Ένα από τα πιο ιδιαίτερα προϊόντα που μπορούν να μπουν στην κουζίνα ενός σπιτιού είναι σίγουρα το τυρί. Φημισμένα ελβετικά, γαλλικά, αυστριακά αλλά εσχάτως και πολύ αξιόλογα ελληνικά τυριά αποτελούν μια νόστιμη πολυτέλεια, σε μία γκάμα που η αλήθεια είναι ότι εκτείνεται σε ένα τεράστιο φάσμα ποικιλίας και επιλογών. Τα μπαχαρικά, ο χρόνος ωρίμανσης, ο βαθμός οξύτητας και ένα σωρό από παράγοντες μπορούν να διαφοροποιήσουν τη γεύση, τη μυρωδιά και τη συνοχή ενός τυριού σε σχέση με άλλα.
Υπάρχουν αρκετές λίστες που μπορεί να βρει κάποιος στο ίντερνετ ή σε περιοδικά και βιβλία γεύσης σχετικά με αυτό και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι υπάρχει ένα τυρί για τον καθένα (εκτός φυσικά από αυτούς που το αποφεύγουν εντελώς, για δικούς τους λόγους).
Κάποια τυριά όμως τυγχάνει να είναι πραγματικά σπάνια και θα σταθείς τυχερός αν κάποια στιγμή στη ζωή σου τα δοκιμάσεις. Όπως τα παρακάτω.
Pule
Φτιάχνεται στην περιοχή Zasavica της βορειοδυτικής Σερβίας από γάλα γαϊδούρας. Για κάθε ένα κιλό του απαιτούνται 25 κιλά γάλακτος, γι’ αυτό και κοστίζει €975/κιλό. Η γεύση του θυμίζει αυτή του ισπανικού manchego (που κοστίζει μόλις €16/κιλό) αλλά είναι εξαιρετικά πλούσιο σε μεταλλικά στοιχεία και βιταμίνες (συγκεκριμένα το γάλα γαϊδούρας περιέχει 60 φορές περισσότερη βιταμίνη C από το αγελαδινό). Το pule έχει ασφαλώς αρκετά περιορισμένη παραγωγή – σκέψου μόνο ότι για να παραχθεί ένα κιλό πρέπει να αρμεχτούν αρκετές δεκάδες ζώα.
Sakura
Ένα από τα διασημότερα ασιατικά τυριά, που αποκτά ολοένα και περισσότερους afficionados στον κόσμο της γεύσης. Το μαλακό, κρεμώδες λευκό τυρί που παράγεται στο Hokkaido της Ιαπωνίας, αρωματίζεται με φύλλα ορεινής κερασιάς, γι’ αυτό και το όνομά του μεταφράζεται ως άνθος κερασιάς. Θυμίζει αρκετά το camembert.
Yak
Στην Ασία, η κουλτούρα του τυριού έφτασε αργότερα από τη Δύση αλλά σε μερικές χώρες υπάρχουν κάποιοι που δραστηριοποιούνται πάνω από έναν αιώνα στο συγκεκριμένο κομμάτι. Μερικές ομάδες ανθρώπων στα Ιμαλάια εργάζονται καθημερινά στην παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, με το Yak να είναι το διασημότερο προϊόν τους. Φτιάχνεται από τα γάλα του ομώνυμου ζώου (επιστημονική του ονομασία Βους ο γρυλλίζων – κάτι σαν μεγαλύτερη αγελάδα με πολύ περισσότερο τρίχωμα) σε περιοχές όπως το Θιβέτ, το Μπουτάν και το Νεπάλ. Έχει εξαιρετική γεύση και βοτανική επίγευση αλλά όπως και στην περίπτωση του pule, η παραγωγή είναι πολύ μικρή και ως εκ τούτου δύσκολο το να βρεθεί.
Blue Stilton
Είναι από τα τυριά που μπαίνει στη συζήτηση για το κορυφαίο του πλανήτη και η ζήτηση γι’ αυτό είναι πάντοτε αυξημένη. Οι Άγγλοι το θεωρούν βασιλιά των τυριών και ξεκίνησε να παράγεται από τον 18ο αιώνα στο χωριό Stilton του Cambridge, βασισμένο σε μια πολύπλοκη συνταγή που έχει μείνει αμετάβλητη από τότε. Αποτελεί ΠΟΠ, με την παραγωγή του να γίνεται με περιορισμένα γεωγραφικά και μεθοδολογικά κριτήρια. Ανήκει στην κατηγορία των μπλε τυριών και μπορεί να γίνει από πολύ σκληρό μέχρι πολύ μαλακό (σχεδόν βούτυρο) αναλόγως του χρόνου ωρίμανσης. Έχει λεπτή και ζαρωμένη κρούστα (θυμίζει το φλοιό πεπονιού) ενώ η έντονη γεύση του βγάζει αρώματα μανιταριών, νότες μπαχαρικών, κρέμας γάλακτος και ξηρών καρπών.
Burrata
ΟΚ, για τους λαούς της Μεσογείου μπορεί να είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και για τον υπόλοιπο κόσμο, όπου θεωρείται από τα πιο εκλεκτά τυριά. Θυμίζει αρκετά τη mozzarella, αλλά αυτό που την διαφοροποιεί είναι η γέμιση από κρέμα (burrata άλλωστε στα ιταλικά σημαίνει βουτυράτο). Μαλακιά και γλυκιά γεύση, υφή που θυμίζει μαλακή mozzarella και ιδανική κατανάλωση σε θερμοκρασία δωματίου.