Και όχι, δεν μιλάμε για το παιχνίδι -αν και έχει, αποδεδειγμένα, ισχυρό εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Πόσες φορές δεν έχεις θυμώσει στη σκέψη και μόνο χρειάζεται να επαναλάβεις 20 φορές το κάθε πράγμα; “Μάλλιασε η γλώσσα μου” λες -ή σκέφτεσαι- και ανεβάζεις σφυγμούς. Μήπως όμως δεν κοιτάζεις τα πράγματα από τη σωστή οπτική γωνία;
Τα έλεγαν όλα οι πιο παλιοί με παροιμίες. Άκου λοιπόν κι αυτή: “Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις”.
Αυτό ακριβώς που κατάλαβες.
Ό,τι και να πεις εσύ δεν έχει καμία ουσία αν δεν το κάνεις πράξη πρώτα! Το αντίθετο μάλιστα.
Όσες φορές και αν φωνάξεις στα παιδιά σου να μη βγάζουν τα παπούτσια τους με δεμένα κορδόνια, για παράδειγμα, είναι σαν να μην έχεις πει τίποτα όσο εσύ συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο.
“Στρώσε το κρεβάτι σου”, “Μάζεψε το πιάτο και το ποτήρι σου”, “Πρέπει να γυμνάζεσαι”, “Σήκω λίγο από τον καναπέ”, “Άσε λίγο κάτω το κινητο” και άλλα πολλά! Κάθε φορά που δίνεις μια τέτοια οδηγία σκέψου αν την ακολουθείς πρώτη εσύ. Σκέψου το παράδειγμα που δίνεις.
Και αυτό το “άλλο εγώ, άλλο εσύ” δεν “πιάνει”. Εντάξει, δεν μπορούμε -ούτε και πρέπει, εδώ που τα λέμε- να γίνουμε όλοι ίσοι, αλλά ούτε, φυσικά και να κοροϊδεύουμε τα παιδιά, με ανούσια χρήση της ισχύος που μας δίνει η θέση και η ηλικία μας.
Γιατί θα το καταλάβουν.
Βάλτο λοιπόν καλά στο μυαλό σου ότι εσύ είσαι το πρότυπο για το παιδί σου. Εσύ, ο άντρας σου, οι παππούδες του, οι δάσκαλοί του. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, το παιδί εσένα μιμείται. Και στα καλά και στα άσχημα. Και ναι, μπορεί να νιώθεις μεγαλύτερο το βάρος αυτή τη στιγμή αλλά για σκέψου ακόμη μια παροιμία: “Εσύ έχεις το καρπούζι, εσύ και το μαχαίρι”. Στο χέρι σου είναι όλα. Το θέμα είναι πώς θα τα διαχειριστείς. Εμπρός λοιπόν. Κάνε την αρχή και κάνε καλό και τον εαυτό σου!