήσεις τις δίνουν οι ίδιοι.
Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή του 6 d.o.g.s. (Όλες οι πληροφορίες ΕΔΩ) οι Φόβοι του πρίγκιπα μας μιλούν για τις διαφορές του τότε με το τώρα, για τους «πρίγκιπες» της σημερινής εποχής και κάνουν μία εκτίμηση σημαντική: Σαν να επικράτησαν οι πρακτικές του underground στη δισκογραφία και μουσική παραγωγή…
Μοιραία η πρώτη ερώτηση θα είναι και εκείνη που σας έχουν κάνει τις περισσότερες φορές. Πώς προέκυψε η απόφαση για επαναδραστηριοποίηση;
Τα τελευταία δώδεκα χρόνια μένουμε σε διαφορετικές πόλεις. Όχι μόνο η φυσική απόσταση, αλλά και οι παράλληλες ασχολίες μας, οι οικογένειες και οι ομάδες που δημιουργήσαμε μαζί με άλλους ανθρώπους, οι νέοι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μας, μας άλλαξαν με πρωτόγνωρους τρόπους. Η μπάντα δεν γινόταν να είναι προτεραιότητα και, πράγμα πολύ φυσιολογικό, αδράνησε.
Η πιθανότητα να ξαναπαίξουμε μαζί έμοιαζε για πολλά χρόνια μηδαμινή, μέχρι τη στιγμή που θελήσαμε να οργανώσουμε ένα live το 2011 στη Λάρισα με τα άλλα συγκροτήματα που είχαμε φτιάξει μέχρι τότε, τους Action Ladies και τους Birthday Kicks. Συνειδητοποιήσαμε ότι θα ήμασταν πάλι μετά από χρόνια όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, με τον εξοπλισμό μας και με τη σκηνή έτοιμη, οπότε σκεφτήκαμε να παίξουμε και 2-3 κομμάτια των Φόβων. Κάναμε μια πρόβα στην Αθήνα και τελικά μετά από μερικές ημέρες αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ένα κανονικό σετ σαν Φόβοι. Αυτό το live έγινε τον Απρίλιο του 2011.
Από εκείνη τη στιγμή μας δημιουργήθηκε η ανάγκη να ξανασυναντηθούμε για να προσεγγίσουμε το παλιό υλικό μας με διαφορετικό τρόπο. Οι συνθήκες μας ευνοήσαν λίγο περισσότερο τον Ιούλιο του 2017 και από τότε συναντιόμαστε τακτικά στην Αθήνα.
Τι φιλοδοξούν να πετύχουν οι Φόβοι του Πρίγκιπα με την επανεμφάνισή τους στην ελληνική σκηνή;
Μας τροφοδοτεί η ίδια ανάγκη όπως το 1995. Θέλουμε να παίζουμε μαζί μουσική, να τη μοιραζόμαστε με τον κόσμο και να δημιουργούμε σχέσεις και κοινές εμπειρίες.
Διαφορές και ομοιότητες με την… παλαιά εποχή διακρίνετε στη δισκογραφία και την μουσική παραγωγή εν γένει;
Μέχρι πριν από 20 χρόνια, αν μια μπάντα ήθελε να ακούσει πώς παίζει έπρεπε να πάει σε ένα στούντιο με κάποιον που ήξερε να χειρίζεται τον εξοπλισμό και να ηχογραφήσει ένα demo. Σήμερα με ένα κομπιούτερ και λίγο ψάξιμο μπορεί κάποιος να παράξει μουσική. Η διαδικασία δηλαδή τη παραγωγής είναι πιο άμεση και πάνω στη λογική του diy. Αυτό παλιότερα ήταν εξαιρετικά “underground”. Οι περισσότερο δίσκοι πια κυκλοφορούν από τις ίδιες τις μπάντες ή από μικρές εταιρείες με 4-5 κυκλοφορίες στην πορεία τους. Κι αυτό παλιότερα ήταν underground. Επίσης, με λίγη έμπνευση και γνώση, το διαδίκτυο μπορεί να δώσει την ευκαιρία στον καθένα να διανείμει ο ίδιος τη μουσική του, χωρίς μεσάζοντες. Κι αυτό ήταν παλιότερα εξαιρετικά underground. Μοιάζει λοιπόν, σαν να επικράτησαν οι πρακτικές του underground στη δισκογραφία και μουσική παραγωγή. Καλό είναι αυτό. Και όσο περισσότεροι άνθρωποι εμπλέκονται σε όλες αυτές τις διαδικασίες, τα πράγματα θα πηγαίνουν όλο και καλύτερα.
Και ποιοι είναι οι «πρίγκιπες» της σύγχρονης εποχής;
Όλοι εκείνοι που αδιαφορούν για τη σοφία και την ομορφιά του κόσμου, που στηρίζονται σε τεμπέλικες ερμηνείες της ζωής ενώ αφιερώνουν όλα τα πιθανά χαρίσματά τους στον ανόητο στόχο να τις επιβάλλουν στους άλλους. Όλοι αυτοί που είναι τόσο σίγουροι ότι κατέχουν την αλήθεια που σταμάτησαν να παίζουν, που σταμάτησαν να εξερευνούν και που νομίζουν ότι αυτό πρέπει να το ακολουθήσουν κι άλλοι. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε τους φόβους αυτών των ανθρώπων.
Επανδραστηριοποίηση μετά από αρκετά χρόνια στα οποία η ελληνική σκηνή, κυρίως η αγγλόφωνη, σημείωσε μια μεγάλη έκρηξη σε παραγωγή και ποιότητα. Ξεχωρίζετε κάποια σχήματα από τη χώρα μας;
Οι Last Drive, οι Nightstalker, οι 1000Mods, οι Planet of Zeus, όσον αφορά τον σκληρό αγγλόφωνο ροκ ήχο, έχουν φτιάξει πολύ καλά τραγούδια τα τελευταία χρόνια και ξέρουν και τον τρόπο να τα παρουσιάζουν στον κόσμο. Κυρίως όμως, αυτή η έκρηξη σε παραγωγή και ποιότητα δεν αφορά μόνο αυτούς που ξεχωρίζουν, αλλά και τις μπάντες της κάθε γειτονιάς που δεν έχουν ανοιχτεί σε μεγάλα ακροατήρια. Εκεί κυρίως βλέπουμε τη διαφορά σε σχέση με παλιότερα. Ακούς μπάντες για πρώτη φορά, είτε live είτε μέσα από το διαδίκτυο και είναι πάρα πολλές οι φορές που σκέφτεσαι «ουάου, αυτό ήταν γαμάτο!».
Παραμένετε και… ενεργοί ακροατές; Ποιες μπάντες του εξωτερικού πιστεύετε ότι κρατούν ψηλά ακόμη τη σημαία του rock;
Δεν τα πάμε και πολύ καλά με τις σημαίες και τους μπροστάρηδες. Ακούμε πολύ διαφορετικά πράγματα, σαν ύφος και σαν εποχή. Ακόμα επηρεαζόμαστε από τα roots, τις βασικές επιρροές του rock’n’roll που υπάρχουν από τη δεκαετία του 1930 και φτάνουμε μέχρι το σήμερα, αλλά όχι αποκλειστικά σε ροκ ήχο.
Σκέψεις για νέα κυκλοφορία υπάρχουν;
Πάντα ο στόχος μας ήταν να γράφουμε μουσική και να τη μοιραζόμαστε. Ποτέ όμως δεν ποντάραμε ιδιαίτερα στο μέλλον, επικεντρωνόμασταν σε αυτό που συμβαίνει στο παρόν. Σε αυτή τη φάση, μια οποιαδήποτε καινούρια κυκλοφορία φαντάζει σαν βαθύ μέλλον.
Τι να περιμένει το κοινό από την επερχόμενη live εμφάνισή σας;
Τον τελευταίο χρόνο περάσαμε μια διαδικασία αποδόμησης και επανασύνθεσης του παλιότερου υλικού μας. Το προσεγγίσαμε διαφορετικά. Οι διαφορές τελικά δεν είναι πολύ μεγάλες στις δομές των τραγουδιών ή στο ύφος τους, αλλά σε σημαντικές λεπτομέρειες. Πιάσαμε τραγούδια από όλες τις κυκλοφορίες μας και συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχει ένα υλικό που έχει συνοχή και νόημα στο σήμερα. Αυτό το υλικό θα πάιξουμε στο Six Dogs στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου. Το live αυτό γίνεται 17 χρόνια από την τελευταία που παίξαμε στην Αθήνα και περιμένουμε ότι θα αποτελέσει αφορμή συνάντησης όλων των φίλων που κάναμε από το 1995, τόσο εκείνων που μας άκουγαν όσο ήμασταν ενεργοί όσο κι εκείνων που δεν μας έχουν δει ποτέ live.
Και μιας και βρισκόμαστε στις αρχές του νέου έτους ποιο τραγούδι θα θέλατε να αφιερώσετε στους αναγνώστες της efsyn city για το 2019;
Ένα τραγούδι που αγαπήσαμε από τις πρώτες μέρες και μας εκπλήσσει ακόμα και σήμερα πόσο επίκαιρο είναι. Το Keep on Rockin του Neil Young. Ο κόσμος θα συνεχίσει να παλεύει για την ομοιομορφία και τη διαφορά, τραγωδίες θα συμβαίνουν και ανόητες συλλογικές συμπεριφορές θα απειλούν τόσο τον άνθρωπο όσο και το περιβάλλον. Το θέμα όμως είναι να μην διαπραγματευόμαστε την ελευθερία για περισσότερη ασφάλεια. Σήμερα πρέπει να επαναδιεκδικήσουμε την ελευθερία, τόσο ως ιδέα όσο και ως πρακτική. Κι επειδή η ελευθερία που έχουμε εμείς στο μυαλό μας αναφέρεται στον κόσμο και όχι στο άτομο, πιστεύουμε ότι αυτή η επαναδιεκδίκηση πρέπει να γίνει από συλλογικότητες που πράττουν. Αυτό ήταν το μήνυμα του Neil Young για τη «ρηγκανοποιημένη» Αμερική της δεκαετίας του 80, αλλά είναι επίσης εξαιρετικά επίκαιρο στον «ρηγκανοποιημένο» κόσμο του 2019.
Επιμέλεια: Χρήστος Καλλιμάνης