Η διάσειση στα παιδιά συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο προβλημάτων ψυχικής υγείας σε σύγκριση με τον ορθοπεδικό τραυματισμό, σύμφωνα με μια 10ετή αναδρομική μελέτη κοόρτης από τον Καναδά. Μεταξύ 400.000 νέων ηλικίας 5 έως 18 ετών, όσοι είχαν διάσειση διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο για προβλήματα ψυχικής υγείας, καθώς και αυτοτραυματισμό και ψυχιατρική νοσηλεία, ανέφεραν η Andrée-Anne Ledoux, PhD, του Παιδιατρικού Νοσοκομείου του Ερευνητικού Ινστιτούτου του Ανατολικού Οντάριο, και οι συνεργάτες του. Το ποσοστό επίπτωσης οποιουδήποτε προβλήματος ψυχικής υγείας ήταν 11.141 ανά 100.000 άτομα-έτη στην ομάδα διάσεισης έναντι 7.960 ανά 100.000 ανθρωπο-έτη στην ομάδα ορθοπεδικών τραυματισμών, σημείωσαν στο JAMA Network Open.
“Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι κατά τις επισκέψεις παρακολούθησης διάσεισης, οι γιατροί θα πρέπει να αξιολογούν την ψυχική υγεία των ασθενών”, έγραψαν ο Ledoux και οι συνεργάτες του. “Βρέθηκε ότι η συνεργατική φροντίδα και η θεραπεία ψυχικής υγείας βελτιώνουν τα αποτελέσματα στην παιδιατρική διάσειση με χρόνια συμπτώματα”. Ενώ ένα στα πέντε παιδιά στον Καναδά έχει διαταραχή ψυχικής υγείας, αυτό το ποσοστό ήταν υψηλότερο μεταξύ των παιδιών και στις δύο ομάδες μελέτης. “Αυτό μπορεί να οφείλεται σε διαφορές στη χρονική περίοδο και στη μέθοδο εντοπισμού ή/και καθορισμού προβλημάτων ψυχικής υγείας”, πρότειναν οι συγγραφείς.
“Μπορεί επίσης να αντικατοπτρίζει την αμοιβαία εμπειρία τραύματος, καθώς έχει αναφερθεί ότι άτομα με ορθοπεδικό τραυματισμό μπορεί να έχουν μακροχρόνιες αλλαγές συμπεριφοράς μετά τον τραυματισμό. Μια τέτοια μεγάλης κλίμακας μελέτη υπογραμμίζει τις συσχετίσεις μεταξύ διάσεισης και ψυχικής υγείας, αλλά εγείρει επίσης σημαντικά αναπάντητα ερωτήματα”, έγραψε ο Talin Babikian, PhD, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, σε ένα προσκεκλημένο σχόλιο. Παρά την αυξημένη ανησυχία για τη δημόσια υγεία σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των διάσεισης, “ο μηχανισμός αυτού του αυξημένου κινδύνου παραμένει σε μεγάλο βαθμό αδιευκρίνιστος”.
Ο Babikian προειδοποίησε για μια παγίδα διχοτομίας όταν συζητούσε τον ρόλο των διάσεισης σε αυξημένα προβλήματα ψυχικής υγείας στη νεολαία, με “τεχνητό διαχωρισμό ψυχικών έναντι σωματικών, ψυχολογικών έναντι νευρολογικών και οργανικών έναντι περιβαλλοντικών. Αυτές οι διαιρέσεις είναι σε μεγάλο βαθμό απομεινάρια της ιστορικής διαμόρφωσης των προπονητικών μας παραδειγμάτων. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα πλαίσια αναφοράς χαρακτηρίζουν το ίδιο σύστημα: το περίπλοκο νευρικό μας σύστημα. Η νεολαία φτάνει σε μια διάσειση όχι ως λευκή πλάκα, αλλά μάλλον ως μια ταπισερί κινδύνων και ανθεκτικοτήτων — προσωπικών, οικογενειακών και περιβαλλοντικών”, σημείωσε ο Μπαμπικιάν.
Η μελέτη αντιστοίχισε 152.321 παιδιά (μέση ηλικία 13 ετών, 56,7% αγόρια) που είχαν διάσειση με 296.482 που είχαν ορθοπεδικό τραυματισμό (διάμεση ηλικία 13 ετών, 57,9% αγόρια) από τον Απρίλιο του 2010 έως τον Μάρτιο του 2020 στο Οντάριο του Καναδά. “Οι ορθοπεδικοί τραυματισμοί έχουν αποδειχθεί ότι αποτελούν μια καλή ομάδα σύγκρισης, καθώς μοιράζονται εμπειρίες που σχετίζονται με τραυματισμούς. Εάν ένας ασθενής είχε περισσότερες από μία διάσειση ή ορθοπεδικό τραυματισμό, το πρώτο διαγνωσμένο περιστατικό συμπεριλήφθηκε στη μελέτη. Τα παιδιά αποκλείστηκαν από τη μελέτη εάν δεν είχαν συνεχή κάλυψη Προγράμματος Ασφάλισης Υγείας του Οντάριο τα 5 χρόνια πριν από το συμβάν με δείκτη τραυματισμού ή εάν είχαν διάγνωση ψυχικής υγείας το έτος πριν από το συμβάν ή κωδικό διάγνωσης ψυχικής υγείας κατά τη διάρκεια του ευρετηρίου τους επίσκεψη.