Μόλις στην ηλικία των 12, η Τρέσεϊ Χάλικ ήξερε ότι θα φτάσει μια μέρα που θα δωρίσει ένα νεφρό της. Πήγαινε σχολείο όταν άκουσε πως μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.
Ήταν πρώτη μέρα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές όταν ο δάσκαλός της ρώτησε την τάξη αν κάποιος είχε ενδιαφέρουσες ιστορίες από το καλοκαίρι.
Μια μαθήτρια απάντησε λέγοντας μια ιστορία για τον θείο της που θα δωρίσει το νεφρό του στον ξάδελφό της.
«Αμέσως είπα ότι θα το έκανα μια μέρα και ήμουν σοκαρισμένη από το γεγονός ότι σε μια τάξη 25 παιδιών, ήμουν η μόνη που πίστευα ότι αυτό ήταν τόσο σπουδαίο», δήλωσε πρόσφατα η Χάλικ στο World Runner. «Με θυμάμαι να βρίσκομαι στην προπόνηση μετά το σχολείο και να σκέφτομαι ότι δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι την ημέρα που θα σταματήσω να τρέχω ώστε να μπορέσω να δώσω ένα νεφρό σε κάποιον», τονίζει.
Ξεκίνησε να τρέχει στα 5 της
Η Χάλικ, που τώρα ζει στο Λέικγουντ του Κολοράντο, άρχισε να τρέχει με τη μαμά της στα 5 της όταν παρατήρησε ότι η μαμά της επέστρεψε από μια προπόνηση με μια καλύτερη διάθεση σε σχέση με όταν βγήκε από το σπίτι. «Άρχισα να της λέω ότι θέλω να αρχίσω να τρέχω μαζί της. Αρχικά μου απαντούσε συνέχεια αρνητικά μέχρι που την ζάλισα αρκετά», λέει η Χάλικ.
Τελικά, ανέπτυξε με τα χρόνια μια αγάπη για τις μακρινές αποστάσεις. Έτρεξε τον πρώτο της μαραθώνιο όταν ήταν 26 ετών το 2004 και μέχρι τα τέλη του 2016 είχε κάνει αμέτρητες κούρσες. Κάποια στιγμή ωστόσο αισθάνθηκε πως «έχει καεί» από το άθλημα και χρειαζόταν ένα διάλειμμα.
Δώρο ζωής!
«Το 2017 αποφάσισα πως θα είναι η χρονιά που θα δωρίσω ένα νεφρό και θα τηρήσω την υπόσχεση που έκανα το 1990», τονίζει. Ένα διάλειμμα από το τρέξιμο θα σήμαινε ότι η Χάλικ θα είχε τον απαραίτητο χρόνο για να περάσει από τη διαδικασία δωρεάς. Έτσι ξεκίνησε να κάνει την έρευνά της.
«Δεν ήξερα αν ήθελα να βρω κάποιον συγκεκριμένο, αλλά ξεκίνησα εκείνη την έρευνα ψάχνοντας για ανθρώπους που αναζητούν όργανα. Αλλά αυτό δεν ήταν σωστό. Ένιωθα σαν να παίζω τον Θεό. Ποια είμαι εγώ για να επιλέξω ποιος θα πάρει το νεφρό μου; Έτσι, μετά από μια συζήτηση με έναν συντονιστή μεταμοσχεύσεων αποφάσισα να ενταχθώ σε μια αλυσίδα δωρητών», λέει.
Κάπως έτσι ήρθε σε επικοινωνία με την Νταϊάνα Πρατ από το Κολοράντο. Η Πρατ χρειαζόταν μεταμόσχευση νεφρού από το 2014 και ο σύζυγός της δεν ήταν συμβατός μαζί της. Έτσι προσαρμόστηκε με το γεγονός ότι θα πρέπει να κάνει αιμοκάθαρση για το υπόλοιπο της ζωής της. Αλλά τρία χρόνια αργότερα, η Χάλικ ανακάλυψε ότι εκείνη και η Πρατ ήταν συμβατές.
Κάπως έτσι ξεκίνησε μια αλυσίδα από δωρεές. Ο σύζυγος της Πρατ έδωσε ένα από τα νεφρά του σε έναν άντρα στην Καλιφόρνια και με τη σειρά της, η κόρη του άνδρα έδωσε ένα από τα νεφρά της σε κάποιον άλλο, ολοκληρώνοντας έτσι την αλυσίδα.
«Είμαι τραπεζικός υπάλληλος και σύμβουλος και έτσι σκέφτομαι πολύ την απόδοση των επενδύσεων. Ένα νεφρό μου έσωσε τρεις ζωές και ένιωσα πως αυτό είναι η καλύτερη επιλογή», λέει η Χάλικ.
Μετά τη χειρουργική επέμβαση, η Χάλικ δεν ήταν σίγουρη πως μπορεί να επιστρέψει στο τρέξιμο. Αυτή η αμφιβολία της κράτησε μέχρι φέτος, οπότε και αποφάσισε να πάρει μέρος στον ετήσιο αγώνα «Bear Chase Race» που γίνεται στο Οχάιο.
«Το timing μου φαινόταν ιδανικό. Ήθελα έναν αγωνιστικό στόχο για το φθινόπωρο. Και επιπλέον ήταν η τέλεια κούρσα διότι δεν έπαιρναν μέρος πάρα πολλοί άνθρωποι. Δεν ήθελα να έχω μεγάλο ανταγωνισμό. Ήθελα απλά να επικεντρωθώ στον εαυτό μου και να αφουγκραστώ το σώμα μου», δηλώνει η Χάλικ.
Άρχισε να κάνει χαλαρό τζόγκινγκ μόλις 17 ημέρες μετά τη χειρουργική επέμβαση της με σταδιακή αύξηση του ρυθμού παρά το γεγονός ότι ο χειρουργός της, αρχικά της είπε να περιμένει έξι εβδομάδες πριν ξαναρχίσει να τρέχει. Αλλά λόγω του επιπέδου φυσικής κατάστασης που είχε πριν το χειρουργείο, το σώμα της ήταν σε θέση να αντεπεξέλθει σε αυτόν τον ρυθμό, αρκεί να απέφευγε τις δύσβατες διαδρομές και τα έντονα σπριντ.
Όταν ο οργανισμός της επανήλθε πλήρως διαπίστωσε πως η προπόνηση με ένα νεφρό δεν είχε καμία διαφορά από την προπόνηση με δυο νεφρά. «Έχοντας μόνο ένα νεφρό, απλά έπρεπε να έχω μαζί μου περισσότερο νερό γιατί έπρεπε να πίνω πιο πολύ. Παλιότερα περίμενα να φτάσω στα άκρα όσον αφορά την δίψα για να πιω νερό ώστε να μην τον τελειώνω νωρίς αλλά αυτή τη φορά δεν γινόταν αυτό», είπε.
Η Χάλικ τερμάτισε την κούρσα σε εννιά ώρες και 31 λεπτά. Ήταν η δεύτερη καλύτερη γυναίκα του αγώνα. «Σταμάτησε εννιά φορές για να πιω νερό ενώ συνήθως σταματούσα μόνο μία. Αλλά μου προκάλεσε έκπληξη το σώμα μου. Ένιωθα σαν να είχε μπει κάποιος άλλος μέσα μου. Ένιωθα δυνατή, σε φόρμα και γεμάτη ετοιμότητα. Απόλαυσα την κούρσα. Στο μυαλό μου ήταν πολύ πιθανό πως δεν θα ξανατρέξω ποτέ και προσπαθούσα να προσαρμοστώ σε αυτή την πιθανότητα. Πολλοί δωρητές νεφρών δεν το καταφέρνουν οπότε το εκτιμώ που το κατάφερα», λέει.