Λέμφωμα γενετικός παράγοντας: Οι μεταλλάξεις σε πρωτεΐνες που ονομάζονται ιστόνη Η1, οι οποίες βοηθούν στη συσκευασία του DNA στα χρωμοσώματα, αποτελούν συχνή αιτία λεμφωμάτων, σύμφωνα με μια μελέτη που διεξήχθη από ερευνητές στο Weill Cornell Medicine, στο NewYork-Presbyterian και στο Πανεπιστήμιο Rockefeller. Τα ευρήματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέες προσεγγίσεις για τη θεραπεία αυτών των καρκίνων.
Οι επιστήμονες τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρήσει ότι οι μεταλλάξεις στα γονίδια ιστόνης Η1 εμφανίζονται στα λεμφώματα, αλλά δεν γνωρίζουν εάν αυτές οι μεταλλάξεις είναι αιτίες ή επιπτώσεις κακοήθειας. Η μελέτη, η οποία εμφανίζεται στις 9 Δεκεμβρίου στο Nature , αποκαλύπτει ότι ορισμένες μεταλλάξεις της ιστόνης Η1 είναι πράγματι οδηγοί λεμφώματος και προάγουν αυτούς τους καρκίνους χαλαρώνοντας περιοχές του DNA που συνήθως τυλίγονται σφιχτά. Αυτή η χαλάρωση επιτρέπει την παρεκκλίνουσα έκφραση γονιδίων πρώιμης ανάπτυξης που κανονικά κλείνουν εντελώς στα ώριμα λεμφοκύτταρα από τα οποία προέρχονται τα λεμφώματα.
“Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο ευρημάτων που μας δίνουν πληροφορίες σχετικά με την προέλευση των λεμφωμάτων καθώς και τον σημαντικό ρόλο των πρωτεϊνών της ιστόνης Η1 στην ωρίμανση των κυττάρων”, δήλωσε ο συν-ανώτερος συγγραφέας Δρ Ari Melnick, καθηγητής Αιματολογίας της οικογένειας Gebroe και Ιατρική Ογκολογία και μέλος του Sandra and Edward Meyer Cancer Center στο Weill Cornell Medicine.
Οι άλλοι συν-ανώτεροι συγγραφείς της μελέτης ήταν ο Δρ Ethel Cesarman, καθηγητής παθολογίας και εργαστηριακής ιατρικής στο Weill Cornell Medicine και παθολόγος στο NewYork-Presbyterian / Weill Cornell Medical Center, και ο Δρ Alexey Soshnev, μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο εργαστήριο του Δρ. David Allis, του καθηγητή Joy and Jack Fishman στο Πανεπιστήμιο Rockefeller.
Τα λεμφώματα είναι σχετικά συνηθισμένοι καρκίνοι. Κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται περίπου 85.000 άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες και περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι πεθαίνουν από αυτούς. Τα περισσότερα λεμφώματα προκύπτουν από ανοσοκύτταρα που ονομάζονται Β κύτταρα, τα οποία δημιουργούν αντισώματα.
Τα Β κύτταρα σε ένα σύντομο στάδιο του κύκλου ζωής τους συγκεντρώνονται σε περιοχές που ονομάζονται βλαστικά κέντρα στους λεμφαδένες και τη σπλήνα, και υφίστανται μετάλλαξη DNA με σχετικά υψηλό ρυθμό. Αυτό είναι μέρος μιας εξελικτικής στρατηγικής με την οποία τα Β κύτταρα αναπτύσσουν ισχυρότερη εφαρμογή μεταξύ των αντισωμάτων που κάνουν και των ιών ή άλλων στόχων στους οποίους συνδέονται τα αντισώματα. Ένα μειονέκτημα αυτής της αυξημένης μεταβλητότητας είναι ότι καθιστά τα βλαστικά κεντρικά Β κύτταρα πολύ πιο πιθανό να αναπτύξουν καρκινικές μεταλλάξεις – και μάλιστα τα περισσότερα λεμφώματα Β κυττάρων προκύπτουν από Β κύτταρα που βρίσκονται σε αυτήν την ειδική, μεταβλητή κατάσταση. Ωστόσο, οι επιστήμονες δεν έχουν καταλάβει πλήρως ποιες συγκεκριμένες μεταλλάξεις καθιστούν αυτά τα Β κύτταρα καρκινικά.
Πριν από αρκετά χρόνια, οι γονιδιωματικές μελέτες για το λέμφωμα από τους Dr. Melnick και Dr. Cesarman και τις ομάδες τους άρχισαν να αποκαλύπτουν μεταλλάξεις ιστόνης Η1 σε αυτούς τους καρκίνους. Σύντομα και άλλοι ερευνητές τις παρατηρούσαν επίσης. Αυτές οι μελέτες τελικά αποκάλυψαν ότι οι μεταλλάξεις της ιστόνης Η1 είναι αρκετά συχνές στα λεμφώματα – υπάρχουν, για παράδειγμα, σε περίπου τα μισά λεμφώματα Hodgkin και το 30 έως 40 τοις εκατό των πιο κοινών διάχυτων λεμφωμάτων μεγάλων κυττάρων Β (DLBCLs).