Παρότι δεν είναι και η πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα όλων των εποχών, η Αργεντινή έχει μάλλον τον μεγαλύτερο αριθμό φιλάθλων εκτός Λατινικής Αμερικής και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι: Το ταλέντο που πάντοτε υπήρχε και θα εξακολουθεί να υπάρχει, η αλητεία και οι χαίτες, ο Diego και ο Leo, η ριγωτή φανέλα με το μαύρο σορτσάκι, το πάθος και η τρέλα στην εξέδρα, η Μπόκα και η Ρίβερ είναι μόνο λίγοι από εκείνους τους παράγοντες για να γουστάρει κάποιος το αργεντίνικο ποδόσφαιρο και όσα αυτό αντιπροσωπεύει για το ίδιο το παιχνίδι. Προχωρήσαμε στο δύσκολο εγχείρημα, να κατατάξουμε σε μια λίστα τους 20 σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της Αργεντινής. Όλοι οι παίκτες της λίστας έχουν κριθεί με βάση την ικανότητά τους, την επιτυχία στις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκαν αλλά και με την εθνική, τις επιδόσεις τους σε μεγάλα παιχνίδια, το legacy και γενικότερα το στίγμα το οποίο άφησαν στο άθλημα.
20. Hernan Crespo
Ο για μια σεζόν ακριβότερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη (όταν άφηνε την Πάρμα για να μετακομίσει στη Ρώμη και την Λάτσιο) ήταν έναν εκρηκτικός επιθετικός που συνδύαζε δύναμη και φινέτσα. Πρόσφερε τις υπηρεσίες του -εκτός των δύο ομάδων που ήδη αναφέρθηκαν- σε Μίλαν, Ίντερ, Τσέλσι, Ρίβερ Πλέιτ και Τζένοα. Έπαιξε σε τρία Μουντιάλ ενώ κατάφερε να γίνει ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει στο Champions League με πέντε διαφορετικές ομάδες.
19. Ricardo Bochini
Οι 20 σπουδαιότεροι Αργεντινοί ποδοσφαιριστές όλων των εποχών
Πολύ πριν τον Diego Maradona, υπήρχε ένας άλλος μάγος που φορούσε το 10 και μάγευε τα πλήθη στο πρωτάθλημα Αργεντινής. Ο Ricardo Bochini πέρασε όλη την καριέρα του (20 σεζόν) στην Ιντεπεντιέντε. Εξαιρετικά προικισμένος τεχνικά, θεωρείται από τους πιο επιτυχημένους ποδοσφαιριστές της χώρας, καθώς κατέκτησε 4 πρωταθλήματα, 5 Copa Libertadores και 2 Διηπειρωτικά. Με την εθνική Αργεντινής είχε 28 συμμετοχής, ενώ ήταν μέλος της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας στα γήπεδα του Μεξικού, το 1986. Μάλιστα, ο Maradona είναι στενός του φίλος και μεγάλος του θαυμαστής. Fun fact: Όταν πέρασε ως αλλαγή στα τελευταία πέντε λεπτά του αγώνα με το Βέλγιο, ο Ντιέγκο του είχε πει “Πάμε μαέστρο, σε περιμέναμε”.
18. Roberto Ayala
Σε αυτή τη λίστα θα βρει κάποιος μερικούς από τους αρτιότερους μέσους που πάτησαν ποτέ χορτάρι και επιθετικούς που δεν μπορούσαν να σταματήσουν να σκοράρουν. Στην ίδια λίστα όμως, υπάρχει χώρος και για πραγματικά σπουδαίους αμυντικούς. Όπως ακριβώς ήταν ένας από τους αγαπημένους διαχρονικά παίκτες των οπαδών της Βαλένθια. Ο Roberto Ayala, δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Έπαιξε 115 φορές με την εθνική (τις 63 ως αρχηγός), ενώ στην ομάδα της Ισπανίας πέρασε τα καλύτερά του χρόνια (8 σεζόν) κατακτώντας μεταξύ άλλων και ένα Κύπελλο UEFA.
17. Sergio Aguero
Πολλοί τον κριτικάρουν λέγοντας πως τα δίνει όλα για την Μάντσεστερ Σίτι και όχι για την εθνική ομάδα. ίσως και να έχουν δίκιο. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κλάση του. Εμφανίστηκε σαν παιδί-θαύμα σε ηλικία 15 ετών με την Ιντεπεντιέντε και πλέον, στα 30 του είναι ένας από τους πιο φονικούς επιθετικούς των ευρωπαϊκών γηπέδων. Έχοντας κερδίσει δύο πρωταθλήματα Αγγλίας, συγκαταλέγεται μεταξύ των θρύλων της Σίτι, με την οποία μετρά μέχρι στιγμής 151 γκολ σε 218 ματς. Και σίγουρα έχει μέλλον μπροστά του.
16. Amadeo Carrizo
Ο 92χρονος σήμερα Carrizo υπήρξε ένας από τους μυθικότερους παίκτες της Ρίβερ Πλέιτ, συμπληρώνοντας 24 σεζόν κάτω από τα δοκάρια της. Παράλληλα, ήταν από τους πρώτους τερματοφύλακες που συνήθιζαν να παίζουν μακριά από την εστία τους, φέρνοντας επανάσταση στο ίδιο το παιχνίδι, πολύ πριν αυτό γίνει cool. Μιλάμε άλλωστε για την δεκαετία του ’50, κυρίως. Από τους σπουδαιότερους τερματοφύλακες αυτού του στυλ που έβγαλε ποτέ η Λατινική Αμερική μαζί με τους Hugo Orlando Gatti, René Higuita και José Luis Chilavert.
15. Javier Mascherano
Σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους στην ιστορία της εθνικής ομάδας, ο αμυντικός μέσος από το Σαν Λορέντζο, κατάφερε να γίνει πραγματικό σύμβολο, ενώ πλέον είναι ο άνθρωπος με τις περισσότερες συμμετοχές (147) στην Αλμπισελέστε. Έπαιξε σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα και ήταν αρχηγός της ομάδας, πριν παραδώσει το περιβραχιόνιο στον Messi. Συνεχίζει, για λίγο ακόμη, την καριέρα του στην Κίνα, αφού έχει περάσει μεταξύ άλλων από Λίβερπουλ και Μπαρτσελόνα.
14. Antonio Rattin
Ο Rattin θα μείνει στην ιστορία ως ο παίκτης που αποβλήθηκε στον προημιτελικό του 1966 με αντίπαλο την Αγγλία και αρνήθηκε να εγκαταλείψει το γήπεδο, αναγκάζοντας τον Sir Alf Ramsey να χαρακτηρίσει ζώα τους Αργεντίνους. Εκτός από αυτό όμως, ο σκληροτράχηλος μέσος ήταν μια από τις σημαίες της Μπόκα, παίζοντας για την ομάδα που υποστήριζε από παιδί για 15 χρόνια και κατακτώντας 5 πρωταθλήματα. Έπαιξε 32 φορές με την εθνική και θεωρείται ένας από τους πιο θαρραλέους παίκτες όλων των εποχών.
13. Oreste Osmar Corbatta
Από πολλούς θεωρείται μέχρι σήμερα η αργεντίνικη απάντηση στον Garrincha. Ένας κοντός επιθετικός με χιλιάδες μύθους να τον συνοδεύουν στην σύντομη και ταραχώδη πορεί του, που περιελάμβανεται περάσματα από τις Ρασίνγκ, Μπόκα και ασφαλώς την εθνική ομάδα. Ήταν πρωταγωνιστής στο Copa America του 1957, το οποίο κατέκτησε η Αργεντινή. Μαζί με τους Omar Sívori και Antonio Angelillo συνέθεταν την επιθετική τριάδα της Αλμπισελέστε, που ήταν γνωστή ως “Οι Άγγελοι με τα άσχημα πρόσωπα”. Θεωρείται ο σπουδαιότερος ντριμπλέρ που εμφανίστηκε ποτέ στην χώρα, έμπλεξε με το αλκοόλ και έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 55 ετών, το 1991. Η Ρασίνγκ (με την οποία κατέκτησε δύο πρωταθλήματα) τον έχει τιμήσει δίνοντας το όνομά του σε δύο δρόμους κοντά στο γήπεδό της.
12. Rene Houseman
Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά, λίγα τετράγωνα μακριά από το Μονουμεντάλ, αλλά η ομάδα στην οποία δοξάστηκε ήταν η Ουρακάν, στην οποία έπαιξε 8 χρόνια, ενώ ήταν μέλος της εθνικής Αργεντινής που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1978 (έπαιξε και στο Μουντιάλ του 1974). Έπαιζε δεξί εξτρέμ, θεωρήθηκε ο διάδοχος του Corbatta και όπως πολλοί Λατινοαμερικάνοι είχε το προσωνύμιο Loco. Τα όσα έκανε με την μπάλα (οι Αργεντινοί δημοσιογράφοι τον θεωρούν στο ίδιο επίπεδο με τον Corbatta), το πάθος του και η ταπεινή του καταγωγή τον έκαναν λαϊκό ήρωα. Αντιμετώπιζε προβλήματα (κι αυτός) με το αλκοόλ και πέθανε τον περασμένο Μάρτιο, σε ηλικία 64 ετών.
11. Javier Zanetti
Μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές μορφές των τελευταίων 20 ετών, με περισσότερες από 600 συμμετοχές με την Ίντερ και 145 στην εθνική (πίσω μόνο από τον Mascherano). Ο ξένος με τις περισσότερες εμφανίσεις στην Serie A, στην οποία παρέμεινε από το 1995 έως και το 2014 και ένας από τους πληρέστερους ακραίους αμυντικούς που εμφανίστηκαν ποτέ.
10. Fernando Redondo
Εξαιρετικά ταλαντούχος και από τους πρώτους αμυντικούς χαφ που ήξεραν πραγματικά πολλή μπάλα. Ένας από τους σταρ των 90s, ηγετική μορφή στο κέντρο της Ρεάλ Μαδρίτης αλλά και της εθνικής, από την οποία αποχώρησε μετά τα καραγκιοζιλίκια του Daniel Passarella (ζήτησε από τους παίκτες με μακριά μαλλιά να κουρευτούν πριν το Μουντιάλ του 1998). Δυστυχώς, οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να κλείσει όπως θα ήθελε την καριέρα του. Παρόλα αυτά, άφησε για μια ολόκληρη δεκαετία το στίγμα του στο ισπανικό πρωτάθλημα.
9. Angel Labruna
Ο σπουδαίος “Παππούς” του αργεντίνικου ποδοσφαίρου (γενν. 1918 – απεβ. 1983) έπαιξε για 20 χρόνια στην Ρίβερ Πλέιτ και κατέκτησε 9 πρωταθλήματα, έχοντας κατά καιρούς συμπαίκτες όπως οι Jose Manuel Moreno, Adolfo Perdernera, Felix Loustau και Alfredo Di Stefano. Δυστυχώς για τον θρυλικό επιθετικό, η διεθνής του καριέρα (37 συμμετοχές) συνέπεσε με την περίοδο που η Αργεντινή απείχε από τα Παγκόσμια Κύπελλα.
8. Daniel Passarella
Αρχηγός της παγκόσμιας πρωταθλήτριας του 1978, ηγέτης στο γήπεδο και ένας από τους κορυφαίους λίμπερο όλων των εποχών. Πέρασε 10 χρόνια στην Ρίβερ Πλέιτ πριν μετακομίσει στην Ιταλία, την δεκαετία του ’80. Μέλος και της εθνικής ομάδας του 1986, που όμως δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου εξαιτίας της κόντρας του με τον Diego Maradona.
7. Ubaldo Fillol
O el Pato (η πάπια) ξεκίνησε την καριέρα του το 1965 στην Κίλμες και την ολοκλήρωσε το 1991 στην Βελέζ. Κατέκτησε 7 πρωταθλήματα με την Ρίβερ, έπαιξε σε τρία Μουντιάλ (1974, 1978, 1982) και φέρει τον τίτλο του κορυφαίου Αργεντινού τερματοφύλακα όλων των εποχών.
6. Gabriel Batistuta
Ενδεχομένως να μην είχε το θεόσταλτο ταλέντο κάποιων εκ των προαναφερθέντων, ωστόσο ο Μπατιγκόλ είναι ενδεχομένως το πιο αποτελεσματικό νο.9 στην ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Στην Φλωρεντία λατρεύτηκε σαν Θεός, ενώ ήταν καθοριστικός και στο ιστορικό Scudetto της Ρόμα, το 2001. Παραμένει ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει σημειώσει χατ τρικ σε δύο διαφορετικά Μουντιάλ, ενώ μέχρι να τον ξεπεράσει ο Μέσι ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας.
5. Omar Sivori
Ακόμη ένας θρυλικός επιθετικός με καριέρα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Πρώτα έγινε μύθος της Ρίβερ και έπειτα της Γιουβέντους (με κάθε μία από αυτές κατέκτησε 3 πρωταθλήματα – συνολικά 6 συνεχόμενους τίτλους). Εκτός από την εθνική Αργεντινής με την οποία αγωνίστηκε 19 φορές και κατέκτησε το Copa America του 1957, είχε και 9 συμμετοχές με την εθνική Ιταλίας.
4. Mario Kempes
Ο προ-Maradona μουντιαλικός ήρωας των Αργεντινών. Ο ψιλόλιγνος επιθετικός από την Κόρδοβα ήταν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν εκτός Αργεντινής που κλήθηκε στην εθνική για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 (έπαιζε στην Βαλένθια) από τον Cesar Luis Menotti. Με τα 6 του γκολ σε εκείνη την διοργάνωση (2 από αυτά στον τελικό με τους Ολλανδούς) κατάφερε να αποζημιώσει τον προπονητή του. Στην καριέρα του πέτυχε πάνω από 300 γκολ και το γήπεδο της γενέτειράς του φέρει το όνομά του.
3. Alfredo di Stefano
Συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Ο Alfredo di Stefano ήταν ο απόλυτος σούπερ σταρ της εποχής του, κατέκτησε 5 συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών με την Βασίλισσα (216 γκ.-282 συμ.), ενώ εκτός από την εθνική Αργεντινής αγωνίστηκε ακόμη σε αυτές της Ισπανίας και της Κολομβίας (σε ανεπίσημους, μη αναγνωρισμένους από την FIFA αγώνες).
2. Lionel Messi
Ξανάγραψε την ιστορία του ποδοσφαίρου και μάλιστα σε μια εποχή που αυτό έμοιαζε να ξεμένει από μυθικούς ήρωες. Από άποψη ταλέντου ίσως και να είναι ο κορυφαίος παίκτης της ιστορίας του αθλήματος και μάλλον είναι απίθανο να ξαναδούμε κάποιον σαν κι αυτόν. Ένα πράγμα του λείπει μόνο και μένει να δούμε αν θα το καταφέρει σε 4 χρόνια στο Κατάρ. Τότε, ίσως και να μπορέσει να πλησιάσει την κορυφή αυτής της λίστας.
1. Diego Maradona
Προτού συνεχίσει να μονοπωλεί τους τίτλους των εφημερίδων και των sites για τα καμώματά του στις εξέδρες ή τις δηλώσεις του, ο Diego άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο ποδόσφαιρο αλλά και τις κοινωνικές προεκτάσεις αυτού. Τα όσα έκανε στα γήπεδα του Μεξικού το 1986 (αλλά και σε εκείνα της Ιταλίας το ’90) και στη θητεία του στην Νάπολι, δύσκολα θα επαναληφθούν από κάποιον. Το αιώνιο debate με τον Messi θα παραμένει για πολλά χρόνια ακόμη. Ίσως όμως ένα Παγκόσμιο Κύπελλο να κάνει τη διαφορά.