Ντιέγκο Μαραντόνα: «Έφυγε» στα 60 του ο πιο χαρισματικός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του αθλήματος
Ήταν 30 Οκτωβρίου του 1960 όταν η οικογένεια Μαραντόνα αποκτούσε τον μικρό Ντιέγκο στην περιοχή του Λανούς στο Μπουένος Άιρες. Φυσικά, δεν μπορούσε να φανταστεί πως το νεογέννητο αγόρι της θα εξελισσόταν στον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ αυτός ο πλανήτης.
Είναι γνωστή άλλωστε η απάντηση που δίνουν όλοι οι Αργεντινοί, και όσοι τους υποστηρίζουν, όταν οι Βραζιλιάνοι υποστηρίζουν πως «ο Θεός έστειλε τον Πελέ στη Γη για να διδάξει ποδόσφαιρο». Η… τάπα έρχεται με τη φράση «Μα, ο Ντιέγκο δεν έστειλε κανέναν», κι έτσι καταλαβαίνει κανείς για το μέγεθος του μύθου που περικλύει τη ζωή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα…
Του μοναδικού «Πίπε Ντ’ Όρο». Του ανθρώπου που τα έβαλε με όλους και με όλα στη ζωή του, που τα έβαλε και με τον ίδιο του τον εαυτό όντας εθισμένος στα ναρκωτικά για μεγάλο διάστημα και που κατάφερε να συσπειρώσει ένα ολόκληρο έθνος γύρω από τη… στρογγυλή θεά και να το οδηγήσει στην ψυχική ανάταση με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986. Ξέρετε, αυτού του Μουντιάλ που ουσιαστικά «καθάρισε» μόνος του τραβώντας από… το χέρι, το δικό του ή του Θεού το ίδιο κάνει άλλωστε, την Αργεντινή.
Και να ήταν μόνο αυτό; Ο «Ντιεγκίτο» οδήγησε τη Νάπολι στην κορυφή της Ιταλίας και στην κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου, δίχασε τους… γείτονες στο Μουντιάλ της Ιταλίας και δεν δίστασε να μιλήσει ακόμα και για τη δράση της καμόρα στο ποδόσφαιρο. Παράλληλα, δεν έκρυψε ποτέ την αντιπάθειά του για τα… μεγάλα κεφάλια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου αλλά και για τον Πελέ, ενώ λατρεύει όσο τίποτα άλλο τη μπάλα, τις όμορφες γυναίκες, τη Μπόκα Τζούνιορς και φυσικά την «Αλμπιτσελέστε»…
Η πορεία του στο ποδόσφαιρο γνωστή και δεν χρειάζονται πολλές και κουραστικές αναφορές στα κατορθώματά του. Εξάλλου, αν και 60 ετών παρέμενε… έφηβος, αντιδραστικός ως… αναρχικός, κόντρα στο εκάστοτε σύστημα και ακομπλεξάριστος όταν έπρεπε να τοποθετηθεί είτε για τον εαυτό του είτε για άλλους μεγάλους αστέρες της εποχής του και του σήμερα.
Γιατί πολύ απλά, ο Μαραντόνα ήταν ένας, μοναδικός κι ανεπανάληπτος. Όπως κι ο Θεός ήταν ένας, έτσι κι ο Ντιέγκο δεν πρόκειται να βρει μιμητή… στον αιώνα τον άπαντα. Πλέον, πήρε τη θέση που τον περίμενε δίπλα στον ύψιστο.