Στα πλαίσια της σύγχρονης υλιστικής κοινωνίας στην προσπάθεια να φτάσουμε τον άπιαστο υλιστικό στόχο χάσαμε την ανθρωπιά μας. Βλέπουμε ανθρώπους να προσκυνάνε, κοινώς να γλύφουν για να κατακτήσουν μια θέση που στην ουσία δεν τους αξίζει!Ξεχάσαμε ίσως την τρωτή ανθρώπινη φύση μας.
Πιστέψαμε ότι είμαστε αλώβητοι. Χάσαμε την έννοια της πραγματικής χαράς και ευτυχίας γατί αδειάσαμε την ψυχές σε πρόσκαιρες υλικές απολαύσεις και πουλήσαμε τις ανέμελες στιγμές οικογενειακής και προσωπικής ευτυχίας με περισσότερες εργατοώρες για να πετύχουμε και πάλι να εξασφαλίσουμε όλο και πιο πολλά υλικά αγαθά. Θεοποιήσαμε το χρήμα.
Πουλήσαμε συνειδήσεις, ανθρώπους τον ίδιο μας τον εαυτό. Γίναμε άνθρωποι του συστήματος, ρομπότ, μηχανές, κομμάτια ενός παζλ που λέγεται κέρδος. Και το κέρδος ποιο είναι εν τέλει; Χάσαμε την ουσία της ζωής….
Γιατί φίλοι μου η ευτυχία του ανθρώπου δε βρίσκεται στα πολλά αλλά στα απλά , στα λίγα στις λεπτομέρειες της ζωής. Εκεί λοιπόν να ψάξετε αν θέλετε να απαγκιστρωθείτε από το άγχος της καθημερινότητας.
Πλούσιος είναι εκείνος που αρκείται σε όσα έχει…. Αν όλοι οι άνθρωποι το καταλάβαιναν αυτό δε θα υπήρχαν αδικίες, πόλεμοι, εκμετάλλευση… Κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν.
Εσύ θα αφήσεις τον εαυτό σου να θυσιαστεί στο βωμό του χρήματος; Θα γίνεις δούλος της ύλης; Καλές οι ανέσεις αλλά για να διευκολύνουν τη ζωή μας μόνο.
Οὐδὲν γὰρ ἀνθρώποισιν οἷον ἄργυρος
κακὸν νόμισμ’ ἔβλαστε. τοῦτο καὶ πόλεις
πορθεῖ, τόδ’ ἄνδρας ἐξανίστησιν δόμων,
τόδ’ ἐκδιδάσκει καὶ παραλλάσσει φρένας
χρηστὰς πρὸς αἰσχρὰ πράγμαθ’ ἵστασθαι βροτῶν
πανουργίας δ’ ἔδειξεν ἀνθρώποις ἔχειν
καὶ παντὸς ἔργου δυσσέβειαν εἰδέναι.
Σοφοκλή «Αντιγόνη» στ. 295-301
Ελεύθερη απόδοση
Aπ’ τους θεσμούς που σπάρθηκαν
και φύτρωσαν, και βλάστησαν,
κανέναν δε θά βρεις
απ΄ το χρήμα χειρότερο.
Αν μπεις σε χώρα έρημη,
σε τόπο ρημαγμένο,
κι αν εύρεις σπίτια άψυχα
δίχως ζωής ανάσα,
το χρήμα τα κατέστρεψε,
και ρημαγμένα τ’ άφησε.
Και των ανθρώπων το μυαλό
συνέχεια δασκαλεύει
του ολέθρου ο εκμαυλιστής,
ο ακόρεστος ο πλούτος,
να τον θηρεύουν άπληστα,
την ύλη να λατρεύουν.
Και άνθρωποι, οπού στο πριν
είχαν σωστά τα φρένα
για το καλό και το σωστό,
την ανθρωπιά, το δίκιο,
πανούργοι γίναν,
άδικοι και πονηροί και πλάνοι.