Ο αφανισμός της μεσαίας τάξης

Είναι εκείνη η τάξη της κοινωνίας που εγώ έχω “βαφτίσει” και χαρακτηρίσει ως την πιο φερέγγυα τάξη. Την χρησιμότητα και την προσφορά των ανθρώπων αυτών στην κοινωνία ως τάξη θα την παραλλήλιζα με την χρήση της σπονδυλικής στήλης στο ανθρώπινο σώμα, όπως δηλαδή η σπονδυλική στήλη
στηρίζει το ανθρώπινο σώμα, έτσι και η χαρακτηρισμένη μεσαία τούτη τάξη της κοινωνίας, στηρίζει και κρατά όρθιο ένα ολόκληρο κράτος.

Οι άνθρωποι αυτής της συνομοταξίας είναι θα έλεγα οι πιο αδικημένοι στα χρόνια της κρίσης, είναι αυτοί που αν και χαρακτηρισμένοι ως μεσαία τάξη έχουν πληρώσει πολύ  παραπάνω έναντι άλλων το τίμημα της κρίσης αυτής.

Το επίσημο κράτος ως προϊστάμενος όλων, έχει επιβληθεί με τον χείριστο τρόπο στην κατηγορία των πολιτών αυτών λες και είναι οι μόνοι που επανδρώνουν το άρμα αυτό που ονομάζουμε κράτος.

Που είναι οι επιφανείς πολίτες βάση των οικονομικών δυνατοτήτων τους να βάλουν πλάτη;  Που είναι οι πολίτες αυτοί που μπορούν και θέλουν να δώσουν ανάσα σε ένα κράτος που δυσπνοεί;
Που είναι οι έχοντες;
Εδώ έχω να πω πως, οι άνθρωποι της πολιτικής για άλλη μια φορά στάθηκαν ανεπαρκείς με λάθος χειρισμούς και μέτρια βούληση ως προς την λύση.

Οι έντιμοι πολίτες της μεσαίας τάξης καταβάλλοντας τον κάθε φόρο που τους έχει επιβληθεί από το κράτος, με τον μισθό τους στον καιάδα και με ένα πολιτικό σύστημα εντελώς επιθετικό ως προς αυτούς, τείνουν να εξαϋλωθούν.
Κατακρεουργώντας μια κατηγορία ανθρώπων επιβάλλοντας φόρους, περικοπές στα εισοδήματά τους, μισθούς πείνας, και δίνοντας μερίσματα εις άλλους δεν κερδίζεις ως έθνος, αντιθέτως, κερδίζεις πολιτικό χρόνο εξουσίας του οποίου θα αναγκαστείς να επιστρέψεις γονυπετής.

Κάθε οργανωμένο κράτος οφείλει να προστατεύει την όποια κοινωνική ομάδα πολιτών που φιλοξενεί εντός των συνόρων του και να διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της και την μακροημέρευσή της, πόσο μάλλον την κοινωνική ομάδα εκείνη της οποίας οφείλεις την ύπαρξη και την υπόστασή σου.

Γκρεμίζοντας μια κοινωνική ομάδα πολιτών όπως αυτή της μεσαίας τάξης
και οδηγώντας την στην φτωχοποίηση και τον αφανισμό,
η αποτυχία σου ως κράτος δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά οφθαλμοφανέστατη
και κραυγαλέα.

Οι “κοινωνίες χτίζονται” φίλοι μου, και για τον λόγο αυτό οι “οικοδόμοι” που καλούνται να τις χτίσουν θα πρέπει να επιλέγονται με πολύ αυστηρά κριτήρια… Προσοχή λοιπόν στους οικοδόμους που επιλέγουμε, και στα οικοδομήματά τους.

Υ.Γ.: Να δημιουργείς, και αν δεν μπορείς να δημιουργείς, να μην καταστρέφεις…!