Οι ημέρες του Πολέμου στην Ουκρανία αποκάλυψαν τον διχασμό ανάμεσα σε ΕΕ και ΗΠΑ αλλά και τα επικίνδυνα «παιχνίδια» του ΝΑΤΟ
Εικοσιμία ημέρες πολέμου συμπληρώνονται σήμερα, Τετάρτη, και ήδη οι διεθνείς αναταράξεις είναι σημαντικές αναδεικνύοντας νέα στρατόπεδα, νέες συμμαχίες, νέες αδυναμίες και νέους παίχτες στη γεωοπολιτική σκακιέρα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που ανέδειξε η ένοπλη σύρραξη στην Ουκρανία είναι η αδυναμία της Ευρώπης να ηγηθεί μιας προσπάθειας εύρεσης λύσης σε σύντομο χρονικό διάστημα με τον Εμανουέλ Μακρόν να προσπαθεί να ηγηθεί και να «μπει στα παπούτσια» της Άνγκελα Μέρκελ, τον Όλαφ Σολτς να προχωρεί σε σπασμωδικές κινήσεις αφήνοντας πίσω του πολιτικές δεκαετιών και αποφασίζοντας να επιδοθεί η Γερμανία σε ένα ράλι εξοπλισμών ύψους 100 δισεκατομυρίων ευρώ, και τελικά την Ευρώπη να εκπροσωπούν με επίσκεψή τους στο Κίεβο οι πρωθυπουργοί της Πολωνίας, της Σλοβενίας και της Τσεχίας.
Το χειρότερο, όμως, που έχει πετύχει η Ευρώπη είναι να προσδεθεί στο άρμα των ΗΠΑ οι οποίες – σε μεγάλο βαθμό ανέξοδα – επιδίδονται σε ένα μπαράζ κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας με μέτρα, όμως, που τελικά «πληγώνουν» την ευρωπαϊκή οικονομία σε επίπεδο ενέργειας, πρώτων υλών, κόστους καυσίμων κτλ. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε όλοι και εδώ στην Ελλάδα με τις τιμές των καυσίμων «στον Θεό», τις ανατιμήσεις στα προϊόντα να είναι συνεχείς και τις επιχειρήσεις να βλέπουν ένα νέο πρόβλημα να πέφτει στην πλάτη τους την ώρα που είπαμε «δόξα τω Θεω» με την πανδημία.
Την ίδια ώρα ακόμα και ο ίδιος ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι διαπιστώνει τα τελευταία 24ωρα ότι η βοήθεια από το ΝΑΤΟ στην οποία ήλπιζε δεν θα έρθει ποτέ με αποτέλεσμα να παραδέχεται πλέον ότι «η Ουκρανία δεν θα γίνει ποτέ μέλος του ΝΑΤΟ». Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο Ουκρανός πρόεδρος δικαιώνει τον Βλαντιμίρ Πούτιν ο οποίος από την αρχή επισήμαινε τους κινδύνους από την παρουσία μιας πυρηνικής δύναμης όπως το ΝΑΤΟ στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας, σε μια διατάραξη, δηλαδή, ισορροπιών που είχαν λειτουργήσει από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μέχρι και σήμερα.
Το ΝΑΤΟ, μια συμμαχία κρατών η οποία αποδέχεται τις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας, τις απειλές, δηλαδή, ενός κράτους-μέλους της βορειοατλαντικής συμμαχίας σε βάρος ενός άλλου κράτους-μέλους, αποδεικνύεται ότι «έπαιξε» με τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, των Ουκρανών, χαϊδεύοντας τα αυτιά ότι μπορεί να γίνει η ένταξη της χώρας, όταν, όμως, τα πράγματα έγιναν σοβαρά τότε ακολούθησε την τακτική «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω».