Να έχεις άλλη μια μέρα την ευκαιρία να τα πας καλύτερα εκεί που χωλαίνεις. Να έχεις την τύχη να δεις τον ήλιο κατάματα γι’ άλλη μία φορά. Να έχεις χρόνο ν`αγναντέψεις τον ορίζοντα και να γεμίσεις τους πνεύμονές σου με οξυγόνο. Ν’ αφουγκραστείς τη φύση και τους ήχους της. Να νιώσεις μέρος του θείου σχεδίου, του Όλου.
Μόνο ευγνωμοσύνη έχω, χρόνε, για σένα. Θέλω να μου δίνεσαι κι ας πέφτω στις τρικλοποδιές της ζωής. Θέλω να σε έχω για να μπορώ να στέκομαι πάλι στα πόδια μου οπλισμένη με νέα αποφασιστικότητα.
Δεν με απασχολεί το άγγιγμά σου, που αφήνει ίχνη βαθιά στην επιδερμίδα μου. Περισσότερο με νοιάζουν οι ρυτίδες της ψυχής μου. Ακόμη όμως κι αυτές, μόνο εσύ μπορείς να τις απαλύνεις με την σοφία που χαρίζεις στο πέρασμά σου.
Διότι είσαι σπουδαίος δάσκαλος. Αυστηρός μεν, αλλά πάνσοφος. Ξεκαθαρίζεις τα τοπία εκεί όπου η ανθρώπινη όραση αποδυναμώνεται από την ομίχλη των συναισθημάτων.
Χαίρομαι που είσαι εδώ. Εσύ είσαι το δώρο μου. Εσένα επιθυμώ. Κάθε τέλος Δεκεμβρίου αποχαιρετώ τις παλιές συμπεριφορές και τα λάθη μου. Είναι τότε που ετοιμάζομαι ν’ ανταμώσω νέες προοπτικές. Ν’ αποδείξω ότι έμαθα πως ν’αγαπάω πιο πολύ τη ζωή, τους άλλους και κυρίως τον εαυτό μου.
Εσύ δεν αλλάζεις. Έρχεσαι με μια άλλη ονομασία που είναι μόνο για τα ημερολόγια. Παραμένεις ο ίδιος. Το ζητούμενο είναι ν’ αλλάζω εγώ. Να βελτιώνομαι και να μην επαναλαμβάνω τα λάθη μου, που μου κοστίζουν εσένα.
Σου υπόσχομαι να μην σε σπαταλήσω ανώφελα εφέτος. Να εκμεταλλευτώ όλα σου τα μικροσκοπικά δευτερόλεπτα. Να τα διαχειριστώ με σύνεση κι ευαισθησία. Στο υπόσχομαι και εύχομαι από καρδιάς για όλους μας: να συνεχίσεις να μακραίνεις τη ζωή μας με τον ερχομό σου.
Από την Σαντίνα Δεναξά