Γεννήθηκα ηθοποιός. Η οικογενειακή παράδοση, υποθέτω. Δεν ξέρω τι στα κομμάτια θα είχα γίνει αν δεν είχα ασχοληθεί με την υποκριτική.
Πρωτόπαιξα σε ηλικία 6 μηνών στην ταινία The Company She Keeps του 1951. Οι γονείς μου Dorothy και Lloyd Bridges είχαν επισκεφθεί στο στούντιο το φίλο τους John Cromwell. Η Jane Greer έπαιζε σε μια σκηνή όπου χρειαζόταν ένα μωρό. Η μητέρα μου πετάχτηκε, τους είπε “Εδώ, πάρτε το δικό μου” και με έδωσε στην Jane. Υποτίθεται πως ήταν μια σκηνή με ένα μωρό που κλαίει, όμως εγώ ήμουν πολύ ήσυχος. “Άντε, ρίξ’ του μια τσιμπιά” φώναξε η μητέρα μου. Η Jane με τσίμπησε κι εγώ άρχισα να κλαίω. Τριάντα τρία χρόνια αργότερα συμπρωταγωνιστούσαμε μαζί με την Jane στο Έρωτας δίχως αύριο. Είχαμε μια σκηνή μαζί και της λέω: “Jane, έχω πρόβλημα. Ρίξε μου μια τσιμπιά για να ξεκινήσω”.
Σε αντίθεση με άλλους γονείς στη σόουμπιζ, ο πατέρας μου μας ενθάρρυνε με τον αδελφό μου να ασχοληθούμε με την ηθοποιία. Κάποτε συμμετείχε σε ένα πολύ δημοφιλές σόου, το Sea Hunt. Σε ένα επεισόδιο υπήρχε ρόλος για έναν οκτάχρονο. “Άντε, Jeff”, με παρότρυνε, “έλα να παίξεις μαζί με τον πατέρα σου”. Αυτός μου δίδαξε όλα τα βασικά της υποκριτικής.
Ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικός στο Sea Hunt. Ο κόσμος νόμιζε πως ήταν αληθινός δύτης που είχε πάρει κάποια μαθήματα ηθοποιίας, ενώ στην πραγματικότητα μελετούσε τον Σέξπιρ. Ήταν εξαιρετικός τραγουδιστής, φοβερός στις κωμωδίες, στο δράμα και στα υπόλοιπα θεατρικά είδη. Ηθοποιός παλαιάς κοπής.
Όταν ολοκλήρωσε τον ερμηνευτικό κύκλο του, ο πατέρας μου ταυτοποιήθηκε ως κωμικός. Ως ενήλικας γύρισα δύο ταινίες μαζί του: το Τάκερ: Ο άνθρωπος και το όνειρό του και την Έκρηξη. Στην τελευταία υπήρχε ο ρόλος του θείου, οπότε είπα στον παραγωγό: “Έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις κάποιον που μου μοιάζει, έναν υπέροχο ηθοποιό που λέγεται Lloyd Bridges;”. Έσκασε στα γέλια. “Εντάξει, ο πατέρας σου είναι ένας υπέροχος ηθοποιός, αλλά είναι κάτι παραπάνω από κωμικός;”. Του απάντησα: “Μα τι σκατά λες;”. Είναι απίστευτο πώς οι άνθρωποι ξεχνούν. Τον πέρασαν από κανονικό κάστινγκ. Ο πατέρας μου δεν παραπονέθηκε. Ήταν άψογος επαγγελματίας. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα ζωής για μένα όσον αφορά τη φήμη.
Όταν παίζεται μία ταινία μου στην τηλεόραση και πέφτω πάνω της κάνοντας ζάπινγκ, συνήθως παρακολουθώ μια σκηνή και γυρίζω κάπου αλλού. Όμως, όταν πέφτω πάνω στο Μεγάλο Λεμπόφσκι, κολλάω. Κάθε σκηνή του είναι μεγαλειώδης, το ίδιο και όλες οι ερμηνείες.
Όταν ο Μεγάλος Λεμπόφσκι βγήκε στις αίθουσες, δεν πήγε καλά. Σε πολλούς δεν άρεσε κι αυτό με εξέπληξε. Όμως, όταν γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη και ξαναπέρασε τον Ατλαντικό, θεωρήθηκε καλτ. Είναι περίεργο πώς συμβαίνουν κάποια πράγματα.
Μετά το Μεγάλο Λεμπόφσκι σκέφτηκα πολύ. Δεν ήθελα να είμαι πάντοτε ο Dude, όπως αντίστοιχα ο πατέρας μου είχε ταυτιστεί με το Sea Hunt. Ακόμη κι αν ο ρόλος που ερμηνεύεις είναι πολύ δυνατός, οι άνθρωποι σε κρίνουν ασυνείδητα με το ρόλο που σε έχουν στο μυαλό τους. Γι’ αυτό τα έκανα μπουρδέλο. Είμαι ευτυχής που ο επόμενος ρόλος μου ήταν του προέδρου των ΗΠΑ στην ταινία Η αντιπρόεδρος. Όμως, διάολε, ο Dude ήταν υπέροχος ρόλος! Δε με ενοχλεί καθόλου να με αναγνωρίζουν έτσι.
Νομίζω ότι κατέχω το ρεκόρ της πλέον μακροχρόνιας σχέσης με έναν standman: πάνω από 70 ταινίες. Ονομάζεται Loyd Catlett και πρωτοσυναντηθήκαμε στην Τελευταία παράσταση. Είναι ένας πολύ αγαπημένος φίλος. Γυρίζουμε μία δύο ταινίες το χρόνο, οπότε περνάμε καιρό μαζί.
Ο πατέρας μου ως ηθοποιός έλειπε μεγάλα χρονικά διαστήματα. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμένα. Ευτυχώς, όπως κι εγώ, τα παιδιά μου είναι ευτυχισμένα που έχουν τη γυναίκα μου, τη μητέρα τους Sue. Μετανιώνω που δεν είμαι μαζί τους όσο συχνά θα ήθελα να είμαι.
Ευτυχώς η πατρότητα δεν εξαντλείται όταν τα παιδιά μεγαλώσουν. Ευελπιστώ ότι θα περάσουμε πολλά χρόνια μαζί. Οι κόρες μου έχουν περάσει πλέον τα 30 και προσπαθώ να κάνουμε πράγματα μαζί. Με τη μεγαλύτερη, την Isabel, δουλεύουμε μαζί ένα παιδικό βιβλίο. Η Jessie, η μεσαία, είναι θαυμάσια μουσικός και βοηθός μου σε πολλές ταινίες, ενώ η μικρή, η Hailey, μας βοηθάει να σχεδιάσουμε το καινούριο μας σπίτι. Δε νομίζω να υπάρχει κάτι πιο ικανοποιητικό από το να είσαι δεμένος με τα παιδιά σου όταν γίνονται ενήλικες.
Ένας καλός γάμος σχετίζεται με την οικειότητα και την προσπάθεια να γνωρίσεις τον άλλο όσο καλύτερα μπορείς.
Είμαι 68 ετών. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πραγματικά δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Σου λένε πως η ζωή σου –και είναι γεγονός– περνάει πολύ γρήγορα. Ακούω δύο φωνές στο κεφάλι μου. Η μία λέει: “Φίλε, είσαι 66 και δεν πρόκειται να ζήσεις για πάντα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που θέλεις να κάνεις, οπότε στρώσε κώλο γιατί σε λίγο όλα θα τελειώσουν. Δεν απομένει αρκετός χρόνος”. Η άλλη φωνή στο κεφάλι μου λέει άλλα: “Μπορείς να χαλαρώσεις; Δε θέλεις να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου υλοποιώντας ένα στόχο. Γιατί δε χαλαρώνεις;”.
Τώρα θέλω να ζήσω το εφηβικό μου όνειρο: να είμαι μέλος ενός συγκροτήματος και να παίζω τη μουσική μου.