Η Πάμελα Αντερσον τα έλεγε ήδη από το «Barb Wire» το 1996: «Don’t call me babe!» Και σήμερα πια, στα 51 της χρόνια, η ηθοποιός έχει βάλει κατά μέρος την υποκριτική καριέρα της (ηθελημένα και μη) κι έχει επικεντρωθεί στην ακτιβιστική δράση, μ’ ένα εντυπωσιακά λειτουργικό αποτέλεσμα.
Εκείνο που στ’ αλήθεια εξοργίζει την Πάμελα Αντερσον, είναι το να θεωρεί κανείς ότι ο πολιτικός της λόγος είναι κάτι καινούριο: σε σχετικό σχόλιο της δημοσιογράφου Λόρεν ΜακΚάρθι, πέρσι, σε συνέντευξή της στο W, η ηθοποιός δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποστομωτική: «Motherfucker, αυτό το κάνω απ’ όταν πρωτοήρθα στο γαμημένο το Λος Αντζελες». Πώς το κάνει; Εγκατεστημένη, πια, στο Παρίσι, η Πάμελα Αντερσον επικοινωνεί συχνά με τον κόσμο, διατυπώνοντας τη μαχητική της άποψη, στα social media: στους λογαριασμούς της στο twitter και στο instagram και στο επίσημο website του Pamela Anderson Foundation.
Κι αν κανείς ξεπεράσει για λίγο τα δικά του στερεότυπα, τη (λατρεμένη, έτσι κι αλλιώς), ΣιΤζέι του «Baywatch» να πιλαλά στην ακροθαλασσιά, τον εκρηκτικό γάμο με τον Τόμι Λι, τις αυξομοιώσεις του στήθους και όλα τα παρελκόμενα του ονόματός της, θα δει ότι η Πάμελα Αντερσον, με τον απλό, ευθύ, εσκεμμένα μονοδιάστατο λόγο και τις αυτονόητες απορίες της, έχει κάτι να πει στα εκατομμύρια των ανθρώπων που την παρακολουθούν.
Ετσι κι αλλιώς, η Καναδέζα (κι όχι Αμερικανίδα) ηθοποιός, εδώ και δεκαετίες αξιοποιεί τη δημοτικότητά της για να μιλήσει και να πράξει υπέρ της προστασίας των ζώων, ξεκινώντας με τη συνεργασία της με την Peta το ’90 και την καμπάνια της, «I’d rather go naked than wear fur» και από τότε δεν έχει σταματήσει λεπτό την έμπρακτη φιλοζωία. Μπορεί να μοιάζει ότι η Παμ μιμείται την Μπριζίτ Μπαρντό, όχι βέβαια στις ακροδεξιές πολιτικές πεποιθήσεις της, αλλά στιλιστικά και κυρίως φιλοζωικά…
Η εγγύτητά της με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, η παθιασμένη υπεράσπιση του Τζούλιαν Ασάνζ, ρίχνουν ένα γκρίζο σύννεφο απλοϊκότητας στο πολιτικό προφίλ της – ακόμα περισσότερο, το σχόλιό της για το νεοφεμινιστικό κίνημα, όπως το διατύπωσε στη συνέντευξή της στο αυστραλέζικο 60 Minutes, ακούστηκε εύκολα αφοριστικό: «Είμαι φεμινίστρια, αλλά θεωρώ ότι το τρίτο φεμινιστικό κύμα το παράκανε. Παραλύει τους άντρες. Το κίνημα #metoo μού πέφτει πολύ, συγγνώμη, θα με σκοτώσουν που το λέω αυτό. Η μητέρα μου με έμαθε να μην πηγαίνω σε ξενοδοχεία με αγνώστους κι αν κάποιος μου ανοίξει την πόρτα με τη ρόμπα, ενώ πρόκειται για επαγγελματικό ραντεβού, μάλλον θα πρέπει να πάω κάπου αλλού, αυτό είναι κοινή λογική.»
Ωστόσο, η Πάμελα Αντερσον παρακολουθεί τη διεθνή επικαιρότητα και την καταγγέλλει με συνέπεια, από τις φασιστικές αποφάσεις του Μπολσονάρο στη Βραζιλία, ως το σεξισμό στην Ινδία και τις επιτυχίες των γυναικών εκεί:
Ακόμα εντονότερα, η Πάμελα Αντερσον τάχθηκε υπέρ των Κίτρινων Γιλέκων και της βίαιης εξέγερσής τους στη Γαλλία, όπως εξέφρασε στο αναλυτικό κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ: «Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων είναι μια εξέγερση που σιγοβράζει στη Γαλλία εδώ και χρόνια, όπου οι απλοί πολίτες αντιδρούν στο τρέχον πολιτικό σύστημα που, όπως σε πολλές ακόμα δυτικές χώρες, συνωμοτεί με την ελίτ κι απεχθάνεται το λαό. Οταν κάποιοι διαμαρτυρόμενοι καταστρέφουν αυτοκίνητα και καίνε καταστήματα, επιτίθενται συμβολικά στην ιδιωτική περιουσία που αποτελεί τη βάση του καπιταλισμού. Οταν επιτίθενται σε αστυνομικούς, προκαλούν και απορρίπτουν συμβολικά τις κρατικές δυνάμεις καταπίεσης – δυνάμεις που πρωτίστως προστατεύουν το κεφάλαιο.»
Είναι η θεωρία αυτή απλοϊκή έως και καταστροφική; Εξαρτάται από την πολιτική και κοινωνική οπτική του καθενός, όμως η Παμ εκφράζει την πεποίθηση μιας μεγάλης μερίδας πολιτών: ακόμα σημαντικότερο, προσελκύοντάς τους με την pop λάμψη της, τους κάνει ίσως να σκεφτούν και να δεχτούν ή να απορρίψουν, ένα συλλογισμό που, τι τραγωδία, δεν θα έμπαιναν στον κόπο να κάνουν. Αν κινήθηκε η περιέργειά σας, διαβάστε περισσότερα κείμενά της εδώ.
Αγαπούσαμε έτσι κι αλλιώς την Πάμελα Αντερσον και την επιμονή της στην αισιόδοξη επιβίωση – την αγαπάμε περισσότερο τώρα, επειδή ακριβώς ανατρέπει τα στερεότυπά μας, επειδή είναι συναρπαστικό να μάς εκθέτει εκείνη, επειδή είναι σπουδαίο όπλο η ποπ κουλτούρα στην καλλιέργεια του νου. Κι επειδή, πώς να το κάνουμε, activism is sexy. Κι αυτό η Παμ το έχει πει.