Η χρονική μετατόπιση των εκλογών φέρνει προσδοκίες για ενδεχόμενη επιτάχυνση του προγράμματος ναυπήγησης των νέων κορβετών του Πολεμικού Ναυτικού τη στιγμή που αναβάλλεται η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Λοριάν.
Στο Λοριάν της Γαλλίας, εκεί όπου βρίσκονται τα ναυπηγεία της εταιρείας NAVAL, κατασκευάζονται πυρετωδώς οι νέες φρεγάτες FDI Belharra του Πολεμικού Ναυτικού, κλάσης «ΚΙΜΩΝ».
Την επόμενη εβδομάδα παραμονές του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρώπης στις 24 Μαρτίου στις Βρυξέλλες, φημολογείτο επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Λοριάν. Ωστόσο, αυτό το ταξίδι δεν βρίσκεται στο πρόγραμμα του Πρωθυπουργού και μάλιστα όπως μας επεσήμαναν καλά ενημερωμένες πηγές «ποτέ δεν είχε ανακοινωθεί ούτε είχε αναβληθεί κάποια επίσκεψή του στο ναυπηγείο».
Οι κορβέτες
Αρκετοί αναλυτές – σε Ελλάδα και εξωτερικό – είχαν συνδυάσει την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Λοριάν με το θέμα ναυπήγησης των κορβετών, προδικάζοντας μάλιστα την έκβαση του προγράμματος.
Η αλήθεια είναι ότι όταν έγιναν οι ανακοινώσεις για την επιλογή των φρεγατών Belharra ως τις επόμενες μονάδες επιφανείας του Πολεμικού Ναυτικού, είχε αποφασιστεί αρχικά η ανακοίνωση απόκτησης και των κορβετών Gowind, οι οποίες επίσης ναυπηγούνται στο Λοριάν.
Ωστόσο, ο λογαριασμός των 5 δις για αναβάθμιση των ΜΕΚΟ, φρεγάτες και κορβέτες δεν έβγαινε και σε συνδυασμό με μία σειρά από εξελίξεις, όπως η κατάληψη των ναυπηγείων Ελευσίνας στον αμερικανικό όμιλο ΟΝΕΧ και την σύμπραξη με την ιταλική Fincantieri, έφεραν την κορβέτα DOHA ή FCX-30 ως την επικρατέστερη πρόταση.
Η αμερικανική ΟΝΕΧ έχει δεσμευτεί για την ναυπήγηση 3 κορβετών στην Ελλάδα από την πρώτη βίδα, ταυτόχρονα με την αναβάθμιση του ναυπηγοεπισκευαστικού έργου στην χώρα. Σε αυτό ποντάρουν βάσει της επιτυχημένης συνταγής που έχουν ακολουθήσει στα ναυπηγεία της Σύρου. Ταυτόχρονα, δίνει στο Πολεμικό Ναυτικό την προοπτική εγχώριας ναυπήγησης και άλλων μονάδων, με δυναμική προσφοράς στο ΑΕΠ τουλάχιστον 0,5%.
Ήδη, το υπουργείο Ανάπτυξης έχει από την πρώτη στιγμή αγκαλιάσει την πρωτοβουλία εξυγίανσης των ναυπηγείων Ελευσίνας, η οποία πλέον έχει αρχίσει και αποδίδει καρπούς.
Στρατηγικές Συμφωνίες
Όμως, όπως έχει γίνει με αρκετά μεγάλα προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων, η Ελληνική κυβέρνηση έχει συνηθίσει κάθε εξοπλιστικό να το συνδέει και με την υπογραφή αμοιβαίας στρατηγικής συνεργασίας. Κάτι που συνεπάγεται την πλήρη στήριξη των ελληνικών θέσεων, επί των μείζονων εθνικών θεμάτων.
Και για την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική το μείζον ζήτημα είναι αυτό της οριοθέτησης ΑΟΖ στην Μεσόγειο. Κάτι που έχει πράξει με την Ιταλία κι εν μέρει με την Αίγυπτο ενώ με την Αλβανία έχει συμφωνήσει την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Κι ενώ η Τουρκία είναι δεδομένο ότι δημιουργεί προβλήματα, το μεγαλύτερο αγκάθι αυτή τη στιγμή είναι η Λιβύη και η υπηρεσιακή κυβέρνηση της Τρίπολης, με την οποία η Τουρκία υπογράφει διάφορα παράνομα μνημόνια άνευ αντικρύσματος.
Κι εδώ έρχεται η Ιταλία, η οποία προσπαθεί ως ενεργειακός παίκτης να λάβει θέση στην σκακιέρα εξόρυξης υδρογονανθράκων από το Λιβυκό Πέλαγος, συνάπτοντας συμφωνίες με την υπηρεσιακή κυβέρνηση της Τρίπολης. Μία εξέλιξη η οποία αντιβαίνει την ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και βλάπτει ταυτόχρονα ευθέως τα ελληνικά συμφέροντα.
Δεν αποτελεί στο ελάχιστο μυστικό ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ενοχλημένη από την στάση της Ιταλίας και της ίδιας της νεοεκλεγείσας Πρωθυπουργού, Τζώρτζια Μελόνι, η οποία με την επίσκεψή της στην Λιβύη στα τέλη Ιανουαρίου προώθησε την υπογραφή συμφωνίας για επενδύσεις ύψους 8 δις του ενεργειακού κολοσσού ΕΝΙ σε λιβυκά κοιτάσματα φυσικού αερίου, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την εξασφάλιση περισσότερου πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Βόρεια Αφρική.
Και μπορεί αυτό να θεωρήθηκε ως «πισώπλατη μαχαιριά» στην Ελλάδα, που έχει δηλώσει ότι το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει η μεταβατική κυβέρνηση της Λιβύης είναι να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή εκλογών και την ανάδειξη νέας κυβέρνησης, όμως αποτέλεσε εξίσου «πισώπλατη μαχαιριά» και για την Τουρκία, η οποία είχε σπεύσει σε προγενέστερο χρόνο να υπογράψει συμφωνίες αποκλειστικής εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην λιβυκή ΑΟΖ.
Άρση του αδιεξόδου
Στην πολιτική και δη στις διεθνείς σχέσεις δεν χωρούν συναισθηματισμοί και η Ελλάδα θα πρέπει να μετατρέψει την απογοήτευση σε ευκαιρία. Είναι δεδομένη η έκθεση της Ιταλίας κατά 80 δις στην παραπαίουσα τουρκική οικονομία. Η όποια ψυχρότητα υπάρξει στις ιταλο-τουρκικές θέσεις θα φέρει πρώτα απ’ όλα προβλήματα στην τουρκική οικονομία, που ήδη δοκιμάζεται ακόμη πιο σκληρά μετά τους φονικούς σεισμούς της 6ης Φεβρουαρίου.
Η Ελλάδα έχει μία μοναδική ευκαιρία και ακόμη περισσότερα πλεονεκτήματα που πρέπει να εκμεταλλευτεί. Μέσα στην ενιαία ευρωπαϊκή οικογένεια Ελλάδα και Ιταλία έχουν πολλά περισσότερα που τις ενώνουν από αυτά που μπορεί να τις χωρίζουν. Και πάνω σε αυτά πρέπει να καλλιεργηθεί η σχέση πρωτίστως βιομηχανικής συνεργασίας, που θα δώσει την απαιτούμενη ώθηση στην ελληνική οικονομία προς την ανάπτυξη και την αύξηση του ΑΕΠ.
Η συμφωνία της Ιταλίας με την υπηρεσιακή κυβέρνηση της Λιβύης «σώζεται» φτάνει να υπάρξει συνεννόηση ότι θα ανανεωθεί με την επόμενη κυβέρνηση που θα αναδειχθεί νομίμως από τις εκλογές. Μία λύση win-win, αφού θα μπορούσε να συνοδεύεται από εγγύηση για την ταυτόχρονη πίεση από την ιταλική κυβέρνηση για την οριοθέτηση ΑΟΖ της Λιβύης με την Ελλάδα. Κι επί τούτου να χρησιμοποιηθεί ως δέλεαρ και το πρόγραμμα ναυπήγησης των νέων κορβετών.
