Σε μια άλλη συνθήκη, ένα εκτός έδρας Χ του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ θα ήταν καλό αποτέλεσμα. Σε αυτή τη συγκυρία, τα συμπεράσματα είναι άβολα για τους «ερυθρόλευκους».
Γράφει ο Δημοσθένης Χριστόπουλος
Λόπες, Άλεφ, Οικονόμου, Πόνσε, Μάνταλος: αυτές ήταν οι απουσίες της ΑΕΚ πριν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Κατά τη διάρκεια του ματς χάθηκε και ο Κλωναρίδης, χάθηκε και ο Γαλανόπουλος, ο Ουζουνίδης -λογικά- κοίταξε με απόγνωση τον πάγκο πριν αναγκαστεί να περάσει ως αλλαγή στο ματς τον Μοράν και τον Μπογέ για να μην πετάξει λευκή πετσέτα, έναν παίκτη δηλαδή που απλά ξέμεινε στο ρόστερ χωρίς να υπολογίζεται και έναν που μπήκε στην αποστολή περισσότερο για ψυχολογικούς και λιγότερο για αγωνιστικούς λόγους.
Όταν τα δεδομένα του ματς είναι αυτά και κόντρα σε έναν πιο φρέσκο Ολυμπιακό που έχει προηγηθεί δεν έρχεται η ήττα, τότε είναι να αναρωτιέται κανείς: πότε τελικά θα χάσει η ΑΕΚ από τον Ολυμπιακό; Φυσικά, για το γεγονός ότι η Ένωση μοιάζει να έχει χτυπηθεί από επιδημία τραυματισμών μπορεί να γίνει άπειρη συζήτηση. Το εύκολο θα ήταν να τα ρίξουμε όλα στις κακοκεφιές της Θεάς Τύχης. Αλλά αυτό είναι η βολική εξήγηση. Η δύσκολη -και ουσιαστική- θα ήταν να βρεθεί τι διάολο γίνεται σε επίπεδο φυσικής κατάστασης. Διότι κάτι πάει πολύ, μα πάρα πολύ στραβά σε αυτόν τον τομέα.
Οι τρομακτικές απουσίες της ΑΕΚ σε αυτό το παιχνίδι έκαναν το «διάβασμα» του παιχνιδιού της μια σχετικά εύκολη υπόθεση από έναν κανονικό προπονητή – και ο Ολυμπιακός φέτος μοιάζει να έχει όχι μόνο κανονικό αλλά και καλό προπονητή.
Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν πολύ καλά διαβασμένοι και αυτό φάνηκε κατά βάση στο πρώτο ημίχρονο (γιατί στην επανάληψη τα πράγματα έγιναν rock and roll): η ΑΕΚ μπήκε με διάθεση να πιέσει από το πρώτο λεπτό, τακτική που ο Ουζουνίδης δεν την αλλάζει ούτε με βασανιστήρια όσες απουσίες και αν έχει η ομάδα του και όσο και αν ο τακτικισμός μοιάζει αναγκαίος στην συγκυρία. Και πολύ λογικα, ο Ολυμπιακός επένδυσε στα κλεψίματα στον χώρο του κέντρου ώστε να χτυπήσει την ΑΕΚ στις κακές επιστροφές της, τομέας στον οποίο έχει φανεί πως έχει μεγάλο θέμα η νέα, επιθετικογενής Ένωση του Ουζουνίδη.
Από την άλλη, ήταν και η ΑΕΚ που έμοιαζε να έχει πλήρη συνείδηση αυτής της αδυναμίας της και δεν ρίσκαρε ιδιαίτερα όποτε έχανε την μπάλα στο χώρο του κέντρου: τα εσκεμμένα φάουλ γινόντουσαν άμεσα, ο Σουηδός ρέφερι είχε πάρει απόφαση πως δεν θα βγάλει κίτρινες στο πρώτο ημίχρονο και έτσι η γηπεδούχος δεν πλήρωσε την αδυναμία της στο αμυντικό transition. Αλλά και ο Ολυμπιακός, με εξαίρεση μια φάση που ο Χασάν έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι, έμοιαζε αργός στην σκέψη και στην εκτέλεση για να εκμεταλλευτεί αποτελεσματικά την αδυναμία της ΑΕΚ στο αμυντικό transition.
Η ΑΕΚ από την άλλη δεν μπόρεσε στο πρώτο ημίχρονο να μετουσιώσει την υπεροχή της σε γκολ, κάτι που ήταν τεράστια προϋπόθεση για να πάρει το ματς με βάση το ανύπαρκτο βάθος πάγκου της. Ούτε αυτό φυσικά είναι ζήτημα κακοτυχίας αλλά κάτι απόλυτα εξηγήσιμο. Ο Μπακασέτας ξεκίνησε θεωρητικά ως αριστερό χαφ αλλά είχε ξεκάθαρη εντολή να συγκλίνει στον άξονα για να σουτάρει (και κάπως έτσι είχε ένα δοκάρι) με αποτέλεσμα η ΑΕΚ να έχει πλάγια ανάπτυξη μόνο από τα δεξιά. Οι Γκάλο, Μπακάκης ωστόσο -αν και έσβησαν τον Λάζαρο- είχαν πολύ κακή συνεργασία στο επιθετικό κομμάτι, ο Λιβάγια αναγκαζόταν να βγαίνει συνεχώς εκτός περιοχής για να σπάει τη μπάλα προς τα δεξιά και να «διορθώνει» τους κακούς συνδυασμούς των δυο ακραίων δεξιοπόδαρων συμπαικτών του. Έτσι δεν είχε την ευχέρεια να παίρνει σωστή θέση μέσα στην περιοχή με αποτέλεσμα οι αμυντικοί του Ολυμπιακού να κάνουν σχετικά εύκολα τη δουλειά τους, παρά τις όποιες απειλές δημιούργησε ο Κροάτης.
Στην επανάληψη η ποδοσφαιρική λογική πήγε περίπατο. Ο Ολυμπιακός σκόραρε ένα γκολ-απόρροια της ατομικής ποιότητας του Φορτούνη (και όχι ομαδικής λειτουργίας) και κάπου εκεί το ματς έγινε ροντέο. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει τα βασικά από μπάλα και να πίστεψε πως αυτό το παιχνίδι δεν τελείωσε την ώρα και τη στιγμή που η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα του Μπάρκα. Με την δυνατότητα παρέμβασης του Ουζουνίδη στο παιχνίδι να περιορίζεται σε ποδοσφαιριστές ξεχασμένους και ανέτοιμους (Μοράν, Μπογέ), το 0-1 υπέρ του Ολυμπιακού έμοιαζε αληθινός Γολγοθάς για τους γηπεδούχους.
Ενδεικτικές της απώλειας κάθε λογικής είναι δυο φάσεις της ΑΕΚ: η μία είναι η ευκαιρία του Μοράν (!) που άπαντες θεωρούσαν πως βρίσκεται στο παιχνίδι απλά για να μην παίξει η ΑΕΚ με δέκα παίκτες και η άλλη το γκολ του Μπακασέτα, το οποίο αν και μπήκε με απόλυτα ορθολογικό τρόπο (το μοίρασμα του σκόρερ της ΑΕΚ στον Γκάλο και το άμεσο σπριντ του για να πάρει θέση βολής μέσα στην περιοχή είναι κίνηση επιτελικού μέσου για σεμινάριο) προήλθε από την μεριά που η ΑΕΚ ήταν πιο ακίνδυνη σε όλο το παιχνίδι, δηλαδή την δεξιά (η κακή μέρα της δεξιάς πλευράς μάλιστα λίγο έλειψε να στοιχήσει στην κούρσα του Ποντένσε στο τελευταίο λεπτό).
Από την άλλη, παρά τον όποιο παραλογισμό μπορεί να διακρίνει και να αναλύσει κανείς στο δεύτερο ημίχρονο, δεν γίνεται να μην μείνουμε σε μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα: όταν μια ομάδα καταλήγει να παίζει με τα δευτεροτρίτα της σε ντέρμπι και τελικά ο αντίπαλος απλά την δυσκολεύει από το να πάρει την νίκη (και δεν επικρατεί), τότε πολύ απλά αυτό σηματοδοτεί την οριστικοποίηση μιας αλλαγής συσχετισμών. Η ΑΕΚ είναι αυτή τη στιγμή μια ομάδα που δεν χωράει στο μυαλό της η πιθανότητα πως θα χάσει από τον Ολυμπιακό, παίζει εναντίον του και στη χειρότερη βραδιά της, με τα πάντα εναντίον της μπορεί να συμβιβαστεί (και όχι με μεγάλη χαρά…) με την ισοπαλία αλλά ποτέ, μα ποτέ με την ήττα.
Το αποτέλεσμα του ΑΕΚ-Ολυμπιακός μπορεί να είναι η ισοπαλία. Αλλά όποιος δεν βλέπει πως όλα τα διαμορφωμένα δεδομένα του παιχνιδιού μετουσιώνουν αυτή την ισοπαλία στην απόδειξη ότι ο χαρακτήρας της ΑΕΚ κόντρα στον Ολυμπιακό έχει διαμορφωθεί με την Ένωση να λαμβάνει ψυχολογικά τον ρόλο του φαβορί και τους «ερυθρόλευκους» τον ρόλο του αουτσάιντερ στα μεταξύ τους ματς, τότε μάλλον δεν θέλει να το δει: πρόκειται για την απόλυτη αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα στις δυο ομάδες μέχρι και 2-3 χρόνια πριν. Ας το πούμε με μια πρόταση και ας μοιάζει βαρύγδουπη: από την στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν πήρε αυτό το παιχνίδι, είναι ξεκάθαρο πως διανύουμε μια περίοδο που τα κιλά του ειδικού βάρους της φανέλας του, είναι λιγότερα από αυτά της ΑΕΚ.