Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων κι όλοι ψάχνουμε να βρούμε δώρα για τους αγαπημένους μας. Ο καθένας ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες φυσικά. Οι βιτρίνες έχουν βάλει τα καλά τους κι οι πωλήτριες όλη την ευγένεια και την υπομονή τους. Οι δρόμοι πιο γιορτινοί από κάθε άλλη εποχή του χρόνου.
Λίγοι όμως θα σκεφτούμε ένα δώρο που είναι ό,τι πιο όμορφο αλλά δυστυχώς σπάνιο… μια αγκαλιά. Ναι, μια αγκαλιά. Μια τόσο απλή κίνηση που όμως την έχουμε λίγο ξεχάσει. Σταματάμε στην τυπική χειραψία, τις τυπικές ευχές και τέλος.
Πριν ανοίξουμε όμως το πορτοφόλι μας, ας ανοίξουμε τα χέρια να αγκαλιάσουμε τη γειτόνισσα που τσακωθήκαμε γιατί μας πήρε τη θέση πάρκινγκ. Περίμενε κι η ίδια αρκετή ώρα, είχε κουραστεί κι είχε εκνευριστεί. Δεν είχε λόγο να τσακωθεί για κάτι τόσο ασήμαντο.
Να αγκαλιάσουμε τους γονείς μας γιατί είναι μοναδικοί και τους οφείλουμε πολλά. Γιατί ξέρουμε πως δε θα τους έχουμε για πάντα και θα λυπηθούμε πολύ όταν συνειδητοποιήσουμε πως δεν τους αγκαλιάσαμε όσο το είχαν ανάγκη και δεν τους είπαμε «σ’ αγαπώ» όσο τους άξιζε. Γιατί πρέπει να θυμηθούμε πόσες φορές μας πήραν οι ίδιοι αγκαλιά για να μας παρηγορήσουν ή να μας ζεστάνουν.
Να αγκαλιάσουμε την πεθερά μας γιατί είναι μεγάλη γυναίκα, κουρασμένη απ’ τα χρόνια, με έννοιες που ίσως δε περίμενε σ’ αυτή την ηλικία. Ξέρουμε πως «βρέχει» λιγουλάκι τη γλώσσα της σχολιάζοντάς μας αλλά αυτή είναι η ουσιαστική έννοια των γιορτών… η συγχώρεση. Η δική μου η γιαγιά όταν μετάνιωνε για κάτι που είχε πει, έλεγε «κι αν είπα καμιά κουβέντα πλάκωσέ την κάτω από μια πέτρα». Πέτρες, λοιπόν, για τις γιορτινές μέρες.
Να αγκαλιάσουμε τον σύζυγο που τσακωθήκαμε πάλι σήμερα γιατί είμαστε κι οι δυο κουρασμένοι και γιατί μερικές φορές «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Γιατί είχε μια δύσκολη μέρα στη δουλειά κι αυτό που περιμένει μπαίνοντας στο σπίτι δεν είναι το φαγητό ή το σιδερωμένο πουκάμισο αλλά αυτή η απλή αγκαλιά που θα γαληνέψει την ψυχή του. Γιατί κι αυτός θα καταλάβει πόσο σημαντική είναι αυτή η κίνηση και κάποια άλλη στιγμή θα την κάνει σε εμάς.
Να αγκαλιάσουμε τα αδέρφια μας. Το πιο πολύτιμο δώρο που πήραμε απ΄ τους γονείς μας. Τους παντοτινούς μας αγγέλους. Που άλλο θέλαμε να πούμε κι άλλο είπαμε. Που άλλο εννοούμε κι άλλο εννοήθηκε. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα τσακωνόμαστε γιατί πολύ απλά, είμαστε αδέρφια. Γιατί τελικά δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.
Να αγκαλιάσουμε τους φίλους μας που τους αγαπάμε, που τους σκεφτόμαστε αλλά θεωρούμε πως μεγαλώσαμε για αγκαλίτσες με τις φίλες μας. Μια ζεστή αγκαλιά δεν έχει ηλικία και φυσικά δεν έχει όριο. Θα πρέπει να είναι μια αυθόρμητη κίνηση. Γιατί κι η φιλενάδα μας μεγάλωσε κι έχει τη δική της οικογένεια με τις δικές της έννοιες και μερικές φορές πρέπει να υπενθυμίζουμε πως τίποτα δεν αλλάζει μέσα σε μια πραγματική φιλία.
Να αγκαλιάσουμε τον δάσκαλο που καθημερινά περνάει τόσες ώρες με τα παιδιά μας προσπαθώντας να αγνοήσει την ταράτσα που στάζει και την πόρτα που μπάζει κρύο. Που φωνάζει, βάζει τιμωρίες κι επαναληπτικά διαγωνίσματα αλλά δεν κάνει μόνο αυτό. Να τον αγκαλιάσουμε για τις γνώσεις που προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά μας. Κι αν φώναξε τις προάλλες άδικα γιατί κάποιο παιδάκι μιλούσε αλλά το δικό μας την πλήρωσε, ας σκεφτούμε πως καθημερινά έχει δεκάδες διαφορετικές προσωπικότητες να κουμαντάρει.
Τέλος, το πιο σημαντικό είναι να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας. Όχι βιαστικά γιατί πρέπει να τελειώσουμε με το γιορτινό τραπέζι ή γιατί θα καούν τα μελομακάρονα. Να τα αγκαλιάσουμε σαν να είναι τα μοναδικά πλάσματα στον κόσμο. Να νιώσουμε κι οι δύο πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Πως αυτή η αγκαλιά έσβησε τον κόσμο γύρω μας και είμαστε μόνο εμείς κι η αγάπη μας. Να τα διδάξουμε πόση ζεστασιά έχει αυτή τη κίνηση και παρότι είμαστε μεγαλύτεροι την έχουμε κι εμείς μεγάλη ανάγκη.
Μια αγκαλιά, λοιπόν, δίχως χρήματα, δίχως λαμπερά ρούχα, δίχως λόγια, δίχως δώρα γιατί από μόνη της είναι το πιο μεγάλο δώρο.