Η Τζένη Μελιτά μπορεί να είναι ένα λαμπερό τηλεοπτικό πρόσωπο, συγχρόνως όμως είναι και το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Η αστεία κοπέλα που δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα της, η φίλη που θα ήθελε κάθε γυναικοπαρέα στις συζητήσεις της, το άτομο που θα σε κάνει να χαλαρώσεις από τα καθημερινά σου προβλήματα και να γελάσεις με την καρδιά σου ακούγοντάς τη να εξιστορεί περιστατικά της δικής της καθημερινότητας. Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν για την Τζένη είναι ότι ακόμα την καταδιώκει το σύνδρομο της καλής μαθήτριας των εφηβικών της χρόνων: «Το είχα συνέχεια, το έχω ακόμα. Είμαι πολύ επιμελής και αυστηρή με το πρόγραμμά μου, κάτι που το είχα και στο σχολείο. Κλασικά απουσιολόγος, κλασικά πρόεδρος της τάξης. Ήταν όλο ένα συνονθύλευμα και στο μυαλό μου έτσι ακριβώς έπρεπε να είναι. Δεν ήμουν ακριβώς φυτό. Ήμουν πιο πεταχτούλα για φυτό» παραδέχεται γελώντας.
Απόφοιτη Νομικής που απαρνήθηκε τις δικαστικές αίθουσες γιατί αγαπούσε τα παιχνιδιάρικα outfits, την εξωστρέφεια και το ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον, η Τζένη γοητεύτηκε σύντομα από τη δημοσιογραφία: «Δεν ήταν το όνειρό μου να γίνω δικηγόρος. Ήμουν από τα παιδιά που δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να κάνουν στα 17 τους χρόνια, κάτι που θεωρώ πολύ λογικό. Αυτό που έκανα λοιπόν ήταν να πάω στη σχολή που πέρασα, στη Νομική. Τελείωσα και αμέσως μετά ξεκίνησα την άσκησή μου σε ένα γραφείο που πραγματικά είναι από τους πιο κακούς εργασιακούς χώρους που έχω συναντήσει. Μου έτυχε ο συγκεκριμένος δικηγόρος, το θέμα είναι όμως πως δεν με έκανε να αγαπήσω το αντικείμενο. Όταν πήγα στη δημοσιογραφία και ξεκίνησα να εργάζομαι, μου φάνηκε ότι είμαι στα πούπουλα» εξιστορεί με απόλυτη ειλικρίνεια.
Η αλήθεια είναι πως δεν πήρε πολύ καιρό στην Τζένη να αντιληφθεί ότι μια καριέρα στη δικηγορία την αφήνει αδιάφορη. «Από τη δεύτερη μέρα που πήγα στο γραφείο πήρα την απόφαση ότι δεν μου ταιριάζει ο συγκεκριμένος χώρος. Θυμάμαι ότι πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου και τους είπα ότι θέλω να φύγω. Μου είπαν “να φύγεις, παιδί μου, αν δεν θέλεις” ». Η Τζένη όμως δεν είναι άνθρωπος που το βάζει εύκολα κάτω. «Είπα να το παλέψω. Έμεινα έξι μήνες και μετά αποχαιρέτησα. Την έκανα την προσπάθειά μου όμως. Έδωσα την ευκαιρία. Ίσως σε ένα άλλο γραφείο τα πράγματα να ήταν πιο ευχάριστα, αλλά δεν το δοκίμασα γιατί είδα ότι δεν μου ταιριάζει και το αντικείμενο. Και δεν μου ταιριάζει το αντικείμενο ως στάση ζωής. Εγώ γενικά δεν μπορώ να μπαίνω σε ένα γραφείο το πρωί και να είμαι σοβαροφανής και με τον πληθυντικό σε όλους. Είμαι έξω καρδιά άνθρωπος».